Het doek begint te vallen voor Mark Hoffman, de hoofderfgenaam van de Jigsaw Killer. Verraden en toegetakeld door Jill Tuck, het is slechts een kwestie van tijd voor het volledig game-over is voor deze moordenaar, maar hij is niet van plan om het er zomaar bij te laten. Hij heeft nog enkele spelletjes af te werken en Jill zal ook geen dag rust meer hebben.
Ondertussen is Bobby Dagen op de baan met zijn S.U.R.V.I.V.E. perstour en hulpgroep. Als overlevende van één van Jigsaw spelletjes heeft hij zijn ervaringen in een boek gegoten waarmee hij door het land trekt, maar nog belangrijker, hij is er om anderen te helpen. In de eerste plaats zij die net als hij een vreselijke confrontatie met de dood hebben weten te overleven en zich waardig hebben getoond als overlevers. Ze hebben allemaal hetzelfde doorgemaakt, dus is het enkel maar logisch dat ze elkaar steunen en met het delen van hun verhaal en door hen te verzamelen in zijn hulpgroep, hoopt hij dit te kunnen doen.
Althans, dat beweert hij, want hij heeft hen namelijk een dingetje niet verteld. Zijn smerige geheimpje waar slechts een handvol mensen van weten. Hij is nooit getest geweest door de Jigsaw Killer! Zijn hele boek is een leugen en hij heeft nooit moeten proberen een spel van deze gewiekste sadist te overleven. Maar daar kan gemakkelijk een mouw aangepast worden, toch?
Dit was dus het originele eindstation van de Saw franchise. Na een wat tegenvallende opbrengsten bij de laatste delen, werd er besloten om de reeks een hoofdstuk vroeger af te sluiten dan het originele plan met de eerste niet-genummerde Saw film: Saw 3D. Een graantje proberend mee te pikken van de 3D-film trend van de tijd, is dit de eerste (en voorlopig enige, de trend stierf al enkele jaren later een stille dood) 3D-film in de franchise en probeert die vooral te implementeren daar waar de fans steevast voor zijn afgekomen. De testen.
En eerlijk is eerlijk, 3D mag dan vooral een gimmick zijn, in horror maakt sommige scènes wel leuker. Zelfs als je ze in “saai” 2D bekijkt. Nu, met of zonder het extraatje dat 3D hier aan toevoegt, de testen en het bloed dat ze laten vloeien, zijn hier absoluut de grootste highlight van de film. Zo openen we één van de meest ambitieuze testen in de franchise, één die de boodschap van de moordenaar nu wel erg dicht bij de mensen brengt en krijgen we ook een geweldig antwoord op hoe de Jigsaw Killer tegenover racisme staat. Saw: Sadism, thy name is Jigsaw blijft van kracht.
Saw 3D leek ook de laatste kans om één van de meest iconische folterwerktuigen in de reeks in volle actie te tonen, een verleiding die de film godzijdank niet kon weerstaan. Het is moment waar we 7 jaar naar toe geleefd hebben en de resultaten zijn geweldig weerzinwekkend. Toch één verwachting die de film volledig inlost. Maar het is niet de enige callback naar vroeger. Er zijn namelijk nog heel wat open vragen die beantwoord konden worden, teveel voor één film om ze allemaal te beantwoorden en dus kiest de film er voor eentje te nemen die de basis vormde voor een erg populaire theorie binnen de fanbase.
Nu weten we eindelijk hoe een ingenieur de meer invasieve testen toch zonder al te veel problemen kon opzetten. Erg fijn, zeker met de bijkomende montage, zij het voor sommige misschien toch iets teveel fanservice. Ook is het wel ergens interessant om te zien hoeveel overlevenden John Kramer eigenlijk heeft voortgebracht. Die zijn blijkbaar met meer dan we wisten en het interessante hieraan is de plaatsing in tijd. Zo hebben we naast Bobby Dagen als valse overlevende, 5 nieuwe en echte overlevenden en aangezien we weten van de eerste film dat Amanda de eerste bekende overlevende was van een Jigsaw-test, betekent dit tussen het einde van Saw en het begin van Saw III, John druk bezig is geweest.
Het is het soort lore hints die een fan altijd wel weet te appreciëren. Verder is de casting in dit “finalestuk” ook zeker niet slecht. Naast ondertussen leading man Costas Mandylor als Mark Hoffman (voortreffelijke casting) en Betsy Russell als Jill Tuck, hebben we ook een verrassende en eenmalige nieuwkomer die vooral voor de nu-rockfans een nostalgisch beeld zal hebben gegeven. Eén van onze nieuwe testpersonen is namelijk niemand minder dan wijlen Chester Bennington, tot aan zijn dood frontman van de band Linkin Park. In zijn derde en tevens laatste filmrol (Bennington speelde ook kleine rolletjes in de Crank duologie) speelde de zanger een gewelddadige man die wakker wordt in de gruwelijke realiteit dat zijn vele zonden niet aan de aandacht van de Jigsaw Killer zijn ontsnapt.
