Danny Boyle 

De Brit Danny Boyle is een iconisch regisseur met een onmiskenbare signatuur die tot de meest invloedrijke en veelzijdige filmmakers van zijn generatie behoort. Hij brak in 1996 wereldwijd door met het rauwe Trainspotting, groeide uit tot publiekslieveling met de avontuurlijke hit Slumdog Millionaire (2008) – goed voor acht Oscars, waaronder die voor Beste Regie – en liet zijn gevoel voor groots spektakel zien met de regie van de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Londen in 2012. Met films als 28 Days Later, Sunshine, 127 Hours en Steve Jobs beweegt Boyle zich moeiteloos tussen genres, altijd met visuele flair, ritmische montage en een scherp oog voor menselijk drama. Zijn impact op de Britse en internationale cinema is blijvend als filmmaker die risico’s durft te nemen en steeds opnieuw weet te verrassen.

Het was dit jaar al de derde keer dat Boyle afzakte naar het BIFFF (Brussels International Fantastic Film Festival). In 1995 kwam hij naar Brussel om zijn debuut Shallow Grave voor te stellen en in 2003 kwam hij terug naar het festival voor 28 Days Later. Spontaan vertelt hij dat hij goede herinneringen heeft overgehouden aan deze bezoeken en daarom met plezier en enthousiasme inging op het verzoek om deze keer als eregast te fungeren op het succesvolle genrefilmfestival. Ook het feit dat hij er tot Ridder in The Order of the Raven zal worden geslagen en hij een uitvoerige masterclass mocht geven, waren troeven waarop Boyle niet nee kon zeggen.

Wij hadden een gesprek met Boyle tijdens het BIFFF over onder meer zijn carrière, zijn visie op de hedendaagse cinema, zijn toekomstplannen en uiteraard ook naar aanleiding van 28 Years Later, de nieuwe aflevering in zijn vermaarde horrorreeks die vanaf 18 juni 2025 te zien is in de bioscopen.

Je hebt al een ongelooflijk palmares bijeen gefilmd, van je debuut met Shallow Grave tot cinematografische mijlpalen als Trainspotting, The Beach, Slumdog Millionaire en 127 Hours. Hoe kijk je zelf terug op je carrière?
Danny: Je zal het waarschijnlijk nooit geloven, maar het scheelde niet veel of ik zou priester geworden zijn (glimlacht). Mijn moeder wou me per se een carrière opdringen als vroom, christelijk man en een bepaalde periode was ik zelfs geneigd om haar wens in te willigen. Ik ben gelukkig en tijdig van mening veranderd (lacht). Mijn carrière is een nogal lange en heuglijke cinematografische trip geweest.

Als ik terugblik, ben ik vooral trots op de verscheidenheid van de prenten die ik heb kunnen maken. Elke film was een nieuwe uitdaging en ik ben altijd op zoek geweest naar verhalen die me iets zouden leren, zowel over de wereld als over mezelf. Trainspotting was waarschijnlijk het moment waarop ik me realiseerde dat film niet alleen vermaak is, maar tevens een krachtig middel om ideeën te delen.

Maar ook met Slumdog Millionaire, die wereldwijd een enorme impact had en in totaal werd bekroond met acht Oscars waar ik nog steeds heel fier ben, heb ik geleerd hoe universeel verhalen kunnen zijn, zelfs als ze zich in een specifieke context afspelen. Elke film was een stap in een groter avontuur en dat maakt het proces voor mij zo spannend.

Wat was voor je het meest bepalende moment in je carrière als filmmaker?
Danny: Dat was waarschijnlijk tijdens de voorbereidingen en het effectief draaien van Trainspotting. Deze harde milieuschets was een enorme uitdaging omdat het een compleet andere benadering van filmmaken vergde, vooral op technisch gebied. Ik wilde niet dat het een traditionele Britse film werd. Het moest rauwer en energieker zijn dan wat we tot op dat moment aan de lopende band voorgeschoteld kregen in de bioscopen. Ik wou een film maken die de kijker echt zou schokken en verrassen. Het moment waarop we merkten dat mensen wereldwijd zich konden verbinden met het verhaal van deze jonge mannen in Edinburgh was voor mij het absolute keerpunt. Het voelde als een bevestiging dat cinema in staat is om iets universeels te communiceren, zelfs als het begint in een klein hoekje van de wereld.

