Een van de meest verwachte gasten op de 81ste editie van het Filmfestival van Venetië vorig jaar, was ongetwijfeld de Amerikaanse scenariste, cineaste en actrice Angelina Jolie. Ze kwam hoogstpersoonlijk, maar uiteraard in het gezelschap van regisseur Pablo Larraín en haar uitstekend acterende antagonisten Pierfrancesco Favino en Alba Rohrwachter in de respectieve rollen van gedweeë butler Ferruccio en de kritische kokkin Bruna, Maria, een wat eigenzinnige biopic over de legendarische operasopraan Maria Callas, promoten.
La Jolie hoeft natuurlijk geen introductie, want voor zowel journalisten als bij uitbreiding de ganse wereld is zij een iconische figuur die dagelijks wel voor ‘iets’ in de belangstelling staat. Is het niet voor haar mooie verschijning, haar massa kinderen, haar liefdadigheidswerk, haar beroemde wijngaard, haar (vecht)scheidingsperikelen met onder meer een zekere Brad Pitt, als dochter van veteraan-acteur John Voight die onlangs nog rondliep op de set van Coppola’s Megalopolis, haar benoeming als Dame Commandeur door Koningin Elizabeth, haar The Pillow Book-achtige tattoos, haar kankerpreventieve operaties, haar ophefmakende mondkus met haar oudere broer James Haven, dan is het wel omwille van haar gediversifieerde en met een Oscar en drie Golden Globes bekroonde acteercarrière.
Op het Lido ontstond er een kleine tsunami aan volkstoeloop omdat Angelina er haar massa fans persoonlijk zou begroeten naar aanleiding van de wereldpremière van haar nieuwste film Maria waarin ze in de huid kruipt van een van de meest weergaloze sopranen ooit: de Grieks-Amerikaanse Maria Callas die in 1977 op 53-jarige leeftijd overleed. Ze was een wereldberoemde ster met een unieke stem, meeslepend acteertalent en een feilloos gevoel voor stijl. Niet voor niets werd ze ‘La Divina’ genoemd. Maar het leven van Maria Callas werd ook gekenmerkt door tragiek met laster van de pers, een gebroken hart en een vroegtijdige dood.
In de biopic Maria staan de laatste dagen van het leven van Maria Callas centraal, maar komen ook flashbacks en herinneringen voorbij. De regisseur van de film, Pablo Larraín, maakte eerder al succesvolle biografische prenten over turbulente levensverhalen van onder meer Prinses Diana (Spencer), Jacky Kennedy (Jackie) en Pablo Neruda (Neruda). Hij kent dus beslist de professionele klappen van de zweep.
Wij konden de film Maria bekijken tijdens de Mostra en waren vooral onder de indruk van de fantastische prestatie van Jolie. Wij hoopten stellig op een face-to-face-interview met deze gereputeerde madame. Zij stond gedurende twee dagen zo erg in het middelpunt van de belangstelling dat ze niet bepaald happig was om haar schaarse vrije tijd in Venetië door te brengen met journalisten die allemaal azen op een persoonlijke scoop. We drongen toch aan, maar werden uiteindelijk toch verwezen naar de persconferentie waar we meer dan anderhalf uur moesten aanschuiven om binnen te geraken. Dat lukte ons uiteindelijk en daar noteerden we de vragen en antwoorden die er werden gesteld en met flair en vooral met uitgedokterd professionalisme, werden beantwoord door AJ herself.

Wat was voor je de grootste uitdaging bij het vertolken van de wereldberoemde operazangeres Maria Callas?
Angelina: Maria Callas was niet alleen een ongelooflijke zangeres, maar ook een vrouw met diepe innerlijke conflicten. Het was een uitdaging om haar als mens te benaderen en niet alleen als icoon. De zangtechnische aspecten waren zwaar, maar de emotionele diepgang van haar laatste levensfase vond ik nog intenser. Ik heb zeven maanden zangtraining gehad om haar kracht en kwetsbaarheid op een authentieke manier te kunnen neerzetten. Ik kan me herinneren dat ik heel nerveus was toen ik op de set voor het eerst moest zingen.
Hoe heb je je voorbereid op deze rol?
Angelina: Het spelen van Maria Callas was misschien wel een van de meest veeleisende ervaringen in mijn carrière. Haar leven was enorm intens, zowel op als naast het podium. De afmattende specifieke zang, stem en technische opleiding was nodig om de fysieke ervaring van Callas te begrijpen: hoe ze ademhaalde, haar stem gebruikte en hoe dat haar lichaam beïnvloedde.
Ik heb ergens gelezen dat Callas eigenlijk je beste mentor was als voorbereiding op deze moeilijke rol. Wat bedoel je daarmee?
