Dat het Vlaams film- en televisiewereldje talent zat heeft, is al lang geen primeur meer. Een opsomming van in welke films of series zowel nationaal, maar de jongste jaren beslist ook internationaal, onze Vlaamse acteurs schitteren, is eigenlijk – al is dat wel een keigoede vaststelling – onbegonnen werk. Twee onmiskenbare uitschieters zijn uiteraard Matthias Schoenaerts en Veerle Baetens.
Matthias schopt sinds kort weer keet in Will Tracey’s veelbesproken mini-televisieserie The Regime aan de zijde van Kate Winslet. Veerle Baetens excelleerde op haar beurt recent in onder meer Quitter la Nuit, La Petite, Dealer en de serie Cheyenne & Lola. Ook achter de camera wist ze de cinefielen te bekoren met haar succesvol regiedebuut Het Smelt. Bijna zes jaar geleden schitterde ze aan de zijde van Anne Coesens in de sfeervolle en beklemmende psychologische thriller Duelles van regisseur Olivier Masset-Depasse, de derde langspeelfilm van Olivier Masset-Depasse, waarin ze in de huid kruipt van Alice Brunette, een ijkpunt in haar acteercarrière.
Het verhaal van Duelles speelt zich af in de jaren zestig in een buitenwijk van Brussel. In een rustige straat wonen twee bevriende families naast elkaar in identieke huizen. Het plot draait rond Alice en Céline, twee beste vriendinnen die naast elkaar wonen. Op een dag verongelukt Maxime, het zoontje van Alice, tijdens een verjaardagsfeestje. Na deze vreselijke gebeurtenis ontstaat er een groeiende spanning tussen de twee families, waarbij verdenkingen, geheimen en paranoia de boventoon krijgen.
De vriendschap tussen de twee vrouwen komt onder druk te staan en escaleert geleidelijk tot een intense psychologische strijd tussen de twee families. Wat volgt is een spannende en Hitchcockiaanse psychologische thriller waarin thema’s als paranoia, jaloezie, vriendschap en de duistere kant van menselijke relaties, biologerend worden uitgespit en leiden tot een verrassende ontknoping die de kijker achterlaat met een beklemmend gevoel van ongemak en intrige.
Duelles werd een waar prijsbeest en sleepte maar liefst negen Magritte du Cinéma in de wacht waaronder voor Veerle deze voor Beste Actrice. Regisseur Olivier Masset-Depasse was uiteraard trots en razend enthousiast. Hij vertelde ons tijdens de Magritte-ceremonie in 2009 dat hij een invitatie en aanbod had ontvangen uit Hollywood om een Amerikaanse remake te regisseren van ‘zijn’ Duelles.
Nu is het zo ver want Mothers’ Instinct, zoals de Amerikaanse titel luidt voor Duelles, is te zien in onze bioscopen. Spijtig genoeg niet met Anne Coesens en Veerle Baetens in de hoofdrollen, maar wel twee Oscar-winnaressen. Jessica Chastain (Zero Dark Thirty, Interstellar, The 355, Molly’s Game) neemt de rol van Veerle voor haar rekening en Anne Hattaway (Les Misérables, She Came to Me, The Devil Wears Prada) kruipt in het kleed van Anne Coesens. Vreemd genoeg is de regie niet in handen van Olivier Masset-Depasse, maar van Benoît Delhomme, een uitstekende en ervaren Franse cameraman die met Mothers’ Instinct zijn regiedebuut maakt (ook in Tinseltown kan het verkeren, zoveel is duidelijk).
Zes jaar terug mochten wij op ontbijt met Veerle Baetens in een gerenommeerd Brussels veel-sterren-hotel. Van zodra we samen rond de tafel plaatsnemen, laat Vlaanderens top-actrice zich kennen als een charmante, elegante, welbespraakte en extraverte gesprekspartner in wiens gezelschap het heerlijk toeven is.
Naar aanleiding van de release van Duelles onder de titel Mothers’ Insticnt (het is nog even wennen) blikken we terug op ons toenmalig interview.
