Voor ons ligt een vhs-tape van We’re No Angels. Ja, door nostalgie gedreven durven we nog weleens zo’n ouderwetse tape bekijken waarvan je hoopt dat hij het einde haalt zonder dat het onhandig ding gaat blokkeren. Those were the days denk je dan en dat dachten we voor de rewatch ook van deze komedie uit 1989 waarin Robert De Niro en Sean Penn uitgedost zijn als twee priesters.
Een dekmantel uiteraard, want Ned en Jim zijn twee veroordeelden die tijdens de jaren dertig van de Grote Depressie vastzitten in een gevangenis met aan het hoofd een meedogenloze en karikaturale gevangenisdirecteur die niet terug deinst voor geweld. Wanneer moordenaar Bobby weet te ontsnappen aan de elektrische stoel, worden de twee meegesleurd in de vlucht naar de vrijheid.
Regisseur Neil Jordan, die in deze film niet vies is van net iets voor de hand liggende sprongen, laat de twee bajesklanten terechtkomen in een klein stadje vlakbij de grens tussen Canada en de VS. Het doel is natuurlijk om over de grens te geraken, maar inmiddels hebben de agenten door dat hun speurtocht zich naar deze regio moet gaan verplaatsen. Geheel toevallig denken de plaatselijke dorpsbewoners en de overste van het klooster dat de twee gedetineerden befaamde theologen zijn die alles weten over de Wenende Maagd, een standbeeld van Maria dat – weliswaar met dank aan een kapot dak van de kerk – weent en naar verluidt wonderen kan verrichten.
Zoals gezegd schrijven we 1989. Robert De Niro was nog wel een kwaliteitsacteur, maar toch waren het de eerste tekenen dat de man dacht dat er in hem naast het spelen van een stoere jongen ook een toekomst zat als groot komiek. Wat niet is en pijnlijk benadrukt wordt in deze komedie die niet alleen knullig gedateerd is, maar ook geen seconde grappig is. De Niro haalt alles uit de kast om te tonen dat hij als geen ander gekke bekken kan trekken, maar het resultaat is ronduit gênant en bijna niet te bekijken zonder dat je medelijden krijgt met jezelf omdat je je kostbare tijd hieraan hebt willen spenderen.
Ook Sean Penn – inclusief een vreemd stemmetje alsof hij een hele lading lachgas heeft ingenomen – weet niet te overtuigen. Demi Moore, die in een klein bijrolletje de hoer van het dorp mag spelen, noteerde in haar memoires Inside Out dat Penn en Jordan niet met elkaar konden opschieten op de set door de vele creatieve meningsverschillen. Het is er dan ook aan te zien, want in tegenstelling tot De Niro die in True Confessions reeds een priester vertolkte, is het duidelijk dat Penn zich onwennig voelde als pater. Zelfs John C. Reilly, die in datzelfde jaar in het veel betere – en sterk ondergewaardeerde Casualties of War van Brian De Palma zijn bioscoopdebuut maakte – werkt als de overijverige en net iets te vrome monnik geregeld aardig op de zenuwen.
De Ierse Neil Jordan die met titels als Mona Lisa, The Crying Game en Michael Collins grootse cinema schreef is duidelijk niet de man die aan het roer moest staan van deze burleske humorloze komedie die aanvoelt als een Laurel & Hardy-film, maar dan wel zonder de punch.
Niet alleen de naam van Neil Jordan is merkwaardig, maar ook die van David Mamet die het script schreef en de bedenker is van pientere scenario’s zoals Heist of Glengarry Glen Ross. Paramount geloofde echter in het project. Men dacht dat de combinatie van Robert De Niro en Sean Penn voor deze remake (het origineel was een Humphrey Bogart-film van Michael Curtiz uit 1955) een gouden ticket zou worden, maar de kritieken waren gemengd en al gauw bleek dat het publiek niet stond te springen op de kapriolen van twee vermeende pilaarbijters. Dat de film toch nog wat dollars opbracht was vooral te danken aan de videomarkt, al was het maar omdat in 1989 een film met Robert De Niro op de affiche toen nog betekende dat je een kwaliteitsvol avondje film in het vooruitzicht had.
GENRE: komedie
JAAR: 1989
REGISSEUR: Neil Jordan
CAST: Robert De Niro, Sean Penn, Hoyt Axton, Bruno Kirby, Ray McAnally, James Russo, Demi Moore, John C. Reilly
LAND: USA