Maar het plezier dat we aan zijn test kunnen beleven, vinden we al niet meer echt terug in de hoofdgame van deze uiting. Nadat we in Saw III ons traagste onvrijwillige participant hadden, hebben we hier zonder enige concurrentie onze domste. Bobby Dagen. Om te beginnen, de leugen die de basis vormt van zijn test nu: hij is nooit getest geweest door de Jigsaw Killer. Hoe stom moet je zijn om zo’n stunt uit te halen met een moordenaar die op dat moment nog steeds op vrije voeten is en onbekend?!
Want John Kramer was nog in leven toen hij zijn boek publiceerde… (Zijn kledingsmaak was blijkbaar eventjes in een coma gesukkeld maar voor de rest, alive & kicking). Hij wachtte niet eens tot de kerel bekend en dood was, maar blijkbaar was er niemand binnen zijn entourage die verwacht had dat dit wel eens verkeerd zou kunnen aflopen… Idioten, allemaal! Wel, op één iemand na. Eén iemand is volledig onschuldig wat haar betrokkenheid bij de test hierbij een ware aanfluiting voor de gedachte van de serie maken.
Er zijn wel meer deelnemers geweest waarvan fans hebben gezegd: die verdiende dit niet, maar bij weinigen was die reactie zo unaniem. En de grootste grap van al is dat Bobby Dagen volkomen incompetent is. Hij mist constant duidelijke hints naar simpelere oplossingen en dat met alle gevolgen van dien. Het is gewoon frustrerend om hem bezig te zien. Een andere frustratie is de introductie van enkele nieuwe overlevers waar we meteen ook niks meer van te weten komen. Wie waren ze, waarom werden ze getest en wat hebben ze overleefd?
Slechts bij één iemand krijgen we die informatie en daarbij vraag je je meteen af: hoe werkte die val? Hoe kan die werken? Ja, ondanks dat dit hetzelfde team was achter het toch nog te pruimen Saw VI, hebben ze er hier toch met hun pet naar gegooid. Onafgewerkt, ondoordacht, onlogisch en veel makkelijk te voorkomen door gewoon bepaalde zaken eens deftig te herlezen. Ook ergerlijk is Hoffmans fixatie op wraak. Tuurlijk, de kerel is altijd al erg wraakzuchtig geweest, maar de risico’s die hij neemt, zijn te groot voor iemand zo verstandig en voorheen zo gebrand op zijn zelfbehoud.
Verder heeft hij veel te veel te doen en te verliezen om nu wraak te nemen. En het is niet dat hij schrik heeft dat Jill zijn identiteit zal verraden, want daaromtrent doet hij al helemaal geen moeite meer om die te verbergen. Ja, zelfs als je een grote fan bent van de franchise, is het moeilijk om zomaar over de talrijke vergissingen van dit deel te kijken.
Als je wil weten hoe je een franchise in schoonheid moet afsluiten. Bekijk deze film, let goed op en neem desnoods notities, en dan: doe iets volledig anders. Veel van de losse eindjes uit vorige films mogen hier mooi afgeknoopt geworden, de fanservice is leuk en de testen vaak indrukwekkend, maar deze pracht van die prestatie verdrinkt in de drek die errond is gegoten. Voor alles dat interessant is voor de lore van de serie, hebben we een moment waarvan je gewoon weet dat het niet lang genoeg heeft kunnen sudderen in het beste geval.
Scènes die gewoon nog een keer overlezen moesten worden om de kinks er uit te halen zijn talrijk, maar nog talrijker zijn de momenten die eigenlijk volledig geschrapt of herschreven zouden moeten worden om het te laten werken. Het spel met Hoffman waarmee we in het laatste deel zijn geëindigd, wordt hier een beetje halfhartig afgewerkt, maar zeker de introductie van een druif als Bobby Dagen was werkelijk een dieptepunt. Dom begonnen is dom gedaan is hier goed van toepassing en van het porren van een actieve draak tot blind als een mol mensen het graf in helpen door het missen van duidelijke hints, Bobby zal de geschiedenis ingaan als één van slechtste personages uit de serie en deze film als één van de slechte in de reeks.
GENRE: Horror, mysterie
JAAR: 2010
REGISSEUR: Kevin Greutert
CAST: Costas Mandylor, Betsy Russell, Tobin Bell, Sean Patrick Flanery
LAND: Verenigde Staten
