Hugh Grant is al decennia één van Engelands bekendste gezichten wiens glimlach niet zou misstaan op een biljet van 500 Euro. Hij werd geboren in Londen op 9 september 1960 wat betekent dat hij de vaak gevreesde kaap van 60 al is gepasseerd. Hij studeerde Engels aan de universiteit van Oxford. Hij sloeg een studiebeurs af om zijn postgraduaat te behalen en focuste zich op zijn filmcarrière. Bijna 40 jaar geleden debuteerde hij als filmacteur in Michael Hoffmans Privileged. Sindsdien stevende de carrière van de immer goedgeluimde Britse acteur voor wie de term flegmatiek wellicht werd bedacht, als een komeet richting sterren. Voor zijn rol als de homo-Cambridge-student in James Ivory’s Maurice (1987) won hij de Coppa Volpi als beste acteur op het Filmfestival van Venetië.
Zijn schitterende prestatie in Mike Newells spitse succeskomedie Four Weddings And A Funeral (1994) leverde hem een Golden Globe en een Bafta op en in 2006 bedacht Frankrijk hem met een ere-César. Maar Grant is zowel entertainend op het zilveren scherm als in het echte leven. Zijn langdurende liefdes- en professionele (productiehuis Simian Films) relatie met het bloedmooie model/actrice Elizabeth Hurley was jaren gossiptop, zeker na zijn oraal seksueel ommetje in de States niet zo ver van Sunset Boulevard, met het happy hookertje Divine Brown in 1995. Hoewel iedereen dacht dat hartenbreker Grant toen zijn carrière aan de wilgen mocht hangen, had het grondig fout. Toegegeven, aanvankelijk moest Grant wat gas terugnemen en vielen de scripts gedurende een kleine drie jaar, niet meer zo vlotjes in zijn brievenbus. Grant kreeg een voorwaardelijke straf en een boete en bovendien moest hij een cursus over de risico’s van AIDS-besmettingen volgen.
Er werd ook een definitief punt gezet achter zijn drie jaar durende liefdesverhouding met de stinkend rijke UNICEF-ambassadrice Jemima Goldsmith aka Jemina Khan. Doch kort daarna zette hij zijn wervelende filmcarrière terug op de rails. Hij scoorde opnieuw prijswinnende hits met sprankelende komedies zoals onder meer Notting Hill, Mickey Blue Eyes, Bridget Jones’s Diary, About A Boy, Love Actually, Music And Lyrics en Did You Hear About the Morgans? Simultaan met zijn tweede filmcarrière kwam zijn veelbesproken turbulent liefdesleven opnieuw in een ferme stroomversnelling. Charmeur Grant ging in een relatie aan met de Chinese Tinglan Hong waarmee hij een dochtertje kreeg.
Amper een jaar later werd Grant voor de tweede keer vader, maar dan met de bijna twintig jarig jongere Zweedse tv-producente Anna Eberstein. Hij had duidelijk flinke relatietwijfels want hij besloot om naar Hong terug te keren en kreeg bij haar een tweede kind. Alsof het een spelletje hinkstapspringen was, liet hij Hong opnieuw in de steek en legde hij zijn verliefde hoofd alweer op Ebersteins schouder en kreeg hij met haar een tweede kind. Toen hij begin 2018 voor de derde keer bij Eberstein vader werd, vond hij het welletjes en huwde hij haar. Intussen had Grant ook op professioneel vlak niet stilgezeten en zich daarenboven opnieuw heruitgevonden door te glinsteren in de rol van St Clair Bayfield, een gehuwde Engelse toneelacteur die de lange termijn metgezel en manager was van de affreus zingende amateur-operasopraan Florence Foster Jenkins (alweer een keigoede rol voor Meryl Streep), in Stephen Frears’ biopic over Jenkins. Hugh was plotsklaps weer hot én genomineerd voor zowel een Golden Globe als een Bafta. In een mum van tijd werd hij weer een geliefde, gerespecteerde en veel gevraagde a-list-acteur. En Grant zette zijn gerecycleerde triomftocht verder (als lauwe slechterik) in Paddington 2, in A very English Scandal, een BBC-miniserie over het waargebeurde verhaal van Jeremy Thorpe, destijds partijvoorzitter van de Britse Liberale partij en ook in Guy Ritchie’s The Gentlemen waar hij in de huid kroop van een gladde, politiek niet al te correcte en viezige parasiet.
