Een speuractie naar twee vermiste tieners in de buurt van Glastonbury leidt tot meer dan verwacht, wanneer speurders ontdekken dat de twee onfortuinlijke zielen in een spelonk zijn gevallen die leidt naar een begraven kerk. Het zou wel eens de ontdekking van de eeuw kunnen zijn en religieus historicus professor Simon Kirkman wordt er meteen bijgehaald, samen met vertegenwoordigers van de Kerk. Dat de kerk oud is, daarover lijkt geen twijfel te bestaan. Al snel rijzen er zelfs vermoedens dat dit de eerste kerk was in Groot-Brittannië, gebouwd in de 1ste eeuw, en dit door iemand die getuige was van de Kruisiging van Jezus Christus.
En toch wil de Kerk dat er nog niet teveel mensen van deze ontdekking weten, zeker geen journalisten. Er is namelijk iets met hoe de Kruisiging wordt geportretteerd aan het altaar, met de Messias met zijn rug naar het volk en een reliëf van getuigen rond hem, dat zorgen baart. Zo ook bij Simon’s collega, priester Luke Fraser, die ontdekt dat de gezichten van die getuigen iets bekend hebben. Alsof hij hun gelijkenissen al elders heeft gezien… Simon’s vrouw heeft dan weer andere zorgen aan haar hoofd.
Ze heeft net de jonge Cassie Grant aangereden. Een ongeluk, zeker, maar wel één dat er even de schijn van heeft een dodelijke afloop te kennen. Gelukkig houdt Cassie er enkel een lichte hersenschudding en wat geheugenverlies aan over. Zo weet ze niet meer waarvoor ze in het dorp is, hoewel ze enkele personen in het straatbeeld van Ashby Wake denkt te herkennen. Maar dan komen de beelden. Ze ziet vreselijke beelden over het dorp en over de kinderen van de vrouw die haar heeft aangereden. Zijn het hallucinaties ten gevolge van haar ongeluk of toch visioenen? Er is maar één manier om er achter te komen en dat is op onderzoek te gaan…
Dat films met religieus geïnspireerde horror dun bezaaid is, is geen stelling die je makkelijk zou kunnen hard maken. Met het exorcismegenre alleen al kunnen we een snelweg plaveien. Religie is dan ook nog steeds erg wijdverspreid, enorm belangrijk in het leven van veel mensen en bovenal toch een goede bron van heel veel folkloristische ideeën, gebruiken en verhalen die zich perfect lenen voor horrorfilms. Maar dankzij het overaanbod binnen het genre, durft er wel eens één onder de aandacht uitglippen. Een film zoals The Gathering uit 2002. The Gathering heeft niet bepaald potten gebroken bij release. Neergesabeld door critici en veelal vergeten door het grotere publiek, The Gathering is geen film die nog op de radar van veel mensen zal zitten.
En toch, met de juiste ingesteldheid en verwachtingen, kan er van deze religieuze horrorfilm toch genoten worden. Om te beginnen is het al eens leuk om nog eens een horrorfilm te zien met Christelijke folklore als basis, in plaats van de zoveelste telg in het veel populairdere exorcismegenre. Dat het ook geen spreekstoel is geworden voor enige agenda (ook een reëel risico in dit soort films) is ook positief. Het is film dat zich vooral laat kenmerken door een aangenaam sfeertje en een braaf verhaal. Een braaf verhaal dat desondanks een fijn mysterie naar voren weet te schuiven, terwijl het zijn kaarten dicht bij de borst houdt. Zo is het voor een groot deel van de film een opgave te achterhalen hoe de twee verhaallijnen, die van de begraven Kerk en die van Cassie met haar visioenen, exact in elkaar passen.
Een opzet die niet alleen het mysterie weet te versterken, maar ook kan worden afgesloten met een leuke conclusie. Doordat de film niks meer vertelt dan narratief strikt noodzakelijk is, wordt de film ook wel een leuke oefening in geduld én één die wordt beloond. Het wekt het gevoel op van een oldschool griezelfilm, één met een jonger doelpubliek in gedachten dan de meeste horrorfilms (een punt verder ondersteund door het feit dat het verhaal werd geschreven door Anthony Horowitz, die menig horrorjeugdboeken op zijn bibliografie staan heeft), maar ook dat kan geen kwaad. Het hoeft dan ook niet altijd alle registers open te zijn toch. Af en toe mag het ook eens iets rustiger zijn, met een leuke mythe in het centrum.