Wat trok je speciaal aan in Duelles?
Veerle: Sowieso het verhaal. Ik vond het scenario bijzonder goed. Het feit dat het zich afspeelt in de jaren zestig vond ik leuk, al had ik er toch mijn bedenkingen bij. De regisseur heeft zijn beslissing om het verhaal te situeren in de jaren zestig – in de roman Derrière la Haine van Barbara Abel waarop de film is gebaseerd, speelt alles zich af in onze huidige tijd – aan mij heel goed gestaafd en afdoende gemotiveerd (lacht). En nog een reden waarom ik deze film wou doen: de regisseur, Olivier Masset-Depasse himself.
Kende je hem al van voor jullie samenwerking aan Duelles?
Veerle: Nee, helemaal niet. Ik had zelfs Illégal, zijn vorige film, niet gezien. In het kader van onze samenwerking heb ik Illégal uiteraard bekeken en ik vond het een heel sterke film. Tijdens onze ontmoetingen kwam Olivier Masset-Depasse bovendien heel intrigerend over. Ook zijn visie over wat hij nauwgezet verwacht van zijn acteurs als voorbereiding op de filmpersonages in Duelles, was sterk, diepgaand en psychologisch onderbouwd. Zijn standpunt op dit vlak viel bij me in goede aarde omdat ik zelf ook zo ineensteek. Ik bereid me altijd grondig voor op het personage dat ik ga vertolken.
Je kreeg dus eerst het scenario toegestuurd?
Veerle: Ja, klopt. Zo gaat het doorgaans wel in zijn werk. Eerst krijg je het scenario in handen en als je dit bevalt, ontmoet je daarna de regisseur. Die toets je vervolgens grondig af, want het is wel van primordiaal belang dat je met je regisseur overeenkomt (lacht). Anders wordt het helemaal niks (glimlacht). Maar het klikte meteen tussen ons. En bij deze productie was het ook wel lekker meegenomen dat de regisseur, bij wijze van spreken, woonachtig is aan mijn achterdeur. Hij woont in Oudergem en ik in Overijse. Ik moet maar de grote ring oversteken en ik sta bij hem thuis, ferm gemakkelijk (lacht).
Kende je het boek Derrière la Haîne van Barbara Abel waarop de film is gebaseerd?
Veerle: Nee, helemaal niet, maar ik heb die roman wel onmiddellijk gelezen.
En vergelijk eens het boek met de film want de verschillen zijn ingrijpend. Olivier verplaatst het verhaal van vandaag naar de jaren zestig. Toch een serieuze ingreep. Kon je daar, ondanks zijn motivatie tegenover je, volledig inkomen?
Veerle: Zeker. Ik vond dit een noodzaak want ik had problemen met het boek omdat er een politieonderzoek in zit. Het verhaal is gesitueerd in het heden en komt daardoor niet geloofwaardig over. De dag van vandaag staat de forensische wetenschap hoog aangeschreven en zijn we te ver gevorderd op het vlak van politie- en DNA-onderzoek, het natrekken van sporen en vingerafdrukken, weet ik veel wat nog allemaal, om het dramatisch te verkopen aan een kritisch filmpubliek.
Dat politieonderzoek is in de film weggelaten. Pas op, in een boek lukt het verhaal wél. Als lezer pik je dat, maar in een film is dat totaal voorbijgestreefd. Het was dus wel degelijk noodzakelijk om deze sprong in de tijd door te voeren want er worden ook nog tal van rauwe onderwerpen aangeraakt – ik mag natuurlijk niet zeggen welke want dat zouden pure spoilers zijn – en om daarnaast ook nog het thrillereffect te behouden, was het essentieel om het naar een tijd te verplaatsen die door het publiek makkelijker vanop een zekere afstand kon worden ervaren. Bovendien is het een vrouwelijke thriller en om de Hitchcockiaanse sfeer erin te houden én tegelijkertijd een ode te kunnen brengen aan de vrouwen uit die tijd, is het wel knap dat Olivier deze tijdswitch heeft doorgevoerd (lacht).
