Alles heeft een begin en een einde, zo ook de puzzeldoos die een portaal naar de hel herbergt voor elke puzzelaar met de skills en het verlangen om de donkerste geheimen te doorgronden. Het jaar is 2127. Aan boord van het ruimtestation Minos legt Dr. Paul Merchant net de laatste hand om een einde te maken aan een vloek die zijn familie al teistert sinds de 18de eeuw.
Alles begon met zijn voorouder, de speelgoedmaker Philip LeMarchand. Onder commissie van een lokale aristocraat Duc de L’Isle maakt hij het eerste puzzeldoosje dat uiteindelijk door de satanist de L’Isle zou worden aangewend om een demon te temmen waardoor hij een portaal naar het Labyrint zou kunnen creëren. Door zijn rol als maker van de puzzeldoos wordt zijn bloedlijn opgezadeld met een eeuwigdurende vete met de demon Angelique.
Nachtmerries over haar blijven zijn nazaten tot in de eeuwigheid achtervolgen en komt één van hun oog in oog te staan met de demon, alsook met één van Hels favoriete strijders. Doorheen de jaren hebben de nakomelingen geprobeerd om de fout van hun voorvader recht te zetten, helaas hebben ze gefaald. Zal het Paul Merchant nu wel lukken?
Een film die ondertekend wordt door Alan Smithee is zelden een goed teken. Deze naam is
immers een pseudoniem voor regisseurs die afstand willen nemen van hun film en er niet (langer) achter staan. Dit vierde deel in Hellraiser-reeks is tot nu toe de enige film in de franchise waarbij dit is gebeurd en is de kers op de taart van een heel moeilijk productieproces vol studio-inmengingen en vele verdwenen scènes. Stellen dat het een hel was om deze film te maken, is dan ook niet overdreven.
Vreemd genoeg is de film nog zo slecht niet. De drie tijdzones waarin het verhaal zich afspeelt, is aangenaam ambitieus en biedt heel wat mogelijkheden om nog meer van de geschiedenis van zijn wereld te exploreren en doet dit relatief goed. De origine van de puzzeldoos situeert zich in het 18e eeuwse Frankrijk en de esthetiek van deze tijd wordt zeer leuk gebracht en levert meteen al de eerste gruwel en spanning van de film op.
Zeker wanneer we eerst naar 1996 en daarna naar de verre toekomst gaan is Hellraiser: Bloodline best nog te pruimen. Zo vinden we met Dr. Paul Merchant waarschijnlijk één van de slimste – om niet te zeggen het slimste – personage uit heel de franchise. Zijn plan was bijna waterdicht en als hij niet gestoord was geweest bij het uitvoeren van zijn plannen, was er heel wat leed bespaard gebleven. Hij is zonder twijfel de meest geduchte tegenstander die Pinhead ooit had.
Uiteraard is ook die weer van de partij. Pinhead is niet meer weg te denken uit de franchise en dat zal nooit meer veranderen. Nu, het is wel leuk vast te stellen dat ze hem weer een beetje getemperd hebben ten opzichte van Hellraiser III: Hell on Earth. Nu is hij terug waar hij thuishoort, loopt hij weer wat terug in het gareel en dit komt met een meer beheerste uitstraling.
De oneliners zijn wel nog steeds talrijk, maar voelen nu eerder aan als dreigende monologen, die het personage goed staan in tegenstelling tot de sadistische kwinkslagen uit het vorige deel. Hij is, om eventjes zijn eigen woorden te gebruiken, hier vooral voor zaken en niet voor het plezier. Nog een pluspunt zijn de nieuwe cenobieten die naast Pinhead hun intrede doen.
Waar ze in het vorige deel ongeïnspireerd en als een gimmick aanvoelden, lijkt over deze debutanten meer nagedacht te zijn. Zo zien we één van de cenobieten gemaakt worden op het scherm, een demonstratie van Pinhead aan Angelique over hoe hun samenwerking écht zal werken, terwijl een ander erg unieke creatie zonder twijfel The Chatterer Beast is.
Hellraisers versie van een hellehond, die volgens de speelgoedversie gemaakt is uit mensenvlees. Een gruwelijk, maar intrigerend idee en jammer dat dit beest in latere delen niet meer is gebruikt. Ook hebben we nog de typische Hellraiser-executies. Zeker voor zij die graag alles wat bloederiger zien, worden hier weer op hun wenken bediend met enkele erg creatieve moorden en mutilaties.
Toch had hier meer in gezeten en dat mag je gerust letterlijk nemen. Hoe anders werd duidelijk toen in 2022 scriptschrijver Peter Atkins zijn originele script publiceerde als een scriptboek Hellraiser: Bloodline – The Original Screenplay. Er waren al heel wat geschrapte scènes online gelekt doorheen maar in het originele script – een enorme aanrader voor elke Hellraiser-fan trouwens – wordt het net duidelijk hoeveel de film onnodig is afgeslankt.
Zeker voor de 18de eeuw stond er veel meer op de planning dan we uiteindelijk te zien kregen en dat toch ongeveer een derde van het plot besloeg en achteraf is geslonken tot misschien 10 van de 85 minuten.Het grootste slachtoffer van deze rekening (naast de kijker) is Angelique. Die was zeker in het originele script een krachtig, zelfs feministisch slechterik maar hier wordt ze dus meteen gereduceerd tot een schijnbaar gewillig seksspeeltje van een rijke aristocraat tot die een fout maakt.
Mede doordat we niet hebben gezien waar Angelique werkelijk allemaal toe in staat was, voelt ze ook veel minder als een gelijke aan tegenover Pinhead terwijl ze het ooit wel was. Het testpubliek vond dat men te lang moest wachten op de intrede van Pinhead in het plot. Wat een enorme zonde, want dit had één van de beste Hellraiser-films kunnen worden. Wat een derde van het verhaal had moeten zijn, is nu grotendeels plotseling afwezig waardoor deze sciencefictionthriller vreemde gaten heeft én waarbij verschillende personages niet langer tot hun recht komen. Het enige dat het leed een beetje weet te verzachten is Doug Bradley die alweer voortreffelijk is in zijn cenobietrol.
Pinhead verheugt zich nog steeds op het toebrengen van leed, dat is nu eenmaal zijn aard maar de slasherachtige maniak en de Faustiaanse dealmaker zijn van diens cv geschrapt en dat is ook maar best. De dialogen klinken hierdoor ook weer net iets dreigender, net door de kalmte waarmee hij dit allemaal weet te brengen en ook de rest van de nieuwe cenobieten voelen weer aan zoals voorheen. Met indrukwekkende, creatieve en gepaste designs weten die toch een veel betere indruk achter te laten dan de pseudo-cenobieten uit het derde deel. Als ze ooit zouden besluiten om een streamingserie te maken die gebaseerd is op Hellraiser dan zou dit een geweldige blauwdruk zijn om dit concept eens ten volle benut te zien.
Genre: horror, sciencefiction
Jaar: 1996
Regisseur: Alan Smithee
Cast: Bruce Ramsay, Valentina Varga, Doug Bradley, Charlotte Chatton
Land: USA, UK
Speelduur: 85 minuten