Je bent een grootmeester in diverse genres, van drama en thriller tot sciencefiction en musical. Wat trekt je aan in die verschillende genres en hoe kies je de verhalen die je wil vertellen?
Danny: Ik hou ervan om mezelf uit te dagen en buiten mijn comfortzone te treden. Het is verleidelijk en zelfs vrij makkelijk om in een specifiek genre te blijven hangen, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ik mijn nieuwsgierigheid niet wil beperken. Elk project bied je telkens de kans om iets nieuws te ontdekken en dat geldt niet alleen voor mij als regisseur, maar ook voor het publiek. Of het nu gaat om de spanning van 28 Days Later, de romantiek en het drama van Slumdog Millionaire of de fysieke uitdaging van 127 Hours, ik wil altijd dat elke film een andere ervaring biedt. Het is nooit alleen maar voor het genre op zich, maar voor de thema’s die de verhalen uitdragen en hoe ik die het best kan overbrengen op het scherm.

Er zijn veel veranderingen gaande in het cinemalandschap: streaming, blockbusters en kleine onafhankelijke films die vechten voor hun plek. Wat is je mening over de hedendaagse cinema en hoe zie jij de toekomst van de filmindustrie?
Danny: De filmindustrie verandert zeker snel. Streamingdiensten hebben de manier waarop we content consumeren, totaal veranderd en dat heeft invloed op de manier waarop films worden gemaakt. Er is nu veel meer focus op snelle toegang en onmiddellijke consumptie. Dat is wel geweldig voor het publiek, maar tegelijkertijd wordt het daardoor steeds moeilijker voor de prenten op zich om het soort culturele impact te hebben die ze vroeger hadden. Aan de andere kant denk ik dat er ook veel nieuwe kansen zijn, vooral voor onafhankelijke filmmakers. Er zijn nu veel meer manieren om een publiek te bereiken, zelfs als je geen grote studio achter je hebt.

Zorgwekkend in deze evolutie is wel dat de markt steeds meer wordt gedomineerd door grote blockbusters en franchises. Er is altijd ruimte voor grote spektakels, maar we mogen de kleinere, intiemere films niet vergeten want die zijn van een enorme waarde. Het is belangrijk dat we als filmmakers blijven zoeken naar nieuwe verhalen, nieuwe manieren om met het publiek te communiceren. We moeten de balans scherpzinnig bewaren tussen commercieel succes en artistieke expressie.

Je hebt zowel films, theater als televisie gedaan. Is het de afwisseling tussen deze media wat je scherp houdt?

Danny: Je moet oppassen dat je het navigeren tussen diverse media niet als vanzelfsprekend gaat zien. Ik had eerder theater gedaan, maar je raakt er uiteindelijk wat roestig in. Het is echt en altijd het idee of het verhaal, om het even in welk medium, dat je drijft. Op een bepaald moment in je carrière moet je aan jezelf de vraag stellen in welk medium je het écht kunt maken en dan moet je een definitieve keuze maken. Wat niet wil zeggen dat je tussendoor en af en toe, niet eens uit je uiteindelijke comfortzone mag treden om nieuwe ervaringen op te doen.

Vaak heb je dan wel hulp nodig van mensen die op een bepaald vlak veel meer ervaring hebben dan jezelf. Ik heb nu veel ervaring met film, maar je mag nooit iets als vanzelfsprekend beschouwen. Als je vaststelt dat een bepaald project waarop je hebt toegezegd, uiteindelijk een beetje buiten je bereik of mogelijkheden blijkt te liggen, maar je het toch tot een succesvol en goed einde kunt brengen met hulp van anderen, dan vind ik dit wel oké.

Hierop inpikkend, wil ik even opmerken dat jij toch de openingsceremonie met als titel Isle of Wonder hebt geregisseerd van de Olympische Zomerspelen in Londen in 2012. Over het verlaten van je comfortzone gesproken…
Danny: Dat mag je wel zeggen (lacht). Inderdaad dat sluit direct aan met wat ik daarnet zei. Ik wist dat deze opdracht wereldwijd door ongeveer zo’n miljard mensen zou worden bekeken. Ik zweer je daar lig je nachten van wakker (glimlacht). Het angstzweet is me meer dan eens uitgebroken. Daarom wou ik er zeker iets speciaal van maken en kwam ik op het idee om de Britse cultuur en geschiedenis emotioneel en creatief te benaderen. Zeg maar een rijkelijk gedocumenteerd en visueel eerbetoon te brengen aan de Britse cultuur.

