Subscribe Now
Trending News

Blog Post

Babygirl
BABYGIRL (c) Cinéart
Bioscoop

Babygirl 

Wie maakt er nu in een jaar waar je als man zonder pardon uitleg mag gaan geven aan een rechter omdat die een dame een impulsieve doch lichtjes ’te’ flatteuze opmerking – bedoeld als compliment – maakte, een film over een succesvolle vrouwelijke ceo die zich onderdanig laat opgeilen door een jonge stringent dominante stud-stagiair? Het antwoord is Halina Reijn, die met veel vermaak haar lederen laarzen veegt aan de #MeToo-beweging en meteen met Babygirl de meest stomende hetero-seksfilm aflevert sinds jaren.

Maar wie is die Halina Reijn eigenlijk? Ze is een in 1975 in Amsterdam geboren gerenommeerde Nederlandse actrice, auteur, scenariste en regisseuse die in de afgelopen jaren haar stempel diep heeft gedrukt op zowel de Nederlandse als internationale filmwereld. Ze begon haar carrière als actrice op de bühne – ze is winnaar van zowel de Columbina als de Theo d’Or, twee befaamde theaterprijzen en is tevens lid van de geëerde Akademie der Kunsten – en later in films zoals Zwartboek, het oorlogsdrama van Paul Verhoeven. Haar aanvankelijk handelsmerk: intense en gelaagde vertolkingen neerzetten.

Samen met haar boezemvriendin en Hollandse top-actrice Carice van Houten (houder van vijf Gouden Kalf-awards), richtte Reijn de productiemaatschappij Man Up Film op om verhalen te vertellen over vrijheid vanuit een vrouwelijk perspectief. De onder prijzen bedolven eerste langspeelfilm die uit het kersverse bedrijf rolde was Instinct (2019) in een regie van Reijn en met in de hoofdrol een ijzersterke Van Houten. De veelgeprezen televisieserie Red Light met belangrijke rollen voor Reijn en Van Houten, die tevens de taak van coproducenten op zich namen, volgde al een jaar later.

Reijns overgang naar regie markeerde een nieuwe fase in haar loopbaan en liet zien dat ze een scherp oog heeft voor menselijke complexiteit en sociale thema’s. Hoewel ze de Nederlandse filmwereld in recordtempo vernieuwde, werd haar geboorteland te klein en trok ze naar Hollywood. Voor de hippe Amerikaanse arthouse-studio A24 leverde ze de pittige horrorsatire Bodies Bodies Bodies af in 2022. Intussen kleefde er een nieuw handelsmerk op Reijn, want ze werd nu gelabeld als de queen-analiste van machtsdynamieken, de donkere kanten van menselijke verlangens en de exquise promotor van stevig onderbouwde psychologische controverse.

NICOLE KIDMAN in BABYGIRL (c) The Movie Database (TMDB)
NICOLE KIDMAN in BABYGIRL (c) The Movie Database (TMDB)

Reijn kreeg (opnieuw) van A24 carte blanche om al haar geliefkoosde dada’s verder dieper uit te spitten in Babygirl, die meteen de most daring, spiky en hotste seksfilm van het jaar werd genoemd tijdens de wereldpremière tijdens het filmfestival van Venetië waar hoofdrolspeelster Nicole Kidman er voor haar gedurfde prestatie de Volpi Cup won als Beste Actrice.

Babygirl, geschreven en geregisseerd door Halina Reijn, is op z’n minst een gedurfd en provocerend portret van machtsdynamieken, seksualiteit en genderverhoudingen in een moderne bedrijfsomgeving. De prent draait om een jonge, zelfverzekerde stagiair die de hiërarchie binnen een multinational op zijn kop zet omdat de vrouwelijke en invloedrijke ceo een onverwacht, opmerkelijk onderdanige en zelfs vernederende houding aanneemt.

Reijn werpt hiermee een prikkelende blik op de subtiele en expliciete manieren waarop macht en verlangen elkaar doorkruisen, vooral in het kader van post-#MeToo en de veranderende seksuele positie van vrouwen in de huidige maatschappij.