Een gesprek met a man called Grant, Hugh Grant die door zijn beste vrienden werd bestempeld met het ludieke doch veelzeggende alias: Hacked Off Hugh over komedies, typecasting, klasbakken, Harry Potter, vaderschap en homoseksualiteit.
Is het waar dat je een verwoede fan bent van België en waarom?
Hugh Grant: Beslist en dit omdat ik kei-dol ben op Kuifje en zijn creator Hergé. Toen ik nog jong was, een hele poos geleden dus (grinnikt), zetelde ik zelfs in een soort Kuifjeskring in mijn vaderland. Ik wil er wel onmiddellijk aan toevoegen dat ik bewust bij deze vereniging was gegaan voor een geldig excuus te hebben om flink te kunnen doorzakken met enkele goede vrienden (brede glimlach). Nee, even serieus, dankzij Kuifje draag ik de Belgen werkelijk een heel warm hart toe. Trouwens, ik ben niet de enige in mijn familie die fan is van Tintin zoals wij jullie bekendste stripheld noemen. Mijn neefje Thomas Brodie-Sangster, was aanvankelijk gecast voor de rol van Kuifje in Steven Spielbergs The Adventures Of Tintin. Uiteindelijk is Jamie Bell aan de haal gegaan met deze rol en heeft mijn neef een aversie voor alles wat te maken heeft met Hergé’s creatie (uitvoerige lach)…grapje hoor, want hij is nog altijd, net als ik trouwens, grote fan van jullie vrijgevochten en ondernemende reporter met, geef toe, een wat raar kapsel, niet?
Thomas Brodie-Sangster, de naam van je neef, komt me niet onbekend voor. Heb je samen met hem niet de film Love Actually gemaakt?
Hugh Grant: Ja, klopt, we hebben ons samen werkelijk kostelijk geamuseerd in deze romcom. Ik had een gastrolletje. Ik vertolkte de rol van eerste minister. Was best grappig. Thomas kroop in de huid van Sam. Love Actually was een leuke ervaring en niet alleen omwille van mijn samenwerking met Thomas, maar er was een goede en amusante verstandhouding op de set. Voor Richard Curtus was het zijn langspeelfilmdebuut als regisseur en hij kreeg meteen de bijna onmogelijk taak voorgeschoteld om een bonte bende acteurs bestaande uit onder meer Colin Firth, Liam Neeson, Emma Thompson, Bill Nighy, Martin Freeman, Keira Knightley Chiwetel Ejiofor, Laura Linney en Alan Rickman, een trein vol klasbakken, onder controle te houden. Ik herinner me alsof het gisteren was dat Curtis als beginnend regisseur flink uit de hoek moest komen. En wanneer het jong en bloedmooi Duits topmodel Claudia Schiffer op de koop toe op de set verscheen, was iedereen en ik niet in het minst, van zijn melk (lacht).
Als je je carrière overloopt heb je toch voornamelijk en in heel veel komedies gespeelt, waarom eigenlijk?
Hugh Grant: Ja, als je er concreet over na begint te denken, is het inderdaad wel een tikkeltje vreemd dat ik zoveel komedies op m’n actief heb. Ik weet eigenlijk niet precies waarom ik zoveel romantische komedies heb gedaan. Wellicht omdat ik in eerste instantie wel echt hou van goed geschreven lichte komedies. Het probleem is natuurlijk dat die niet echt voor het rapen liggen. Vandaar dat ik ook zo veel flutfilms op mijn palmares heb staan, vermoed ik (lacht). Een dergelijk genrefilms is moeilijk en bijzonder delicaat. Als acteur heb ik meermaals ingestemd om aan bepaalde films mee te werken die me om heel diverse redenen interessant leken en potentieel zelfs gegarandeerde successen zouden worden, die tot ieders verbazing flopten zowel bij het publiek als bij de filmrecensenten. Gelukkig en om welke onvoorspelbare reden ook, gebeurt wel vaker ook het omgekeerde. Je denk bij jezelf dat je regelrecht afstevent op een flop en die vehikels worden dan je grootste hits (fronst de wenkbrauwen en schudt met zijn hoofd). Ondoorgrondelijk en onvoorspelbaar. Op een gegeven moment dacht ik: waar ben ik nu eigenlijk mee bezig? Het leven is te kort om tijd te verspillen in het B-genre. Als ernstig acteur behoor ik niet tot de echte top. Ik ben me daar van bewust. In het lichtere genre durf ik na al die jaren en zonder enige pretentie, concluderen dat ik daarin uitblink, niet? Ik ben niet van gisteren en focus me dus heel bewust op komedies.