Ik heb daarvoor beroep gedaan op een uitgebreid team van personen die op dit vlak onderlegt was om er samen met hen een prachtig spektakel van te maken. Ik had het lumineuze idee, omdat dit mijn specialiteit is natuurlijk, om de show aan te vatten met een korte film waarin Daniel Craig alias James Bond, koningin Elizabeth II naar het stadion begeleidde als eresaluut aan het National Health Service (NHS) en vervolgens Rowan Atkinson als Mr. Bean in te schakelen en ook Paul McCartney, die ik nog redelijk goed kende en contact had van toen ik de film Yesterday draaide over de impact van de fantastische muziek en songs van The Beatles. Het spektakel werd gelukkig geprezen door pers en publiek. Ik zweer je dat de positieve ontvangst een enorme opluchting voor me betekende (voldane glimlach).

Even terug naar Shallow Grave, je debuut en doorbraak als filmregisseur. In 1994 beweerde je dat er geen politieke ondertoon in de prent stak, maar enkel een parabel was over de verleidingen van geld en de gevolgen van egoïsme. Blijf je dertig later nog altijd beweren dat Shallow Grave vrij van enige politieke kanttekening is?
Danny: (glimlacht en denk even na) Ik had me aan deze vraag verwacht. Shallow Grave is en blijft een ‘cruel movie’ die de donkere kanten van de menselijke natuur en hebzucht onderzoekt. Het verhaal volgt drie flatgenoten in Edinburgh die geconfronteerd worden met een dode man en een koffer vol geld, wat leidt tot paranoia en verraad. Ik wil de dag van vandaag heus wel toegegeven dat Shallow Grave diepgeworteld is in de post-Thatcheristische verval in Groot-Brittannië en dus vanuit politiek oogpunt onderzoekend inzoomt op thema’s als begerigheid, zelfverrijking en individualisme.

Dan verwacht je je wellicht ook wel aan enkele vragen over The Beach. De kritieken over de film waren zachtjes uitgedrukt gemengd en leidde toen tot verschillende controverses, terecht volgens jou?
Danny: Goh (diepe zucht), in eerste instantie kwamen er bakken kritiek van milieuactivisten. The Beach werd deels opgenomen op Ko Phi Phi Le, een eiland in Thailand dat voorheen nauwelijks toegankelijk was. Om het idyllische beeld te creëren, werden er bomen gekapt, duinen afgevlakt en palmplanten toegevoegd. De kritieken waren terecht, maar absoluut niet mijn schuld. 20th Century Fox beloofde de aangerichte schade te herstellen, doch ze hebben hun woord niet volledig gehouden en de milieuactivisten beschuldigden vervolgens de productieverantwoordelijken van blijvende schade te hebben aangebracht aan het ecosysteem. De protesten tegen de film waren dan ook niet ongewoon, maar werden wel heel breed uitgesmeerd in de media en ook nog overal opgepikt.

Ik geef grif toe dat The Beach worstelde met zijn identiteit, tussen nihilisme en conventionele romantiek, wat uiteindelijk resulteerde in een inconsistente vertelling. Ik en DiCaprio probeerden via The Beach onze opkomende status in Hollywood te benutten, maar dit leidde volgens mij eigenlijk tot compromissen in de oorspronkelijke donkere toon van de film waar ik niet zo gelukkig over was.

Wat waren de gevolgen van al deze tumult rond The Beach voor je carrière en deze van Leonardo DiCaprio?
Danny: Leonardo DiCaprio kreeg negatieve recensies voor zijn rol als de Amerikaanse backpacker die op zoek was naar een utopisch eiland. Critici beschuldigden hem van een oppervlakkige vertolking en noemden de film zelfingenomen en verwarrend. DiCaprio ontving zelfs een nominatie voor de Golden Raspberry Award voor slechtste acteur, maar won die gelukkig niet (lacht).

