Morgen verschijnt En Los Márgenes in de Belgische zalen, een mozaïekfilm waarin we een aantal slachtoffers van huisuitzettingen volgen gedurende het verloop van één dag. De Argentijnse regisseur Juan Diego Botto wist voor zijn debuutfilm met o.a. Penélope Cruz (Volver, Vicky Christina Barcelona) en Luis Tosar (Celda 211, Sleep Tight) meteen schoon volk aan de haak te slaan. Naar aanleiding van de release vroegen wij aan de regisseur om 5 films te selecteren die hij jullie wil aanraden. Botto pikte 5 totaal verschillende titels uit afkomstig uit alle windstreken.
UN LUGAR EN AL MUNDO / A PLACE IN THE WORLD (Adolfo Aristarain, 1992)
Ik begin met een Argentijnse film, namelijk Un Lugar en el Mundo (A Place in the World). De film kwam begin jaren ’90 uit en maakte toen een diepe indruk op me. Het ging over een man op zoek naar eigen stek en ondertussen worstelend met de armoede in het land. Hij leert leven met de resterende idealen van een revolutie die helaas faalde.
LAND AND FREEDOM (Ken Loach, 1995)
Land and Freedom speelt zich af tijdens de Spaanse burgeroorlog en bevat wat mij betreft de beste vergaderscène uit de filmgeschiedenis. De scène waarin men samenkomt om te bediscussiëren of men het land voortaan als gemeengoed gaat beschouwen, had echt impact op me.
MITT LIV SOM HUND / MY LIFE AS A DOG (Lasse Hallström, 1985)
Ik zag deze coming-of-age als kind en was onder indruk van de manier waarop Lasse Hallström de hoofdfiguur behandelt. Je volgt zijn gedachten als het ware met de close-ups. De film bleef daardoor gedurende al die jaren aan mij plakken.
A WOMAN UNDER THE INFLUENCE (John Cassavetes, 1974)
De vrijheid en de ruimte die Cassavates geeft aan zijn acteurs liet een blijvende indruk bij me na en beïnvloedde me ook in mijn eigen werk als regisseur.
A STREETCAR NAMED DESIRE (Elia Kazan, 1951)
Ik sluit af met een echte klassieker. Ik zag deze film al toen ik nog jong was en het was meteen ook de eerste keer dat ik Marlon Brando aan het werk zag. Bij slag werd ik verliefd op zijn manier van acteren. Brando’s prestatie combineert perfect met Tennessee Williams’ gevoeligheid, meer bepaald met zijn kijk op de zwaksten uit onze maatschappij. De wijze waarop Williams de personen weergeeft die moeilijk kunnen omgaan met de druk van onze samenleving werd ook een obsessie van mezelf en kan je terugvinden in zowel mijn theaterstukken als mijn films.
ENGLISH VERSION
Tomorrow, En Los Márgenes will be released in Belgian theatres, a mosaic film in which we follow several victims of evictions over the course of a single day. Argentine director Juan Diego Botto managed to work with big names for his debut film, Penélope Cruz (Volver, Vicky Christina Barcelona) and Luis Tosar (Celda 211, Sleep Tight) among others. On the occasion of its release, we asked the director to select 5 films he would like to recommend. Botto picked 5 totally different titles coming from all over the world.
UN LUGAR EN AL MUNDO / A PLACE IN THE WORLD (Adolfo Aristarain, 1992)
I’ll start with an Argentinian film, called Un Lugar en el Mundo (A Place in the World). The film came out in the early 1990s and made a deep impression on me then. It tells the story of a man in search of his own place and meanwhile struggling with the poverty in his country. He learns to live with the remaining ideals of a revolution that unfortunately failed.
LAND AND FREEDOM (Ken Loach, 1995)
Set during the Spanish Civil War, Land and Freedom contains what I think is the best assembly scene in film history. The scene in which people gather to discuss whether to make the land the common property from now on really had an impact on me.
MITT LIV SOM HUND / MY LIFE AS A DOG (Lasse Hallström, 1985)
I saw this coming-of-age as a child and was impressed by the way Hallström treats the main character. He user close-ups to depict the thoughts. As a result, the film stuck with me over all these years.
A WOMAN UNDER THE INFLUENCE (John Cassavetes, 1974)
The freedom and space Cassavates gives to his actors left a lasting impression on me and also influenced me in my own work as a director.
A STREETCAR NAMED DESIRE (Elia Kazan, 1951)
I close with a true classic. I saw this film when I was young and it was also the first time I saw Marlon Brando at work. On first viewing, I fell in love with his acting style. Brando’s performance combines perfectly with Tennessee Williams’ sensitivity, more specifically with his take on the weakest in our society. The way Williams portrays individuals who find it difficult to cope with the pressures of our society also became an obsession of mine and can be found in both my theatre plays and my films.