Hoe voelde het aan om op een gsm-loze-set te staan?
Veerle: Die waren natuurlijk wel aanwezig naast de set (lacht). Ik vind gsm’s in fictie sowieso afschuwelijk. Ik was heel blij dat die in Duelles uiteraard niet voorkwamen. Als ik even nadenk, meen ik dat er in de film zelfs helemaal niet wordt getelefoneerd. Alles in deze film gebeurt in overleg en in face à face-gesprekken met de persoon waar je tegenover staat.
Denk je dat dit aspect een obstakel zou kunnen vormen om een jong publiek naar de film te lokken?
Veerle: Dat nu ook weer niet denk ik. Integendeel misschien want de jeugd worstelt de laatste tijd eigenlijk meer en meer met het fenomeen gsm en de dominante rol dat dit toestelletje inneemt in hun actief leven. Het is een nieuwe vorm van verslaving en ik denk dat de meerderheid van jonge mensen naar een uitweg zoekt om er meer afstand van te kunnen nemen.
Duelles is je eerste echte epoque-film niet?
Veerle: Ik had hiervoor wel al de BBC-mini-serie The White Queen gedaan, maar dat was toch nog iets helemaal anders. Duelles is echt wel mijn eerste langspeler waarvoor ik kledij van vroeger mocht aantrekken. Die kostuums zijn prachtig, maar wel lastig (lacht). Die jarretels en korsetten van de jaren zestig, om gek van te worden. Dat was er voor mij te veel aan. Ik vond dat er zelfs wat over en heb deze attributen snel weggesmeten, bij wijze van spreken natuurlijk (lacht). Maar de costumière wou de kledij volledig tijdsgetrouw, dus effectief een garderobe uit het verleden.
De kleren waren allemaal met de hand en op maat gemaakt. De schoenen, kousen, jarretels, kortom alles, was écht epoque. We droegen de hele draaitijd onderkleren, sous-vêtements zoals ze dat zo mooi omschrijven. Onderjurken dus. We kregen ook bh’s aangesjord met grote vullingen. Dan loop je rond met van die puntborsten (lacht). Neem daarbij dan nog het schminken, valse wimpers, eyeliners en die gesofisticeerd geföhnde kapsels, ja alles was echt zoals in de jaren zestig. Lastig, maar ik vond dat echt wel tof.
Qua sfeer doet Duelles me op sommige momenten sterk denken aan Carol van Tod Haynes, akkoord?
Veerle: Ja, zeker op het vlak van beeldvorming kan ik daar wel inkomen en ook inzake de sfeer zijn er inderdaad wel raakvlakken met Carol.
Wat betekenen de jaren zestig voor je?
Veerle: Voor mij (denkt na). Persoonlijk niet veel want ik ben geboren in 1978 (lacht). De jaren zestig, wel dat zijn mijn ouders. Ik heb hen natuurlijk niet in die epoque meegemaakt, maar wel in de jaren zeventig. Mijn ouders zaten toen al in de hippiebroeken (lacht). Ik had toch wel een redelijk goed zicht op de jaren zestig door de vele foto’s die ik heb gezien van toen mijn ouders jong waren. Tof hoor die foto’s van de tijd toen mijn ouders uitgingen, ze elkaar leerden kennen, enz. en dat was natuurlijk wel de eind jaren zestig. Schoon (glimlacht).
Anne Coesens is niet alleen je antagoniste, maar tevens de echtgenote van de regisseur. Was dat een positieve of negatieve ervaring voor je?
Veerle: Ik voelde me bij hen direct op m’n gemak. Het zijn heel eenvoudige mensen, net als ik zelf trouwens en dat was al een fijn begin. Ik had een instant part of the family-gevoel. Daarbuiten lag het wel ietsje anders. Tijdens de voorbereidingen en op de set waren er geen problemen, maar toch voelde ik wel heel sterk aan dat zij onderling een hechte band hadden met elkaar. Ik draaide daar wat omheen.