Heb je een favoriete Hugh Grant-komedie?
Hugh Grant: About A Boy, Paddington 2 en Florence Foster Jenkins vind ik wel een gouden trio, al vind ik het wel jammer dat ik voor die laatste film mijn Golden Globe-nominatie niet heb kunnen verzilveren. Volgende keer beter (lacht).
Je hebt wel een Golden Globe gewonnen voor je fantastische vertolking in het legendarische Four Weddings And A Funeral. Het verbaast me dat je deze prent niet in je komedie-top-drie een plaats geeft?
Hugh Grant: Klopt en dat komt omdat Four Weddings And A Funeral een buiten categorie-film is wat mij betreft. Ik heb voor deze film zowel een Golden Globe als een Bafta als beste acteur gewonnen én deze heel fijne prent betekende daarenboven mijn definitieve doorbraak én mijn ticket naar Hollywood. Ja, ik zou die eigenlijk op nummer één moeten zetten van mijn gouden drie, maar dan wordt het al meteen een gouden kwartet, niet (lacht).
Heb je na al die komedies geen schrik voor typecasting?
Hugh Grant: Helemaal niet. Hoewel ik vaak hetzelfde soort rollen aangeboden krijg, verkeer ik momenteel in een positie dat ik zowat alles kan doen waar ik zin in heb. Het enige wat me écht interesseert, is een goed script. En die zijn zeldzaam. Veel van mijn collega’s zijn geïnteresseerd in nieuwe uitdagingen of het uitproberen van een ander genre. Mijn prioriteiten lagen in wezen ergens anders, al blijkt uiteindelijk toch dat ik me vaak heb herhaald. So what!
Het is je job om mensen te entertainen. Over de jaren heen heb je al miljoenen mensen aan het lachen gebracht, maar wanneer was de laatste keer dat Hugh Grant zelf nog eens hard heeft gelachen?
Hugh Grant: Je gaat me misschien niet geloven maar het was tijdens de begrafenisplechtigheid van mijn grootmoeder. In Schotland is het een traditie dat familieleden zelf hun overledene begraven. Ik ga je de details besparen (glimlachje). Ik hield samen met mijn vader de touwen vast om haar kist te laten zakken. We hadden op een bepaald moment oogcontact en zonder duidelijke reden, begonnen we te lachen en bleven we aanhoudend luidkeels giechelen. We hebben het graf van mijn grootmoeder gevuld met lachtranen. Ik weet zeker dat mijn grootmoe het me niet kwalijk neemt.
Je poneerde ooit dat een Engelsman een enorme voorsprong heeft in Hollywood. Wat bedoelde je precies met deze uitspraak?
Hugh Grant: Voor 25 percent worden Engelse acteurs in Amerika meer geprezen dan ze verdienen (lacht). De tendens is daar zo van: wat Brits is, is bij voorbaat sjiek. Baat ik dit voordeel uit? Ik zou het écht niet weten. Laat me eerlijk zijn, soms profiteer ik van dit voordeel want ik maak gebruik van een typische Britse karakteristiek om ellende, pijn en naijver met pittige humor te benaderen. Ik veronderstel dat een groot aantal van mijn films daarop is gebaseerd. De laatste tijd vertolk ik regelmatig personages die op hun retour zijn, zeg maar loepzuivere has been-karakters. Moet je maar eens nagaan. Trouwens in The Gentlemen is dat in feite niet anders.
In veel van je films brengt je de dialogen trefzeker en klinken die vaak typisch Hugh Grantiaans. Bewerk je de dialogen soms zelf als je de kans krijgt om er je gekende en door velen geliefde successtempel op te drukken?
Hugh Grant: Een beetje, zeker als ze me die vrijheid in een bepaalde productie geven en gunnen (lacht). Ik klooi heel graag met het scenario en de dialogen. Het is natuurlijk makkelijker en vlotter werken aan een film als de dialogen knap en sterk staan uitgeschreven, zoveel is duidelijk. Daarenboven is het ook altijd lekker meegekomen als een regisseur nauwkeurig – en liefst op voorhand – weet wat je te vertolken personage nodig heeft. Maar als je voelt dat alles wat wringt en niet netjes in elkaar past, durf ik wel eens grondig aan de slag gaan met het materiaal (lacht). En als je met een regisseur in zee kan gaan die het toelaat om flarden dialogen te improviseren, ben ik altijd uitermate in mijn nopjes. Het leukste is om te werken met een regisseur met wie je zoveel frictie voelt dat je er lekker op los kan improviseren. Dan kan je samen ook nieuwe dingen uitproberen. Zo’n amicale joint venture-producties zijn meestal vlotte voltreffers. Trouwens ook de camera is doorgaans dol op frisheid en nieuwigheden.
