Hoewel La Ligne volledig gedraaid werd in een dorpje dat uitzicht biedt op de mooiste bergtoppen van Genève heeft de film eveneens Belgisch bloed door zijn aderen lopen. De stijl van Jean-Pierre en Luc Dardenne was niet alleen één van de belangrijkste inspiratiebron voor Meier, ook waren de twee één van de producenten. Zonder dat het wederom de zoveelste Dardenne-kopie wordt herken je met gesloten ogen de confronterende sociaal-realistische stijl van de Waalse broers in Meiers nieuwste film.
Alles begint met de zoveelste ruzie tussen de ietwat anarchistische dochter Margaret (Stéphanie Blanchoud) en haar moeder (Valeria Bruni Tedeschi). Alleen is het conflict deze keer onomkeerbaar waardoor de wankele familie letterlijk en figuurlijk definitief uit elkaar wordt geslagen. Door de heibel wordt de moeder aan het ene oor potdoof waardoor ze een volledige streep door haar carrière als concertpianiste mag trekken, terwijl Margaret van de politie een contactverbod aan haar broek krijgt.
Op steun van Margarets oudere zus Louise (India Hair) moet niet gerekend worden, want de zwangere vrouw is te veel in de weer met haar op komst zijnde tweeling. Het enige contact dat Margaret met haar familie kan behouden is dat met haar veel jongere godvruchtige zusje Marion (Elli Spagnolo) die door gebeden op een betere toekomst hoopt. Om erger leed en bombarie te voorkomen trekt het jonge kind met blauwe verf een lijn door de tuin en de straten die de door de politie opgelegde honderd meter afstand afbakent.
Meier schreef dit drama met Stéphanie Blanchoud in het achterhoofd. In Vlaanderen is zij wat een minder bekende naam, zeker op gebied van acteerwerk, maar in het alternatieve circuit is ze bij het Franstalige publiek een vrij populaire zangeres die reeds op het podium stond tijdens Les Nuits Botanique.
Blanchoud speelt met bravoure een vrouw die haar frustraties alleen maar de baas kan door het plegen van fysiek geweld. De hele film loopt Margaret er met een kapotgeslagen gezicht bij. Iedere poging om de brokken met haar narcistische moeder te lijmen ontaardt in brutaal geweld waardoor de breuk alsmaar groter wordt. Overigens is de keuze van Genève als locatie niet toevallig, want in de Zwitserse stad is er een organisatie actief die zich bekommert om vrouwen die kampen met dit soort gewelddadige gedrag.
De begingeneriek waarin alle huiselijke rommelen aan diggelen wordt gegooid vormt de eerste kennismaking met de disfunctionele familie die ondanks haar weelde geen antwoorden kan verzinnen op de eenvoudige dingen van het leven. Het contrast tussen de drie zussen kan niet groter, ook al zijn ze gewoon op zoek naar wat genegenheid. Al gauw herken je de soms iets te afstandelijke stijl van Meier die eerder al het absurde, maar toch aangrijpende Home met de altijd fantastische Isabelle Huppert draaide, alsook L’Enfant d’en haut met Léa Seydoux.
La Ligne profiteert vooral van een ijzersterk eerste uur dat wat aanvoelt als een thriller van Dominik Moll en vooral gedragen wordt door een fenomenale Stéphanie Blanchoud die alle aandacht naar zich toetrekt als de ontspoorde dochter. Als de film gaandeweg toch wat vaart verliest dan is dat door de soms wat ongelukkige keuze om de jonge Marion (overigens uitstekend vertolkt door Elli Spagnolo) alweer een psalm te laten zingen die ze samen met haar zus op elektrische gitaar repeteert op de met sneeuw bedekte straatstenen, weliswaar buiten de blauwe lijn. Meier weet wel dat ze met Stéphanie Blanchoud niet alleen een schitterende actrice maar ook een goede zangeres in huis heeft, maar het zijn dan ook de muzikale scènes, zeker naar het einde toe, die iets te veel de hoofdrol wegkapen.
Door het charmerende decor van de arcadische Zwitserse Alpen, zijn puike vertolkingen en de prima eerste helft zweeft La Ligne ergens tussen het sociaal-realisme van Ken Loach en de krasse thrillerelementen van Michael Haneke. Alleen is het wat jammer dat je daar in de tweede helft minder van ziet en Meier zich eerder tevreden houdt met net iets te voorspelbare wendingen, maar voor de rest is dit een meer dan prima arthousedrama waarin we vooral de vertolking van Stéphanie Blanchoud onthouden.
GENRE: drama, arthouse
JAAR: 2022
REGISSEUR: Ursula Meier
CAST: Stéphanie Blanchoud, Valeria Bruni Tedeschi, India Hair, Elli Spagnolo
LAND : FRANKRIJK, ZWITSERLAND, BELGIE