Ik heb in mijn ganse carrière slechts één keer met Leonardo DiCaprio gewerkt, maar dat was niet zonder uitdagingen. Ik vond Leo, hoewel hij nog heel jong was op dat moment, al een geweldige acteur en lieve jongen, maar ik castte hem voor The Beach om mijn eigen ego te zalven want door deze keuze wou ik de film commercieel succesvoller maken. Daardoor heb ik mijn eerdere samenwerkingen met Ewan McGregor zowel in Shallow Grave en daarna in Trainspotting, verwaarloosd door niet opnieuw voor hem, maar voor DiCaprio te kiezen. Ik dacht dat een grotere ster nodig was om de film te verkopen, wat leidde tot een misverstand met McGregor die dacht dat hij zou worden gecast in de rol van de backpakker. Dit zorgde tot een breuk tussen ons. McGregor voelde zich verraden, eigenlijk terecht naderhand overschouwd (zucht).

The Beach is op vele manieren een ijkpunt geweest in mijn carrière. Ik heb daar fouten gemaakt waar ik nog altijd veel spijt van heb. Ik heb door die film ook geleerd dat je altijd met beide voeten op de grond moet blijven en dat ieder project intens teamwork is en geen streling mag zijn van je eigen ego. Hoewel The Beach financieel winstgevend was, nam mijn populariteit in Hollywood af en keerde ik daarna terug naar, onafhankelijke projecten zoals 28 Days Later en Slumdog Millionaire, die zowel commercieel als kritisch succes oogstten. The Beach had mijn carrière definitief kunnen beëindigen, maar later heb ik mijn creatieve vrijheid herwonnen door terug te keren naar mijn roots (glimlacht).

Een vervelende vraag, ik weet het, maar welke film in je toch bijzonder uitgebreide curriculum, draagt je voorkeur weg?
Danny: Ofschoon ik met Slumdog Millionaire internationaal enorm succes heb behaald en werd bekroond met acht Oscars, waaronder Beste Film en Beste Regisseur, is en blijft het zonder enige twijfel toch Shallow Grave en dit vanwege de puurheid en spontaniteit die kenmerkend waren voor mijn debuutproject. Je eerste film is altijd je beste omdat je geen idee hebt wat je doet, maar als je het overleeft, is het je beste film. Het is het enige moment in je carrière waarin je die onschuldige energie hebt. Ik vergelijk dit gevoel altijd met dat van de Coen-broers bij hun film Blood Simple uit 1984, want dit duo heeft nadien nooit meer zo’n sterke film gemaakt als hun debuut.

En wat is jouw all time favoriete film?
Danny: Apocalypse Now van Francis Ford Coppola voor de manier waarop dit epos zowel artistiek als commercieel succesvol was, zonder concessie te doen aan zijn visie. Ik beschouw het als de ultieme actiefilm uit de filmgeschiedenis, waarin elke scène indruk maakt en zijn tijd ver vooruit was.

Met je nieuw wapenfeit 28 Years Later, keer je na meer dan twintig jaar, terug naar je bijzonder succesvolle en beruchte ‘infected’-saga. Kan je wat meer vertellen over deze nieuwe start?
Danny: 28 Years Later is een film die ik echt zie als een soort vervolg op wat we in 2002 zijn begonnen met 28 Days Later, maar het gaat verder dan de oorspronkelijke pandemie van de Rage-virussen. De wereld die we in dit verhaal verkennen, is veranderd ten opzichte van vroeger. Het virus is nog steeds aanwezig, maar het is niet langer het enige gevaar. De wereld is langzaam aan het herstellen, maar de menselijke relaties en de manier waarop ze samenleven, zijn dramatisch gewijzigd. Het idee van de prent is niet alleen om de horror en spanning van het virus verder te verkennen, maar ook om te laten zien hoe de menselijke samenleving zich aanpast na zo’n enorme catastrofe. Het gaat niet alleen om overleving, maar ook om de morele dilemma’s die ontstaan in een wereld die alles opnieuw moet uitvinden.

Het klinkt alsof je opnieuw een diepgaande menselijke ervaring wil onderzoeken te midden van chaos. Wat maakt de wereld van 28 Years Later voor jou zo fascinerend om je opnieuw in deze reeks te verdiepen?
Danny: Juist dat specifieke aspect, namelijk om de menselijke ervaring in extreme omstandigheden te kunnen fileren, vind ik fascinerend. 28 Days Later was veel meer dan een klassieke horrorfilm. De eigenlijke centrale thema’s waren de psychologie van angst, de sociale structuren die vervagen en hoe mensen reageren wanneer ze niet langer de controle hebben. Nu, met 28 Years Later, wil ik die vragen verder onderzoeken: hoe herbouw je jezelf en je omgeving na de ondergang? Hoe werkt het wanneer je niet meer kunt vertrouwen op de dingen die je vroeger voor vanzelfsprekend hield? In veel opzichten draait de film om de mentale en emotionele nasleep van een wereld die zich probeert te herstellen van een totale crisis. Het is spannend en angstaanjagend, maar ook een beetje filosofisch, zoals veel van mijn films.