Je werkte samen met grootmeesters als Roman Polanski, Ang Lee, Woody Allen, James Ivory, Ken Russell, Stephen Frears, Tom Tykwer, enz. Geven klasbakken je als acteur iets meer dan andere regisseurs?
Hugh Grant: Je zou denken dat dergelijke ervaren rotten écht het verschil maken. Niets is minder waar. Uiteraard zijn het stuk voor stuk heel buitenissige en aparte erudieten. Maar op het vlak van acteren hebben ze me niets of weinig bijgebracht. Het regisseren van acteurs lijkt me een sterk overgewaardeerd item. Het meest belangrijke is een juiste casting. Dat is wél de verdienste van de filmer. Ze weten verdraaid goed welke acteur ze nodig hebben om hun personages leven in te blazen. Eens dat juist zit, doen ze doorgaans een stapje terug. Ze geven de acteur vervolgens voldoende ruimte om zijn ding te doen. Slechts heel occasioneel maken ze een banale opmerking of vragen ze je om op je ander been te steunen omdat ze merken dat je anders uit beeld staat. Over je personage an sich is er zelden dialoog omdat dit voor de ‘grootmeesters’ te studentikoos of al te wuftig en old-fashioned klinkt. Zoiets zeggen past niet bij hun intellectueel imago (gniffelt).
Wat vind je van de re-release van Ivory’s gay-movie Maurice?
Hugh Grant: We maakten Maurice zo’n dikke dertig geleden en het is wel fijn dat ze de film opnieuw hebben uitgebracht. Deze Call Me By Your Name avant-la-lettre was zijn tijd ver vooruit en verdiende een herkansing zeker omdat er de laatste jaren een gay-vriendelijker sfeer heerst en er geen poeha meer wordt gemaakt als er liefde tussen mannen op het scherm wordt getoond. Ik herinner me de opnames nog bijzonder goed. Op de set heerste er toen een profane homoseksuele sfeer. Het regisseur-, producent- en schrijversduo Ismael Merchant en James Ivory had een innige relatie met elkaar en ofschoon iedereen op de set weet had van hun liefdesverhouding, werd er nooit met een woord over gerept.
Hun relatie was daarenboven tumultueus en complex. Bovendien was Richard Robbins, de componist die zowat voor al hun films de muziek schreef, ook homoseksueel. Ondanks hij een vaste relatie had met iemand anders, moet hij tijdens de opnames geflikflooid hebben met zowel Ivory als Merchant. Dat zorgde voor heel wat commotie en leidde regelmatig tot hoogoplopende ruzies waardoor hun relatie tijdens de opnamen van Maurice in een amoureuze jo-jo-modus belandde. De ene dag waren ze stapelverliefd op elkaar en de andere dag vlogen ze elkaar als jaloerse kippen in de haren. Ze hadden vlammende bonje en toch probeerden ze hun relatieproblemen en hun daaraan gekoppelde gevoelens, te camoufleren op de set. Eigenlijk wel vrij grappig. We maakten allemaal samen een film over mannenliefde in de hoop op die manier het taboe daarrond een beetje te kunnen doorbreken en de makers en bedenkers van de prent leefden en gedroegen zich bijna conform aan alle clichés eigen aan dit item, ongelooflijk toch.
In de periode dat we de film opnamen, was ik me in feite niet bewust van de sociale en maatschappelijke belangrijkheid van het onderwerp. Het was pas na de release van Maurice en de duizenden positieve reacties van mannen die al jaren niet uit de kast durfden te komen, dat ik de impact besefte. Ik had geen idee dat er op dit vlak toen zoveel mannen in moeilijkheden verkeerden en problemen hadden om zich te uiten over hun ware seksuele aard. Eigenlijk was het wel heel moedig van auteur E.M. Forster om deze roman al te schrijven begin de twintigste eeuw, al heeft hij het jaren toch wel verstopt onder zijn bed en is de novelle pas postuum gepubliceerd begin jaren zeventig als ik het correct heb. Zestig jaar nadat hij het verhaal over de jonge upper middle class-kerel die de liefde vindt in de armen van een jachtopziener, op papier had gezet.
Naar verluidt ben je zelf absoluut geen fan van de beroemd geworden en vooral heel leuke en actueel nog populaire dansscène in de komedie Love Actually op de swingende song Jump van The Pointer Sisters, waar of niet?