En rustig, braaf en geschikt voor jeugdigere horrorfans zijn trouwens ook geen synoniem voor saai of bloedeloos. We zien de sterfgevallen dan misschien niet in eigen persoon, de nasleep wordt ons toch zelden onthouden en voor een starterhorror is dit niet verkeerd. Een laatste plus voor de film is dan nog de cast. De opvallendste naam (én de enige die prominent op veel posters en hoezen staan) is die van Christina Ricci. Bekend geworden als Wednesday Addams in het excellente The Addams Family uit 1991 en nu in de renaissance van haar acteercarrière met een rol in het eerste seizoen van Wednesday als ook een blijvende rol in Yellowjackets (waarvoor ze trouwens ook een Emmy nominatie heeft gekregen). In deze 2002 film schittert ze in de rol van de mysterieuze Cassie. Stephen Dillane en Simon Russell Beale, die respectievelijk de rollen van Simon en Luke op zich nemen, waren ook goed, maar eigenlijk zijn er in deze film geen echt slechte personages, niemand die als onnodig en vervelend overkomt. Zelfs het grote kwaad in het verhaal was best leuk.
Daarmee hebben we echter niet gezegd dat er geen verbeterpunten waren aan deze film. Oh, zeker niet. Er zijn zeker aspecten, in het bijzonder omtrent de grote bedreiging die het plot drijft, waar het allemaal nog iets beter had kunnen worden uitgewerkt. Bij de meeste personages waarop deze figuur het gemunt heeft, is het duidelijk waarom. Het motief is duidelijk, op het laatste beoogde slachtoffer na dan. Niet alleen breekt die het gezette patroon, de reden die hiervoor wordt gegeven voelt toch wat zwakker aan.
Ook een autocrash halverwege de film weet allesbehalve te overtuigen. Het is het soort ongeluk dat zelfs door de makers van de Final Destination zou beschouwd worden als overdreven. Een auto gaat niet zo vlot over de kop als hier, niet op zo’n manier. En dat ondermijnt wel de geloofwaardigheid wat. Een subtielere aanpak had hier veel verschil kunnen maken, want nu lijken ze gezwicht te zijn voor de verleiding van één erg spectaculair ogende scène, die er even goed enorm fake uitziet. Gegokt en verloren, deze scène.
Heel wat horrorfans beginnen hun avontuur in het genre wanneer ze tieners zijn of al wanneer ze op die drempel staan en een goede film om dat avontuur te starten, is een film als The Gathering. Een brug tussen de duidelijk kindergeoriënteerde horror die we zien in onder andere de Goosebumps franchise en het volwassenere werk, The Gathering voorziet de kijker van een fijn religieus mysterie. Het is braafjes maar toch leuk in één gestoken met twee verhalen die verrassend aardig in elkaar geweven worden naar het einde toe. Tuurlijk, je hebt wel wat tijd en geduld nodig, het geeft zijn geheimen natuurlijk niet zomaar prijs en je moet er even op wachten, maar het eindresultaat mag er wezen.
Ook schuwt het het bloed niet, het toont niet veel van de actie, maar we krijgen toch een goed beeld mee van de afloop en voor een PG-13 horror heb je ook niet meer nodig dan dat. Je moet niet alles tonen, maar toch iets. Ook de personages konden mij wel bekoren. Hun motieven zijn niet altijd duidelijk, maar dat is eigenlijk het enige minpunt aan hen. Ofschoon, de manier waarop één van hen om het leven komt, kon ook net wat beter. Maar in het algemeen een leuk concept, een fijne religieuze horror met een toffe spin op het genre en een oud verhaal en dus zeker niet mis. Hij is nog oké en perfect voor jonge horrorfans.
Genre: Horror, Thriller
Jaar: 2002
Regisseur: Brian Gilbert
Cast: Christina Ricci, Stephen Dillane, Kerry Fox, Simon Russell Beale
Land: Verenigd Koninkrijk