Anne was soms bijzonder direct tegen Olivier en ik zat daar zowat raar tussen. Mijn relatie met de regisseur was – logischerwijze – helemaal anders dan de verstandhouding die zij met elkaar hebben. Anderzijds waren Anne en ik gedurende de ganse draaiperiode echte partners in crime (lacht). Ik had een heel goed contact met haar en we konden echt wel open en constructief praten over onze mutuele ‘werkzaamheden’ op de set. Maar volledigheidshalve moet ik er wel aan toevoegen dat het niet altijd even eenvoudig was, maar wel interessant, boeiend en soms lag dit feit wel wat fragiel voor mij. Al bij al wel een opmerkelijk en uitdagend gegeven om mee aan de slag te gaan.
In al je films word je omringd door mannen. In Duelles is het de eerste keer in je carrière dat je tegenspeler een vrouw is. Welk gevoel gaf je dat?
Veerle: Ja, het is inderdaad de eerste keer dat ik tegenover een vrouw sta. Bij Vlaamse films sta ik inderdaad altijd tussen ‘de mannen’ (lacht). Dat zegt natuurlijk veel over de Vlamingen en hun keuzes om alle hoofdrollen aan mannen te geven (lacht uitbundig). In Code 37, Broken Circle Breakdown, D’Ardennen (denkt even na).
Ja, ik moet je gelijk geven, ik sta altijd tussen de venten (lacht). In Duelles sta ik eindelijk tegenover een vrouw en ook in mijn volgende film is dat toevallig zo. Een duo vormen met een vrouw is fantastisch, maar ook wat bangelijk. Met een man heb je als vrouw op de één of andere manier, altijd een stapje voor bij wijze van spreken. Als je tegenover een vrouw staat, sta je meteen op een gelijk niveau. In Duelles heb ik geluk gehad met Anne, want zij is een actrice zonder kapsones die zich op dezelfde hoogte of laagte als je wilt (lacht), zette als mij. We hebben alles samengedaan. We voelden elkaar fijn aan en vulden elkaar constructief aan.
Duelles is een Belgische film, maar wel een op en top Franstalige productie. Hoe komt dat over op een ras-Vlaamse actrice zoals jij?
Veerle: De francofone cinema is qua ingesteldheid, jovialiteit, normaliteit en simpliciteit exact hetzelfde als de Vlaamse cinema. De Franse cinema daarentegen is echt wel een paar ander mouwen. In Frankrijk hebben ze een ster-systeem. Dat hebben wij helemaal niet. Die sterallures werken remmend.
Ik ga geen concrete namen noemen, maar ik heb al met ‘sterren’ op een set gestaan waarvan ik denk, “ppff voor mij hoeft dat allemaal niet.” Dat is gewoon verschrikkelijk vermoeiend. Ik kom dan als actrice niet tot mijn recht, ik word bij wijze van spreken kleiner en zelfs angstiger. Als je op een set staat met mensen die hun vak degelijk uitvoeren en die samen met de ganse groep iets moois willen maken, dan voel ik me goed en kan ik presteren zoals het hoort.
Voor mij heeft het dan ook totaal geen zin om nog met een ster op een set te staan. Ik heb dan schrik om iets fout te doen en dat is nu net niet de bedoeling voor een acteur. Pas op hoor, waarschijnlijk bestaan er wel sterren die echt de intentie hebben om samen te werken om een goed resultaat af te leveren, maar doorgaans is het datgene wat er rond zo’n ster hangt, die gekunstelde entourage, die ervoor zorgt dat de B-acteurs wat ik dan toch ben op zo’n moment, niet tot hun recht komen en waardoor de film wel eens kan inzakken. Maar bon (haalt haar schouders op).
Hebben Anne en jij veel inspraak gekregen bij de regisseur in de uitbouw van jullie personages? En hoe is het om geregisseerd te worden door Olivier?