Hugh Grant: Die scène blijft me blijkbaar achtervolgen (zucht). Voor alle duidelijkheid: nee, ik ben gaan fan van deze, spijtig genoeg, razend populaire dansscène. Toen ik het scenario van Love Actually las, dacht ik meteen die dansscène moet eruit want als ik dat moet spelen wordt het een helse marteling. Desondanks mijn protest om die scène te doen, bleef regisseur Richard Curtis maar aandringen om die toch maar eens te repeteren. Ik maakte me er telkens vanaf door smoesjes te verzinnen zoals, ‘ik heb geen zin vandaag’ of ‘mijn enkel doet wat pijn’, enz. Uiteindelijk hebben we die nooit gerepeteerd en op een bepaald moment was het dan zo ver, als ik eraan denk voel ik me weer onpasselijk worden. Ik herinner me dat het heel vroeg in de ochtend was toen Curtis riep, kom Hugh we blikken de scène in en laat je maar volledig gaan. Het zweet stond me in de schoenen. Het was een hel en kijk de Jump-dansscène bleek het hoogtepunt van de film en is tot op vandaag nog altijd razend populair, zo zie je maar (lacht).
Om bij de rare anekdotes uit je lange filmcarrière te blijven, in de prent Music And Lyrics zing je vol overtuiging de song Pop Goes My Heart. Dit popdeuntje was naar verluidt ook niet bepaald een wow-moment voor je, maar werd uiteindelijk in het echte leven toch een monsterhit. Waar je van baalt in je films, worden blijkbaar je hoogtepunten. Heb je daar een verklaring voor?
Hugh Grant: Niet echt, maar netelig noem ik het. Weet je dat toen jonge Britse en Amerikaanse meisjes en jongens geobsedeerd waren door dat Pop Goes My Heart-nummertje. Ze werden dol, aapten geamuseerd die bijhorende danspasjes na op feestjes en fuiven en hadden de ringtune in hun smartphones. Vreemd, al noem ik het eerder bangelijk.
Ok, vreemd en bangelijk, maar het geld stroomde toen wellicht lekker binnen niet?
Hugh Grant: Dat is een groot misverstand dat ik hier toch wel even wil rechtzetten. Hoewel die song mega-populair was en als zoete broodjes werd verkocht, stroomde het geld spijtig genoeg niet binnen want they fucked up. Niemand had een dergelijk megasucces verwacht. Aanvankelijk waren er te weinig kopieën beschikbaar van de song. Toen het liedje gedurende drie weken op één stond in de States holde men massaal naar de winkel. Men kon het evenwel niet kopen. In allerijl maakte men honderdduizenden kopieën. Helaas vergat men een deal met me te sluiten. Och wat, you can’t win ‘em all (nonchalante vingerknip).
Hoe voelde het toen om als ‘zanger’ op te treden voor massa’s doldraaiende fans?
Hugh Grant: Live staan zingen op het podium van Madison Square Garden is echt niet voor mij. Het is helemaal anders dan een camera voor je neus hebben. Het moet van de eerste keer goed zijn want je kan geen zestig takes maken van zo’n optreden. Ik heb sindsdien veel respect voor die popsterren. Zij bulken van zelfvertrouwen. Als acteur mag je, je niet zelfbewust gedragen want dat heeft het publiek onmiddellijk door. Dan ga je helemaal af. Op het betreffende moment moet je 100 percent geven en denken dat je de meest sexy man bent ter wereld (lacht). Geen sinecure, geloof me. Het zweet stond me ook daar in de schoenen.
Hoe liep Hugh Grant erbij in de jaren ’80?
Hugh Grant: Toen ging ik door een moeilijke fase. Ik herinner me dat ik toen een yummy en verhitte vriendin had. Ze nam me vaak mee op haar eindeloze shopping-expedities. Ze dwong me zelfs om de meest afzichtelijke kledij te kopen. Zo weet ik nog goed dat ik ooit een overall kocht die te krap zat rond mijn kruis. Ik moest lichtjes voorovergebogen lopen om het uit te houden (lacht voluit).
Naar welke muziek luisterde je toen?
Hugh Grant: Ofschoon ik het hoofdpersonage vertolkte in Music And Lyrics moet ik toegeven dat ik nooit een grote muziekliefhebber ben geweest, ik heb bijna geen vinyl of cd’s thuis en ik luister weinig naar muziek. We hebben toen wel veel naar Wham! geluisterd ter voorbereiding van de opnames van Music And Lyrics. In die periode speelde ik toevallig ook in een knotsgekke comedyshow op de Londense bühnes. We brachten toen ook Wham! om het levend publiek in de sfeer te krijgen.