In tegenstelling tot haar eerdere werken, zoals Instinct (2019) en de serie Red Light, waarin machtsmisbruik en seksuele manipulatie vaak vanuit mannelijk perspectief werden belicht, biedt Babygirl een omkering. De film onderzoekt hoe vrouwelijke machtige figuren omgaan met verlangen, kwetsbaarheid en autoriteit en wat er gebeurt wanneer de traditionele machtsbalans wordt uitgedaagd. Het psychologische spanningsveld in Babygirl wordt meesterlijk opgebouwd, ondersteund door subtiele acteerprestaties en een strakke regie.

Een van de opvallendste thema’s in Babygirl is hoe seksualiteit functioneert als een instrument van macht en vernedering. De keuze om een ceo, normaal een symbool van autoriteit, neer te zetten als iemand die emotioneel en seksueel wordt gedomineerd door een jonge snaak die normaliter zou moeten opkijken naar de hoogste in functie in het bedrijf waar hij start, is gewaagd en confronterend. Tegelijkertijd roept het drama kritische vragen op over de grenzen van consensuele relaties in een professionele context en de rol van seksuele macht in onze samenleving. Reijn stelt hiermee het publiek in staat om ongemakkelijke waarheden onder ogen te zien.

BABYGIRL (c) Cinéart
BABYGIRL (c) Cinéart

Om Babygirl goed te kunnen plaatsen, is het uiteraard interessant om een vergelijking te maken met Reijns eerdere werk, waaronder de serie Red Light en de films Instinct en Bodies Bodies Bodies.

In Instinct, een intense psychologische thriller, staat de relatie centraal tussen een Nicoline (Carice van Houten), een ervaren psychologe, en Idris (Marwan Kenzari), een charismatische zedendelinquent. Hier wordt de machtsdynamiek expliciet blootgelegd in een context waarin seksuele controle en manipulatie de boventoon voeren. Nicoline, die professioneel aan de macht zou moeten zijn, raakt verwikkeld in een gevaarlijk spel waarin haar eigen verlangens en onzekerheden haar positie als autoriteit ondermijnen. De film verkent hoe subtiele psychologische controle en seksualiteit verweven raken, waarbij traditionele genderrollen voortdurend worden bevraagd en ondermijnd.

In de satirische horrorfilm Bodies Bodies Bodies staan thema’s als groepsdynamiek, generatie Z-relaties, privilege en oppervlakkige vriendschappen, centraal. Hoewel speelser en donkerder van ondertoon, worden hier al vergelijkbare thema’s aangesneden, maar de thematiek wordt benaderd met een totaal andere stijl en ook het genre is uiteraard compleet verschillend. Het verhaal van deze zwarte teenkomedie cirkelt rond een groep jonge vrouwelijke influencers die gevangen raakt in een chaotisch spel van manipulatie, geweld en seksualiteit binnen een gesloten gemeenschap waar narcistische mannen alweer de bovenhand nemen.

Waar Instinct focust op een individuele dynamiek en een netelig portret schetst van vrouwelijke kwetsbaarheid en kracht, biedt Bodies Bodies Bodies een bredere kijk op hoe groepsdruk, angst en machtsmisbruik door mannen kunnen leiden tot interne verdeeldheid onder vrouwen. De satire benadrukt hoe sociale verwachtingen en stereotiepe genderrollen bijdragen aan deze destructieve dynamiek.

In Babygirl draait het verhaal rond een top-ceo Romy, een krachtige en invloedrijke heel welstellende vrouw die worstelt met haar positie in de corporate wereld en die thuis – hoewel ze materieel alles bezit – niet in haar vurigste seksuele verlangens wordt bevredigd door haar echtgenoot en toneelregisseur Jacob (Antonio Banderas).

BABYGIRL (c) Cinéart
BABYGIRL (c) Cinéart

Haar leven verandert drastisch wanneer een nieuwe, charismatische, mysterieuze en veel jongere stagiair op ‘haar’ werkvloer verschijnt. Wat begint als een professionele relatie, ontvouwt zich al snel tot een destructieve machtsdynamiek waarin manipulatie, afhankelijkheid en onderhuidse verlangens centraal staan. De ceo wordt geleidelijk aan emotioneel en psychologisch ondermijnd, wat leidt tot een neerwaartse spiraal waarin ze haar eigen macht begint te betwisten.

