De Spaanse maestro Pedro Almodóvar kaapte vorig jaar met The Room Next Door de hoofdprijs (Gouden Leeuw) weg op het Filmfestival in Venetië.
Tilda Swinton en Julianne Moore mogen twee vriendinnen spelen: een schrijfster met angst voor de dood (Moore) en een terminale oorlogsverslaggeefster (Swinton). Die laatste komt om een heel aparte gunst vragen die hun vriendschap al dan niet op de proef zal stellen. De thematiek is niet lichtvoetig, de aanpak evenmin en toch kwamen we enorm voldaan en nagenietend de zaal uit.
Vijf jaar geleden leek Spanje’s grootste nog levende regisseur zijn testament te hebben afgeleverd met het verrukkelijke Dolor y gloria. Niets blijkt nu minder waar. Plots was er Madres Paralelas en nu komt hij op de proppen met zijn eerste heuse Engelstalige langspeelfilm en een autobiografische verhalenbundel, De Laatste Droom. ‘Betekende die taalwissel ook een stijlbreuk?’ vroegen velen zich af? Op het eerste gezicht oogt de film ietwat minder flamboyant, maar het spectaculaire zit hem ditmaal in het acteerspel en vooral hoe Almodóvar dat in beeld brengt. De stilering is even grandioos doorgedreven, de teksten zijn nog theatraler dan anders, met een actrice die heel vaak het woord heeft en een andere die in stilte toeluistert. Door de camera te laten verspringen van gezicht voelt de film nooit aan als verfilmd theater. Beide actrices laten elk op een andere manier hun immense talent de vrije loop. Fe-no-me-naal.
The Room Next Door is heel los gebaseerd op het boek What are you going through? van Sigrid Nunez, die dan weer de titel van haar boek vond in een essaybundel Attente de dieu van de Franse filosofe (en zoveel meer) Simone Weil. In beide boeken en in The Room Next Door staat het thema van dichtbij de ander zijn en menselijke verbinding centraal.
We hoorden al te vaak de notie ‘euthanasiefilm’ vallen. Hopelijk zag wie dit uitkraamde de film nog niet, want die is o zo veel meer. Hij heeft een ecologische tint, verguist het neoliberalisme en machtswellustige agenten en een fascist zal El Pedro ook nooit worden. Het is trouwens ook geen puur melodrama zoals hij af en toe gepromoot wordt. Douglas Sirk komt evenveel om de hoek kijken als Alfred Hitchcock, wat wel vaker bij Almodóvar het geval is. Overheerlijk zijn de talloze verwijzingen naar andere films, oud en stokoud. De vriendinnen kijken zowel naar Buster Keaton als naar John Hustons The Dead. Almodóvars eigen Hable con ella herkent u misschien in enkele scènes. Steeds is het uitkijken bij een nieuwe Almodóvar naar zowel impliciete als duidelijkere verwijzingen naar andere kunstvormen. Edward Hopper zien we aan de muur en herkennen we in bepaalde scènes die op tableaus van de meester lijken. Niet alleen architectuurliefhebbers genieten van het huis buiten de stad, dat een personage op zich vormt. Onwaarschijnlijk fraai hoe New York en meer bepaald Brooklyn Heights op het doek voorbij schrijden. Last but not least zorgt huiscomponist Alberto Iglesias voor de best passende score die de emoties en de lotgevallen extra in de verf zetten.
De broodnodige humor om de kijker niet k.o te laten gaan, voegde Almodóvar subtiel toe, maar we gaan niet akkoord met een recensent die sprak over: “Almodóvar did it. a joyful movie about death”.
Een film die zal blijven nazinderen, best te bekijken met geliefd gezelschap.
Genre: Almodóvar (een genre op zich), melodrama, thriller
Jaar: 2025
Regisseur: Pedro Almodóvar
Cast: Tilda Swinton, Julianne Moore, John Turturro, Alessandro Nivola
Land: VS, Spanje
Duur: 107 minuten