Om het hoofdstukje straffe anekdotes af te ronden: is het waar dat een Nederlandse journaliste zich ooit aan je vastketende tijdens een avant-première van een van je films?
Hugh Grant: Ja, hoor, klopt zeker. Als ik daar aan terugdenk (grinnikt). Ze werkte voor een of ander radiostation. Ze kwam op me af en voor ik het goed en wel besefte had ze me in de boeien geslagen (lacht). Ze ketende haar hand vast aan mijn pols. Stel je voor. Ik vond het eigenlijk wel grappig, eh, toch gedurende dertig seconden…Tot mijn grote verbazing maakte ze me maar niet los en bleef ze stompzinnig herhalen dat ze de sleutel niet in haar bezit had. In drong aan dat een dergelijke manier van handelen toch écht niet door de beugel kon, maar ik kon haar niet op andere gedachten brengen. Ik werd verplicht om de rode loper-interviews weg te geven met die breezertrien aan mijn lijf geketend. Begrijp je nu welke martelgang acteurs moeten afleggen (parmantig glimlachje).
Heb je persoonlijk eigenlijk wel een favoriete scène?
Hugh Grant: Om heel eerlijk te zijn, kan ik me er echt geen enkele herinneren. Als ik terugblik op mijn filmcarrière heb ik spijt dat ik geen filmkwalitatief betere beslissingen heb genomen. Iedere beslissing die ik na Four Weddings And A Funeral heb gemaakt, was waarschijnlijk een verkeerde. Ik heb mezelf tot meer dan twintig keer op rij herhaalt en ben daar nu niet zo gelukkig mee. Toch kan ik op de dag van vandaag concluderen dat ik desondanks alles, een vrij tevreden man ben omdat mijn job er in de eerste plaats in bestaat om te entertainen en op dat vlak kan ik mezelf wel geslaagd noemen, althans dat denk ik toch (onzeker lachje).
Simian Films, heet je eigen filmproductiemaatschappij. Waar komt die toch wat rare naam vandaan?
Hugh Grant: Voor alle duidelijkheid, Simian Films, is niet alleen mijn maatschappij. Ik heb die samen opgezet met mijn toenmalige levenspartner Elizabeth Hurley en we zijn samen nog altijd heel close, maar opgelet louter op vriendschappelijke basis (grinnikt). Zij vond dat ik toen op een aap geleek met de bijhorende trekjes en motoriek en ze stelde voor om onze productiefirma Simian (de letterlijke vertaling is aap, nvdr) Films te dopen. Ik vond dat wel grappig en verklaarde me akkoord met haar pittig voorstel (lacht).
Nu je toch Elisabeth Hurley vernoemd, je liefdesleven is om het voorzichtig uit te drukken, allesbehalve rechtlijnig verlopen, niet?
Hugh Grant: Je begrijpt dat ik daar liefst niet uitvoerig wil over uitweiden en dus heel kort op je vraag antwoord (fronst zijn voorhoofd). Op dat vlak is het allemaal behoorlijk complicated geweest. Nu heb ik alles en volledig onder controle (schuift wat nerveus heen en weer in de zetel). Volgende vraag graag.
Je hebt al de set gedeeld met een trein aan mooie en beroemde actrices, van Diana Katis in je debuut Privileged tot Meryl Streep en Nicole Kidman in respectievelijk Florence Foster Jenkins en de tv-serie The Undoing. Wie zijn tot nu toe je favoriete vrouwelijke co-stars?Hugh Grant: Ook hierop wil ik liefst kort antwoorden: Renée Zellweger en Sandra Bullock behoren tot mijn favoriete vrouwelijke co-stars, en oh, ja Emma Thompson mag ik niet vergeten want we hebben samen wel een handvol leuke films gedaan.
Zijn er films waar je zelf niet in meespeelt waar je een speciaal boontje voor hebt?
Hugh Grant: Even nadenken (fronst de wenkbrauwen en houdt demonstratief zijn wijsvinger voor zijn lippen), goh (denkt na), eh, wel ja, The Party van Blake Edwards met de immer briljante Peter Sellers en Carol Reeds A Way Ahead uit 1944 als ik me niet vergis omwille van de immer flamboyante David Niven. En ten slotte ook Zulu van Cy Endfield met het overrompelende acteurduo Stanley Baker en Jack Hawkins.