Veerle: Twee vragen in één klap (lacht). We hebben psychologisch heel hard gewerkt op de vraag wie is de persoon die ik vertolk? Olivier heeft daarop sterk ingezoomd, apart met Anne en apart met mij in tal van Skype-gesprekken. In deze lange conversaties hebben we ons heel intens verdiept in wie Alice Brunelle is, het personage dat ik vertolk. Centrale vragen waren: wat wil deze persoon? Wat heeft zij nodig? Hoe kijkt ze naar de wereld, haar echtgenoot, haar kind en haar buurvrouw?
Daarna hebben we samen lezingen gedaan, want Olivier houdt niet echt van repeteren. Vervolgens hebben we wel een paar belangrijke scènes doorgenomen. Verder heb ik heel aandachtig moeten schaven aan mijn Frans want deze film was op dat vlak voor mij een ware killer (lacht). Ik had gelukkig wel een aparte taalcoach en een linguïst ter beschikking. Daarnaast hebben we heel veel onderzoek gedaan naar de codes die vrouwen uit de jaren zestig hanteerden. Anne en ik zijn in Parijs in de leer gegaan bij een oudere aristocratische dame. We hebben bij haar “des cours de maintien” gevolgd. Zij heeft ons precies uitgelegd wat de etiquette was voor begoede dames in de jaren zestig.
Ze heeft ons verder alles letterlijk voorgedaan, heel concreet: hoe moet je zitten in een chaise longe, op welke manier eet je, wie zit er naast je aan tafel binnen het gezin en als er bezoek is, hoe drink je een kopje koffie, enz. (lacht). Die mevrouw heeft ons enorm geholpen. Anne en ik zijn met dergelijke zaken helemaal niet begaan. We zijn echt twee boerinnen op dat vlak (lacht uitbundig). Daarna zijn we direct op set beginnen draaien en Olivier had al heel veel vastgelegd. Hij zag alle scènes voor zich. Hij werkt sterk choreografisch. Hij wou heel hard het stilistische beklemtonen in Duelles, in tegenstelling tot de naturalistische en realistische cameravoering die hij had gehanteerd in zijn vorige film Illégal.
Duelles is een totaal andere film geworden dan Illégal, maar het is wel zo dat Olivier zichzelf graag heruitvindt (lacht). Hij houdt zich niet vast aan één stijl, wellicht omdat hij zich niet wil vastrijden. Hij werkt heel Amerikaans en is daarenboven technisch volkomen onderlegd. Hij legt zijn acteurs ook graag allerlei zaken op. Ik heb dat wel graag. Er was zelfs een scène bij waar Olivier me minutieus stap voor stap en beweging per beweging heeft voorgedaan. Hij toonde me expliciet wat ik exact moest doen en hoe ik me moest bewegen. Dat is grappig hoor (lacht). Echt pure choreografie. Soms is dat wel eens leuk, maar met zo’n manier van werken, moet je kunnen omgaan en dat is niet altijd even gemakkelijk.
Als acteur duurt het wel een tijdje om te beseffen wat de regisseur nu precies in gedachten heeft. Maar ik kan me daar wel in vinden, wellicht een gevolg van mijn musicalopleiding. Soms kan ik me ergeren aan zo’n werkwijze, maar het heeft ook zijn voordelen en anderzijds is het soms wat frustrerend voor een acteur. Maar bon.
De twee huizen en de interieurs in Duelles zijn fantastisch. Hoe is men erin geslaagd om zo’n twee knappe aan elkaar palende woningen voor de ganse draaiperiode af te huren?
Veerle: Het grote publiek staat bij deze aspecten van een film niet vaak stil. De ‘geschikte’, spooky en doorleefde huizen – ik noem ze huizen met een eigen verhaal – vinden én afhuren is niet altijd evident. We hadden dat trouwens al ondervonden bij Tabula Rasa. Het is straf dat men voor Duelles zo’n twee naast elkaar staande huizen, ik noem het spiegelhuizen, heeft gevonden. Het feit dat men daarin is geslaagd en bovendien ook nog de bewoners hebben kunnen overhalen om hun prachtig patrimonia te verhuren om een er een film in te draaien, is een wonder denk ik.