De ‘normale’ hiërarchie wordt vrij snel op de helling gezet wanneer Romy zichzelf onderwerpt aan de manipulatieve charmes van de nieuwe werknemer in opleiding. Wat in eerste instantie lijkt op een onderzoek naar machtsmisbruik, ontvouwt zich er al snel als een diepgeworteld psychologisch drama waarin de grenzen tussen slachtoffer en dader vervagen.

De keuze van Reijn om een vrouwelijke ceo te portretteren die zichzelf humiliërend inferieur opstelt, tart conventionele machtsdynamieken en biedt een spiegel aan het publiek over de subtiele en complexe manieren waarop macht en seksualiteit verweven zijn. Een specifiek moment in Babygirl wat dit specifiek illustreert, is een confronterende scène waarin Romy, tijdens een bedrijfsfeest, publiekelijk instemt met een vernederende opdracht van Samuel, een daad die zowel haar innerlijke conflicten als de manipulatieve dynamiek blootlegt.

Net zoals in Instinct onderzoekt Reijn in Babygirl de ambiguïteit van menselijke relaties. In Instinct stond de relatie tussen een psycholoog en haar patiënt centraal, waarbij ook hier het machtsspel een grote rol speelde. Beide films laten zien hoe fragiel en manipuleerbaar menselijke verlangens en machtsstructuren kunnen zijn, maar waar Instinct zich vooral richtte op een meer klinische en institutionele setting, speelt Babygirl zich af in de keiharde corporate wereld. De keuze voor deze omgeving benadrukt hoe seksualiteit en macht zich niet beperken tot persoonlijke relaties, maar ook een rol spelen in professionele contexten.

In Red Light verkent Reijn eveneens thema’s als exploitatie, macht en seksualiteit, maar doet dit binnen de context van mensenhandel en prostitutie. Hier ligt de nadruk meer op de uitbuiting van vrouwen door patriarchale systemen. In Babygirl wordt die patriarchale blik op zijn kop gezet door een vrouwelijke ceo centraal te stellen. Toch blijven de onderliggende vragen over autonomie en consent gelijk. Hoe vrij zijn vrouwen werkelijk om keuzes te maken in een wereld die nog steeds sterk bepaald wordt door machtsstructuren? En hoe wordt seksualiteit ingezet als een wapen – zowel door mannen als vrouwen – om macht te verkrijgen of te behouden?

De #MeToo-aspecten in Babygirl zijn bijzonder gelaagd. In tegenstelling tot veel andere films die het thema behandelen, richt Reijn zich niet op het typische narratief van een mannelijke dader en een vrouwelijk slachtoffer. In plaats daarvan zien we een dynamiek die ongemakkelijk en complex is. De vrouwelijke ceo in Babygirl belichaamt zowel de dader als het slachtoffer, een dualiteit die de kijker dwingt om verder te kijken dan eenvoudige zwart-wit-opdeling. Dit maakt de deze erotische thriller niet alleen een reflectie op macht en seksualiteit, maar ook een scherpe kritiek op hoe #MeToo vaak wordt gereduceerd tot een ééndimensionaal verhaal.

BABYGIRL (c) Cinéart
BABYGIRL (c) Cinéart

Wat opvalt is hoe Reijn de vernedering en ondergeschiktheid van Romy niet enkel afschildert als een daad van manipulatie door Samuel, maar ook als een innerlijk conflict binnen de vrouw zelf. Dit intrinsieke conflict komt specifiek tot uiting in haar voortdurende behoefte aan bevestiging, terwijl ze tegelijkertijd worstelt met een diep gevoel van schaamte en verlies van controle.

In meerdere scènes wordt haar kwetsbaarheid pijnlijk zichtbaar, zoals wanneer ze alleen in haar kantoor blijft en zichzelf toespreekt, een poging om haar autoriteit te herstellen, die uiteindelijk faalt. In een maatschappij waarin vrouwen steeds vaker worden aangemoedigd om hun macht te claimen, lijkt de ceo te worstelen met de internalisering van oude gendernormen. Deze spanning tussen emancipatie en zelfdestructie is pijnlijk en herkenbaar. Het laat zien hoe zelfs vrouwen in de hoogste machtsposities niet immuun zijn voor de diepgewortelde patronen van ondergeschiktheid die hen door de samenleving worden opgelegd.