Ik heb nooit begrepen waarom jij met toch een acteercarrière om u tegen te zeggen, nooit een gastrol hebt vertolkt in de succesvolle Harry Potter-franchise. Hoe komt dat?
Hugh Grant: Mijn zogenaamd acteertalent stel ik beslist in vraag. Zelf ben ik niet zo tevreden over wat ik als acteur heb gepresteerd, maar toch dank voor je compliment. En wat de Harry Potter-films betreft: ik was aanvankelijk gecast als de duistere professor Gilderoy Lockhart in de aflevering Harry Potter And The Chamber Of Secrets, maar op het allerlaatste moment moest ik me voor deze rol terugtrekken omwille van een overlapping in mijn werkschema. De rol is dan last minute overgenomen door Kenneth Branagh.
Geen spijt?
Hugh Grant: Oh, weet je dat er zo’n kleine twintigtal collega’s, vaak met ronkende namen zoals onder meer Tilda Swinton, Kate Winslet, Robin Williams, Peter O’ Toole, Ian McKellen, eerst wel, maar uiteindelijk net niet op de castlist zijn terechtgekomen van de Potter-saga, goh… you win a few and you lose a few (lacht).
De laatste jaren probeer je je acteerbubbel waar je in de gedaante van de wat stuntelige sukkelaar aan vastzit, duidelijk te doorprikken. Is het daarom dat je de rol van Fletcher, een vadsige en loense privédetective, vertolkt in Guy Ritchie’s The Gentlemen?
Hugh Grant: Tegen samenwerken met Guy Ritchie, aan wie ik goede herinneringen heb overgehouden toen we aan The Man From U.N.C.L.E. hebben gedaan, en Matthew McConaughey, Charlie Hunnam en Colin Farrell als cast in één film, zeg je niet nee. Mijn personage Fletcher is er een die ik herken vanuit mijn eigen leven. Toen het met mij wat minder goed ging, zijn personages die kicken om in andermans stront te roeren in opdracht van sensatiepers, ook in mijn leven komen rondsnuffelen. Het is dan volstrekt ironisch dat ik in The Gentlemen nu zelf zo’n mispunt vertolk. En ja, ik wil mijn acteercocon dat het publiek door en door kent, eindelijk en bewust beetje bij beetje openbreken.
Het kiezen voor atypische rollen is een recente zet in mijn wel doordacht plan om mijn carrière een andere richting te geven. Ook ironisch is het feit dat ik dergelijke rollen ook al vertolkte toen ik eigenlijk nog niet beroemd was, maar niemand heeft deze producties ooit gezien. Ik pak bij wijze van spreken nu weer die draad op (lacht). Het voordeel is dat je voor dergelijke rollen meer waardering krijgt van journalisten en ook wel makkelijker wordt bekroond met prijzen. Of deze keuze uiteindelijk succesvol zal blijken, zal de toekomst uitwijzen. Ik geef toe dat me dit wel zou behagen want ik ben van nature eigenlijk wel vrij ijdel. Bij Matthew McConaughey was het wel een schot in de roos (haalt expressief de neus op).
Hoe zou je The Gentlemen heel bondig omschrijven?
Hugh Grant: Een blend van Lock, Stock And Two Smoking Barrels, Snatch en RocknRolla maar dan veel beter omdat ik erin meespeel (lacht uitbundig).
Hoewel het een van Ritchie’s handelsmerken is om met snedige en gebalde dialogen uit de hoek te komen, pak jij in The Gentlemen om de haverklap uit met lange en omslachtige monologen bovendien doorspekt met een Londens accent. Een moeilijke opdracht?
Hugh Grant: Zeg dat wel (lacht). Niet wat betreft het Londense accent want ik ken een aantal gespuis van vroeger en die spreken op die manier. Als acteur heb je dat taaltje vrij snel onder de knie, maar van die uitvoerige monologen debiteren, is niet zo makkelijk. Op mijn gezegende leeftijd is dat ook niet meer zo evident want ik had het bijzonder lastig om die ellenlange bladzijden in te studeren en te memoriseren. Ritchie, vriendelijk als altijd, wou me tegemoetkomen en suggereerde om een autocue te installeren op de set, zodat ik mijn teksten kon aflezen. Was ik kwaad op dat moment. Ik voelde me diep beledigd. Ik ben verdomme een acteur en geen nieuwsanker (lacht). Doch precies door zijn voorstel, voelde ik me afdoende uitgedaagd om de teksten toch te memoriseren, voilà eindconclusie: alle lof voor Ritchie’s manier van aanpakken.