Daarenboven staan die schone huizen in een heel aparte en gracieuze wijk die deel uitmaakt van een groot ‘Parc Privé’ in Cointe, een voorstadje van Luik. Als je in dat gebied aankomt, heb je meteen het gevoel dat je in een soort Tim Burton-domein bent aanbeland (lacht). Die villa’s zijn daar allemaal opgetrokken begin de vorige eeuw en stralen een voor een eigen karakter uit. Alle villa’s hebben een oprijlaan waardoor er bijna geen auto’s geparkeerd staan in die sierlijke avenues. Een beetje een onwezenlijke omgeving, maar perfect voor de sfeer van Duelles.
En die elegante interieurs, ja die zijn ingericht door een fantastische decoratrice, een Parijse dame die in België woont. Op een dag kwam die mevrouw aan op de set en begon de woning volledig aan te kleden en in te richten. Bovendien klopt alles, maar dan ook alles tot in de puntjes. Weet je dat er in de decors bijvoorbeeld authentieke tijdschriften lagen met reclame in van toen. Te gek, maar wel een geweldige prestatie. Het was bijna fabelachtig om in dat decor rond te hangen en te vertoeven (lacht).
Welke genrefilm is Duelles voor jou?
Veerle: Goh, niet makkelijk om deze film adequaat te omschrijven. Het is zeker een epoque-film, maar absoluut ook een thriller. Er zitten psychologische items in én af en toe vind je er ook wel sociale en relationele topics in. Goh, wacht even (denkt na): Duelles is een psychologische- en sociaal-relationele epoquethriller, voilà (uitbundig gelach).
We stappen even weg van Duelles. Heb ik het fout als ik Sara en The Broken Circle Breakdown dé twee mijlpalen in je carrière noem?
Veerle: Je bent helemaal niet fout, maar laten we zeggen dat Sara mijn carrière-mijlpaal betekende voor Vlaanderen en Broken Circle naar de wereld toe. Broken Circle was daarenboven mijn visitekaartje om in Vlaanderen slash België au sérieux te worden genomen.
Jij bent beslist een actieve bij: theater, musical, kortfilm, zingen, televisie, langspeelfilms, scenariste, regie, stemactrice bij animatiefilms en lesgever in de kunstacademie. Niet mis, maar wat doe je het liefst?
Veerle: Een moeilijke vraag (glimlachje). Ja, ik heb net samen met Cathy Vanderstappen, een ex-collega-student van de richting musical die bij mij in de klas heeft gezeten, een musical geregisseerd in het conservatorium. Concreet op je vraag antwoorden, is heel moeilijk, maar ik voel wel dat verandering mij doet groeien. Ik moet wel rekening houden met het feit dat ik als actrice een houdbaarheidsdatum heb, punt.
Maar niet alleen dat gegeven hoor want ik wil me beslist en voortdurend verrijken. Tijdens het schrijven aan het scenario van Tabula Rasa en nu met het adapteren van Lize Spits roman Het Smelt, ervaar ik dat het creatieve proces van een scenario schrijven of mee helpen schrijven, voor mij een noodzaak is geworden. Ik heb dat echt nodig. Ook lesgeven doe ik graag want dat geeft me meteen andere inzichten op mijn manier van acteren. Vernieuwing en afwisseling werkt stimulerend, want anders zou het voor me te saai worden en ik wil me zoveel mogelijk én gediversifieerd kunnen ‘smijten’ (lacht).
Kijk, dat acteren in het Frans gaf me alweer een nieuwe insteek, dat is fantastisch toch. Weet je, acteren is best wel vermoeiend en als ik niet alert bent, krijg ik zo’n gevoel van: ik sta hier elke dag iemand te spelen die ik niet ben. Daarover vraag ik me dan bewust af of dat niet te saai aan het worden is. Raar dat ik zo’n gevoel heb niet? Ik verduidelijk: denk even mee over bijvoorbeeld Code 37. Als je elke dag hetzelfde moet spelen en dit aflevering na aflevering, zo’n veertigtal gedurende een drie jaar aan een stuk, dan komt het gevoel van saaiheid wel om het hoekje kijken hoor (lacht).