Dus je buigt je in 28 Years Later, niet alleen over de fysieke strijd om te overleven, maar ook over de mentale uitdagingen. Dit lijkt me een typisch Danny Boyle handelsmerk te zijn want geef toe dat is toch een aspect waarin je je in je vorige films al meermaals hebt over bekommerd, niet?
Danny: Absoluut. Ik ben altijd al sterk geïnteresseerd geweest in de psychologische impact van extreme omstandigheden. Hoe beïnvloedt de omgeving die we proberen te beheersen ons geestelijk? En hoe reageren we als we niet meer het gevoel hebben dat we de controle hebben? Mensen veranderen in stressvolle situaties en ik denk dat dat een van de meest fascinerende aspecten is van film want het biedt de mogelijkheid om die innerlijke transformaties vast te leggen en te verkennen.

Wie ik mis in 28 Years Later is Cillian Murphy, waarom heb je hem niet aan boord gehaald?
Danny: Ik introduceer in deze aflevering nieuwe personages waaronder Jamie die wordt vertolkt door de sterk rijzende acteur Aaron Taylor-Johnson en Isla, een rol voor Jodie Comer die ik schitterend vond in de huid van Villanelle in de sterke televisieserie Killing Eve en ook hun zoon Spike waarvoor ik de jonge rakker Alfie Williams wist te strikken. Hij is een leuke snaak met veel talent. Cillian is wel present hoor, maar dan als uitvoerend producent van 28 Years Later. Ik hoop dat 28 Years Later niet alleen een goede film is voor de fans van het eerste deel, maar dat het ook een nieuwe generatie kan aanspreken. Het is een geweldige uitdaging om een vervolg te maken en persoonlijk ben ik er enthousiast over. Uiteindelijk gaat het erom dat we verhalen blijven vertellen die ertoe doen en die een reactie oproepen bij het publiek.

Denk je nu al aan een nieuwe infected-trilogie?
Danny: Jawel (lacht) en dat is zelfs al heel concreet. 28 Years Later is het eerste deel. Scenarist Alex Garland en ik kwamen tot de vaststelling dat we meer dan afdoende materiaal hebben voor drie sterke verhalen om een nieuwe saga te lanceren. Trouwens het tweede deel, met als titel 28 Years Later: The Bone Temple, is reeds opgenomen onder regie van Nia DaCosta, bekend van onder andere Candyman en The Marvels. De film werd trouwens back-to-back opgenomen met 28 Years Later, wat betekent dat de opnames voor beide films vrijwel gelijktijdig plaatsvonden. De release van deze film is nu al vastgelegd op 26 januari 2026.

De eerste trailer van 28 Years Later werd binnen 48 uur meer dan 10 miljoen keer bekeken en werd de op één na meest bekeken horrortrailer ooit, niet mis toch?
Danny: Inderdaad (lacht uitbundig). Als de twee eerste delen goed aanslaan, ben ik zinnens om de regie van de derde aflevering terug zelf te regisseren en ik hoop tegen dan Cillian te kunnen overtuigen om effectief terug te keren als acteur in het afsluitend deel van de nieuwe trilogie. Afwachten of hij toehapt (glimlacht).

En heb je naast je eventuele regie van het derde deel van de sequel-trilogie als filmmaker nog grote ambities voor de toekomst? Zijn er nog specifieke projecten of genres die je zou willen verkennen?
Danny: Ik ben altijd op zoek naar verhalen die iets nieuws voor me kunnen betekenen, dus er zijn zeker nog veel dingen die ik wil verkennen. Of het nu gaat om een compleet andere stijl van film maken of het vertellen van verhalen die minder conventioneel zijn, ik denk dat de sleutel altijd ligt in het zoeken naar iets wat je als maker werkelijk raakt. Of dat nu een thriller, drama of zelfs iets als een documentaire is, ik wil altijd iets vinden dat mijn nieuwsgierigheid wekt en me uitdaagt.