Je werkt vaak met dezelfde regisseurs samen. Heb je een favoriet?
Hugh Grant: Oh, hm…dat is een moeilijke en ook wel vervelende vraag. Een favoriet, niet echt al heb ik wel een goede verstandhouding met regisseur Marc Lawrence. We hebben samen drie films gemaakt (Music And Lyrics, Two Weeks Notice en Did You Hear About the Morgans? – nvdr) telkens heel leuke ervaringen. Dus ik zou zeggen dat ik met hem wel heel graag samenwerk.
Je hebt al meermaals aangekondigd dat je zou stoppen met acteren. Je bent anders nog druk in de weer. Waar ben je momenteel allemaal mee bezig? Of hang je je filmcarrière dan toch stilletjes aan de haak?
Hugh Grant: Ofschoon roddels her en der en mijn eigen losse flodders rond deze materie, voel ik me ondanks mijn hoge chronologische leeftijd, nog te jong om nu al te stoppen met acteren. Ik kan niet stilzitten. Ik moet aan de slag blijven of ik word gek. Al geef ik toe dat ik uitkijk naar de dag dat het allemaal achter de rug zal zijn. Ik raak wat uitgekeken op het acteren. Zeg maar dat ik het allemaal al wel eens heb gezien.
Desondanks vraag ik je toch waar je op filmvlak in de heel nabije toekomst, bij betrokken wil zijn?
Hugh Grant: Ik droom al jaren om zelf een film te maken over mijn grootvader en zijn traumatische beleving toen hij wist te ontsnappen uit een gevangenkamp tijdens WO II. Ook zelf een Europese lowbudget regisseren zegt me wel wat. De druk hiervoor moet voor mij echter zeker minimaal blijven. Ik ben al jaren bezig met ontelbare ideetjes en kladjes bij te houden. Misschien vind ik wel ooit de tijd om al die anekdoten te verwerken tot een boek. En wie weet verfilm ik die persoonlijke emo-collage nog op de koop toe. Ideeën genoeg, maar ze concretiseren, is weer een ander paar mouwen (lacht).
Los daarvan heb ik de serie The Undoing achter de rug. Wat ik echt fantastisch zou vinden, is dat nu zowel ik als Matthew McConaughey onze acteer-imago’s een andere richting hebben uitgestuurd, toegegeven Matthew al langer en beter dan mezelf, we samen een heerlijke komedie zouden doen. Dat zou pas een uitdaging zijn. We hebben er samen al over gepraat, maar of het ooit concrete vorm zal krijgen, durf ik hierbij absoluut niet poneren want eigenlijk ben ik nu te oud en te dik om me nog te wagen aan het komediegenre (grinnikt).
Kan je wat dieper ingaan op de serie The Undoing?
Hugh Grant: Ik was heel nerveus voor deze productie. Tenslotte is het na A Very English Scandal, nog maar de tweede keer in m’n ganse carrière dat ik een serie opnam voor het kleine scherm.
Het is een Amerikaanse zesdelige drama-miniserie voor HBO die is gebaseerd op de bekende roman You Should Have Known van de Amerikaanse schrijfster Jean Hanff Korelitz. De serie draait rond Grace Sachs, een vrouw met een gedroomd leven omdat het bestaat uit een fantastische man, een rol die ik dus vertolk (lacht), een lieve zoon en een succesvolle psychotherapie-praktijk. Ze heeft daarenboven als auteur haar populaire boek The Undoing gepubliceerd waarin ze vrouwen aanspoort om beter te luisteren naar hun instinct. Wanneer op een dag haar man spoorloos verdwijnt, verandert haar droomleventje in een nachtmerrie. Ze ontdekt allerlei afschuwelijke feiten over hem waardoor ze volledig overstuur raakt. Meer wil ik niet prijsgeven over het plot. De serie had al op de buis moeten zijn, maar werd uitgesteld tot vermoedelijk eind 2020. De regie was in handen van de getalenteerde Deense cineaste Susanne Bier die ooit nog lid was van het grensverleggende Dogma 95-regisseursverbond.
Tot slot: is je leven verandert door je meervoudig vaderschap?
Hugh Grant: Ik probeer een jonge vader te zijn in een oud lichaam en ik kan je verzekeren dat dit niet van de poes is (lacht). Veel tijd om lekker te gaan golfen, is er ook al niet meer, maar kinderen zijn het wel waard om een definitief punt te zetten achter je geliefde golfpartijtjes, niet? (lacht).