Angelina: Ik had het grote geluk dat er opnames van Callas zijn waarin ze uitlegt hoe je moet zingen. Ik heb die over en over bekeken. Je denkt niet aan hoe je je voelt of wat je wilt, je probeert eerst alleen de muziek en de intentie van de componist te begrijpen. Je bent gedisciplineerd en je doet het werk precies zoals het bedoeld is en je oefent en oefent. Ik bestudeerde ook haar keuzes als artiest en haar houding. Ze leerde me eigenlijk hoe ik moest optreden. En het laatste wat je doet, is je emotie erbij halen. Dus dat heb ik dan ook gedaan. Maar het is meer dan dat, het was ook heel belangrijk om haar psyche te doorgronden. Callas leefde in de schijnwerpers, maar had ook te maken met diepe persoonlijke pijn. Die dualiteit probeerde ik in elke scène te vatten, hopelijk is me dat ook gelukt (lacht). Ik voelde haar als artiest en als actrice. Mijn beste leraar was dus inderdaad Callas zelf.
Was het bijna alsof je tijdens je voorbereidingsproces een band ontwikkelde met Callas?
Angelina: Als ik haar grote bril en de Callas-pruik opzette en ik in mijn kamerjas zat als een oudere Griekse dame, dan voelde ik me een soort privé-versie van haar die de wereld niet kende. Ik maakte als eerste verbinding met háár. Het lastigste was om mezelf te zijn, om haar te zijn en om ons een derde personage te laten zijn. Op de een of andere manier waren we, zij aan zij, een derde ding aan het uitvoeren en op die manier had ik inderdaad een intieme band met de legendarische sopraan. Mijn grootste angst was om Callas teleur te stellen. Ik wilde deze vrouw geen slechte dienst bewijzen.
Heeft de samenwerking met regisseur Pablo Larraín je ook geholpen bij het ontwikkelen van je rol?
Angelina: Zeker. Hij heeft een unieke manier van werken (glimlacht). Als er iemand is die een diep begrip voor vrouwelijke personages met complexe geschiedenissen heeft, is het wel Pablo, denk maar aan zijn speciale biopics als Jackie en Spencer. Zijn visie hielp me om Maria niet alleen als artiest, maar ook als vrouw te benaderen. Zijn aandacht voor detail en emotie bracht een nieuwe dimensie in mijn manier van acteren voor deze moeilijke rol.

Wat betekende het voor je om een rol te spelen waarin zang en dan nog wel specifiek opera, zo’n centrale plaats inneemt?
Angelina: Het zingen was niet alleen een technische uitdaging, maar zeker een intense emotionele reis. Hoewel ik zelf geen operazangeres ben (glimlacht), moest ik begrijpen wat zingen voor Maria betekende. De kracht van Callas’ uitmuntende stem lag in de dramatische en technische presentatie en haar zingen met volle overtuiging. Het was haar redding, haar uitlaatklep, maar ook haar last. We hebben in de film een mix gebruikt. Men nam mijn stem op terwijl ik zong en men mixte deze met originele opnames van Callas. Er werden verschillende niveaus gebruikt: soms is het maar een klein beetje mijn stem en meer Callas en soms is het iets meer mijn eigen stem (glimlacht). Mijn stem was er wel altijd in te horen hoor (lacht).
Heb je door deze vertolking een andere mening gekregen over opera?
Angelina: Ik ontdekte hoe krachtig opera eigenlijk is. Als je in je leven een bepaalde hoeveelheid wanhoop, pijn of liefde hebt gevoeld, zijn er denk ik, alleen maar geluiden die dat gevoel kunnen evenaren. Voor mij is niets vergelijkbaar met de onmetelijkheid van het gevoel dat in opera zit. En dat gevoel, dat ons allemaal zou ontroeren als we het zouden horen, is het enige geluid dat die pijn kan expliceren.
Wat hoop je dat het publiek onthoudt na het zien van Maria-the movie?
Angelina: Ik hoop dat de mensen voorbij de mythe zullen kijken en de vrouw zien die zich moest verhouden tot immense druk en persoonlijke tragedies. Haar liefde voor muziek bracht haar tot grote hoogten, maar ook tot grote offers. Het is een eerbetoon aan haar leven en aan iedereen die zich door kunst laat leiden.
Hoe voelt het om tijdens het prestigieuze filmfestival van Venetië je film voor te stellen?
Angelina: Het is altijd een eer om een film in Venetië te mogen presenteren. Deze stad ademt cultuur en kunst en de film Maria is hier wel degelijk op de juiste plaats. Ik ben heel benieuwd hoe het grote publiek hier op Larraíns biopic zal reageren, vooral omdat Maria Callas zo’n diepe band had met Italië en opera.