De seksuele positie van de vrouw in onze huidige maatschappij, zoals geportretteerd in Babygirl, is er een van tegenstrijdigheden. Enerzijds hebben vrouwen meer vrijheid en rechten dan ooit tevoren, anderzijds blijven oude verwachtingen en stereotypen een grote rol spelen. Reijn toont zien hoe seksualiteit vaak een dubbelzinnig middel is: het kan empowerment brengen, maar ook een valstrik zijn. In Babygirl is de vrouwelijke seksualiteit niet alleen een kracht, maar ook een zwakte, een manier waarop macht verloren kan gaan.

Halina Reijns vermogen om deze complexe dynamieken zo gedetailleerd en ongemakkelijk in beeld te brengen, is wat haar werk zo uniek maakt. Waar Red Light en Instinct zich richten op machtsverhoudingen in specifieke contexten, lijkt Babygirl een synthese van al haar eerdere thema’s. Het is een psycho-crime die vragen oproept en bewust geen eenvoudige antwoorden biedt. Door de kijker te confronteren met de ongemakkelijke realiteit van macht, seksualiteit en gender, bewijst Reijn opnieuw dat ze een van de meest uitdagende en relevante filmmakers van deze tijd is.

Hoewel Babygirl visueel en thematisch krachtig is en tal van pikante slash inventieve scènes impliceert, kent dit psychologisch machtsdrama ook wel enkele zwakke punten. Sommige dialogen voelen af en toe geforceerd en bepaalde scènes neigen iets te veel naar een overmatige symboliek, wat afbreuk doet aan de authenticiteit van het verhaal. Toch weet Reijn met haar onconventionele aanpak toch alweer een boeiende discussie op gang te brengen over deze fundamentele thematiek en over de diepe nog altijd taboe-achtige kloof die wel degelijk bestaat tussen het mannelijke en vrouwelijke orgasme.

Nicole Kidman zet als onderdanige, naar BSDM-hongerige carrièrevrouw een heel sterke en voor haar A-status, vermeten prestatie neer met een complexe mix van autoriteit en kwetsbaarheid. Haar karakter krijgt door haar verfijnde spel emotionele diepgang, die essentieel is voor de thematische kern van de film. Harris – Triangle of Sadness, When the Crawdads Sing – Dickinson overtuigt met een krachtige vertolking als de ambitieuze, jonge aspirant-employé, waarbij zijn charisma en manipulatieve ondertoon perfect samensmelten. Hoewel Antonio Banderas de duimen moet leggen tegen Kidman en Dickinson, brengt hij toch subtiliteit en charme in zijn ondersteunende rol, wat het verhaal toch nog iets meer en verder nuanceert.

De muziek van Christobal Tapia de Veer (de Smile-movies en de integrale The White Lotus-series) met spaarzame doch sfeervolle composities, creëert een onderhuidse spanning die de emotionele zwaarte versterkt. Ook de montage is strak en effectief, waarbij de zorgvuldig geplaatste cuts de psychologische dynamiek en het verhaalritme voortstuwen. Al deze aspecten samen, dragen zeker bij aan de technisch sterke uitstraling van deze hitsig gloeiende productie.

Met Babygirl veegt Halina Reijn de zogenaamde ‘schandaalfilms’ van weleer zoals 9 1/2 Weeks, Basic Instinct, Fatal Attraction en Indecent Proposal definitief en vakkundig op een hoopje en laat ze nog maar eens zien dat ze niet alleen een bekwaam scenariste en regisseuse is, maar ook een belangrijke stem in de hedendaagse cinema. Babygirl nodigt het grote publiek uit tot reflectie over de wijze waarop macht en seksualiteit worden vormgegeven in een wereld waarin vrouwen steeds vaker sleutelrollen innemen, maar ook worstelen met de verwachtingen en beperkingen die daarbij horen. Het is een uitdagende en complexe film die nu al razend populair én een box-office-hit is, maar die de kijker dwingt om na te denken over onze sociale normen en de machtsverhoudingen die daaraan ten grondslag liggen. Een stomende must-see, maar of je die samen met je partner moet bekijken, laten we hier toch wel eventjes in het midden of lekker niet!


Genre: erotische thriller, misdaad, drama, mysterie
Jaar: 2024
Regisseur: Halina Reijn
Cast: Nicole Kidman, Harris Dickinson, Antonio Banderas, Sophie Wilde, Gaite Jansen
Land: USA, Nederland
Speelduur: 114 minuten

Related posts