De film is gebaseerd op het boek van Feride Çiçekoğlu, dat zij schreef naar aanleiding van haar 4 jaar gevangenschap als politieke gevangene na de staatsgreep in Turkije in 1980. Don’t let them shoot the kite opent met het beeld van een mijmerende vrouw die rondwandelt en uiteindelijk de omgeving afspeurt vanop een heuvel tot haar oog valt op één specifiek gebouw : een gevangenis.
Na de openingsscène maakt de film een sprong terug in de tijd en toont ons een vrouw, die Inci blijkt te zijn, en een kleine jongen, Baris, samen wandelend op de binnenkoer van de gevangenis. Baris is meegekomen met zijn moeder die gevangen zit voor een niet nader vernoemd delict. De band tussen Baris en Inci zal de rode draad vormen van het verhaal. Baris, die geen kindertijd heeft, en Inci, die zich bijna op moederlijke wijze over Baris ontfermt. Over de achtergrond van Inci blijft de film eerder vaag. Via hen volg je als kijker het dagelijkse reilen en zeilen in de vrouwenafdeling.
Regisseur (en scenarist) Tunç Başaran geeft via details en rake dialogen beetje bij beetje prijs waarvoor de verschillende vrouwen in gevangenschap zitten. Rauwere momenten met hevige discussies worden afgewisseld met warmere tedere momenten, die rond Basir draaien. Maar ook meer luchtige momenten worden niet geschuwd. De spontane reacties van Basir als hij niet flink is geweest, toveren een glimlach op eenieders gezicht.
Gedurende dat laatste halfuur verschuift de focus van de film meer naar die bijna bizarre familiale sfeer . Een speciaal feestelijk moment zorgt voor een emotioneel hoopvol ogenblik voor de verschillende karakters. Het rauwe van de gevangenis vervaagt bijna op de achtergrond. Zo voert Regisseur Tunç Başaran via het fijne scenario en dankzij de geweldige cast de film met vaste hand naar dat onvergetelijke en ontroerende einde. Een banaal gegeven krijgt hier een krachtig, emotioneel en poëtische gelaagdheid.
De setting van de gevangenis overtuigt en dat is geen toeval. Veel scènes werden opgenomen in een voormalige gevangenis, de Sultanahmet gevangenis. Voormalig want sedert 1992 is dit een luxe hotel.
Geen enkel muur is hoog genoeg om liefde en vriendschap tegen te houden. Een gevangenisfilm die het ontdekken waard is.
Genre: Drama
Jaar: 1989
Regisseur: Tunç Başaran
Cast: Nur Sürer, Ozan Bilen, Füsun Demirel, Güzin Özipek
Land: Turkije
Speelduur: 94 minuten