En, ik mag zeker niet klagen want ik heb dat zingen heel graag gedaan in Broken Circle. Vervolgens is het lesgeven op me afgekomen. Ik kick daarop. Met het aan de slag gaan als scenarist heb ik alweer een nieuwe liefde ontdekt. Ik zou dat niet elke dag voor de rest van mijn leven kunnen doen, maar daardoor krijg ik een veel beter inzicht in scenario’s en deze kennis kan ik dan weer beter gebruiken bij het lezen van nieuwe scenario’s in functie of ik een bepaalde rol aankan slash aanneem of niet. Scenario’s zijn heel belangrijk. Maar de vraag was: wat doe ik het liefst, niet? Wel, eigenlijk een combinatie van al deze disciplines (lacht uitbundig).
Je echtgenoot Geert Vlegels is de klankman van onder meer twee F.C. De Kampioenen- films, De Dag, Callboys, Broer, Wat Mannen Willen, iemand die net als jij professioneel druk bezig is. Jullie hebben een jong dochtertje Billie-Louise. Maken al deze aspecten samen het niet moeilijk om het gezin Vlegels-Baetens adequaat te runnen?
Veerle: Op de een of andere manier slagen we er altijd in om het goed bol te werken. Eigenlijk lukt het dankzij onder meer het feit dat we écht heel goede buren hebben. Geloof me dat is veel waard. En onze Billie Louise is gelukkig geen seut (lacht).
Het feit dat je zelf een kind hebt, heeft je vermoedelijk emotioneel wel geholpen voor je doorleefde vertolking in Duelles waarin je buurvrouw en boezemvriendin haar zoontje verliest op een trieste manier?
Veerle: Dat heeft me enorm geholpen. Ook voor mijn vertolking van de prille moeder Elise Vandevelde alias Alabama in The Broken Circle. Ik had de rol van een gebroken moeder nooit zo kunnen vertolken, mocht ik zelf geen dochter hebben gehad en dat geldt ook voor mijn personage als jonge moeder in Duelles.
Heb je Geert niet leren kennen op de set van Jan Verheyens Alias?
Veerle: Ja, dat klopt. Daar was onze eerste ontmoeting. En een jaar later hebben we elkaar terug tegengekomen op de set van Wittekerke (lacht) en daar is dan dé vonk overgeslagen (guitig lachje).
In een vorig leven was je de leadzangeres van de band Dallas, een groep die dansbare elektropop met Franse kruiden bracht. Je hebt in 2012 zelfs een bescheiden hit gescoord met de single Take It All waar je in de bijhorende clip een veelkleurig geschminkte vogelverschrikker speelde. Ben je zinnens om in de toekomst nog aan de slag te gaan met dit muzikaal project?
Veerle: Nee, dat is voltooid verleden tijd. Die bijhorende videoclipjes vond ik wel heel leuk om doen. Ik weet wel dat een Franstalige medemens momenteel een film aan het schrijven is waarin hij een Dallas-nummer heeft verwerkt. En wat die vogelverschrikker betreft: ik hem me rot geamuseerd met het vertolken van die opgewekte en kleurrijke figuur van stro (glimlacht).
En ja, ik vind dat inderdaad spijtig, maar het is nu gewoon zo. Neem nu Rabbit bijvoorbeeld, dat is enerzijds Engelstalig en anderzijds vertolk ik daarin een personage dat ik nooit eerder heb gedaan. Het is wel jammer dat men dat facet van mijn werk of van mijn kunnen, niet te zien krijgen. A Bluebird In My Heart heb ik zelf nog niet helemaal gezien en Rabbit heb ik kunnen bekijken op een klein scherm, zo zie je maar (lacht). Voor mij gaat het er voornamelijk om dat ik interessante dingen kan doen.
