Cannon. We zijn er nog niet over uitgepraat, en dat zal waarschijnlijk ook wel nooit het geval zijn. Het filmhuis van Golan en Globus was immers de hofleverancier bij uitstek voor ’80’s-pulpcinema. Vaak actiefilms met mannen als Chuck Norris of gewoonweg sequels waar eigenlijk niemand zat op te wachten, maar ook heel films met vergane gloriën. Simpelweg omdat ze niet veel geld vroegen. Niet alleen bij de acteurs of actrices vond men die, maar ook waren er gerenommeerde regisseurs van toen zoals in dit geval John Frankenheimer. Het is niet duidelijk waarom de twee producers per se met dit soort cineasten (die in feite artistiek aan lager wal waren geraakt) in zee wilden gaan, maar het heeft zeker iets met hun ijdelheid te maken en vooral de roep om serieus genomen te worden.
John Frankenheimer was als cineast vooral in de jaren ’60 een zwaargewicht, met titels als Birdman Of Alcatraz, The Manchurian Candidate en The Train. In de jaren ’80 was dat al een heel pak minder. Op het einde van de eighties had hij nog wel het fenomenale Ronin op zijn cv kunnen zetten, maar er was ook bijvoorbeeld Dead Bang met Don Johnson en deze 52 Pick-Up. Geen slechte film, verre van, maar wel weer een misdaadfilm die nauwelijks werd opgemerkt.
De film is gebaseerd op de gelijknamige roman uit 1974 van Elmore Leonard. Een naam die toch iets betekent in de filmwereld. Van hem werd bijvoorbeeld ook Mr. Majestyk met Charles Bronson verfilmd en zijn Rum Punch uit ’92 werd later omgedoopt tot Jackie Brown van Quentin Tarantino.
Vanaf het moment dat het boek van 52 Pick-Up in de winkels lag, wilde Menahem Golan (nog voor dat er sprake was van Cannon) de film in Israël gaan regisseren met Joe Don Baker, Trish Van Devere en George Hamilton in de hoofdrollen. Daar kwam het niet van, maar in 1984 verscheen wel onder Cannon-vlag een versie van het boek onder de vorm van The Ambassador met Rock Hudson en Robert Mitchum. We schrijven versie, want regisseur J. Lee Thompson nam een serieus loopje met het oorspronkelijke verhaal. Het verhaal doet de ronde dat John Frankenheimer het boek kocht op een luchthaven en tijdens het lezen ervan onmiddellijk weg was van het verhaal en toen hij hoorde dat Cannon de film rechten bezat, hij hun onmiddellijk vroeg of hij de film mocht regisseren.
Oorspronkelijk wilde men de film in Pittsburgh gaan opnemen, maar omdat het budget weeral te krap was werd Los Angeles als locatie gekozen. Daar woont ene Harry Mitchell (Roy Scheider). Een grijze muis, maar een succesvolle zakenman wiens vrouw Barbara (Ann-Margret) kandidaat is voor de gemeenteraadsverkiezingen. Zijn echtgenote zit goed in de race tot Harry geconfronteerd wordt met drie afpersers die hebben ontdekt dat hij een affaire heeft met het hoertje Cini (Kelly Preston). De mannen eisen van hem 105.000 dollar per jaar. Naar de politie stappen betekent het einde voor de politieke carrière van zijn vrouw, maar toch weigert hij om te betalen. De drie criminelen laten het hier niet bij en ze besluiten om Cini te vermoorden, en dan nog wel met Harry’s revolver zodat hij automatisch de schuldige lijkt.
Hoewel je hier niet de hand van een groot regisseur in ziet, blijft dit toch een aardige actiethriller uit de ’80’s. Over het script kan je veel zeggen, maar alles wordt overeind gehouden door schitterende vertolkingen. Voor Roy Scheider werd het één van zijn laatste grote rollen, ook al deed hij in die periode nog de kassa’s rinkelen met Blue Thunder en All That Jazz. De Zweeds-Amerikaanse actrice Ann-Margret Olsson (kortweg Ann-Margret) had men werkelijk uit de archieven geplukt, hoewel ze er op haar 45e nog stralend uitzag. Ze brak in de 60’s door aan de zijde van Elvis in Viva Las Vegas en speelde nadien nog wel mee in gerenommeerde titels als The Cincinnati Kid, Carnal Knowledge met Jack Nicholson en Art Garfunkel of in de Who-musical Tommy, maar toen 52 Pick-Up uitkwam stond er niemand om haar naam op de affiche te roepen.
GENRE: misdaad
JAAR: 1986
REGISSEUR: John Frankenheimer
CAST: Roy Scheider, Ann-Margret, Vanity, John Glover
LAND: USA
