De dood van de één kan leven geven aan een ander. Dr. Mitsuo Andō is depressief en suïcidaal, tot de patholoog een oude vriend op zijn tafel treft. Gestorven onder verdachte omstandigheden, het mysterie wordt enkel maar groter wanneer in de maag van de overledene een papiertje met een gecodeerde boodschap wordt gevonden. Voor wie is die boodschap en wat wilde deze dode vertellen? En wat met de vreemde videocassette die in zijn bezit zou geweest in het uur van zijn dood?
Na het succes van zijn novelle Ring zou Kōji Suzuki nog 3 boeken schrijven in de saga rond de duistere Sadako. Slechts één van die vervolgverhalen kreeg ook een verfilming, dit directe vervolg op de horrorklassieker Ringu. Maar ondanks dat deze Rasen (in het Westen verschenen als Ring: Spiral of korter Spiral) in hetzelfde jaar is verschenen als het lucratieve Ringu werd deze sequel geen commercieel succes.
Het was zelfs zo onsuccesvol dat de franchise vervolgens een hele andere richting zou inslaan en dit vervolg zou worden vervangen door Ring 2 (1999). Een betreurenswaardig lot voor een film die wel erg trouw bleef aan het bronmateriaal.
De draad oppikkend waar de laatste film is geëindigd, maar met een nieuwe protagonist weet deze prent de vloek in een volledig nieuwe, verrassende richting te trekken. Niet alles is wat het lijkt op het einde van de vorige film, zo starten we in een nieuw spelveld. En dat komt met nieuwe regels en met al wat meer gore. Het mag dan de rest van de film niet meteen gaan definiëren, waar Ringu nog een eerder bloedeloze affaire was, begint deze met het opensnijden van een bekend lichaam!
In één van de grimmigste autopsiescènes uit de cinema en één van de griezeligste scènes uit de franchise, leren we dat dit slachtoffer de dood is ingegaan met een raadseltje, een intrigerende ontwikkeling. Waar Ringu nog oppervlakkig journalistiek onderzoek aanwendde voor zijn verhaal, krijgen we hier een enigma dat diepe wortels heeft in de geneeskunde.
Aan de zijde van de patholoog leren we meer over de medische doodoorzaak van de vloek als ook de ware aard, tot een ontknoping die bijblijft. Maar is ook tijd voor het verleden van Dr. Andō, zijn demonen en trauma’s en zijn relatie met het slachtoffer, wat de film enkel maar een extra tragische noot heeft.
De goede dokter is dan ook een erg intrigerende keuze als protagonist. Iemand met een doodswens na een vreselijk verlies die voor een letterlijke deadline van 7 dagen staat. Hoe gaat zo iemand om met zo’n vooruitzicht? Het is gewichtige rol die Kōichi Satō op het lijf is geschreven, hij speelt overtuigend.
Zijn personage heeft een leuke aanpak en doet interessante ontdekkingen met de hulp van Miki Nakatani’s Mai Takano, de vriendin van het slachtoffer, en Yutaka Matsushige’s Yoshino, de oude baas van Reiko uit het vorige deel. De toevoeging van deze personages heeft als extra voordeel dat ook zij mogelijks in gevaar verkeren. Visueel schittert de film dan weer het meest wanneer zijn verleden hem inhaalt of dat van Sadako…
Waar de film eigenlijk wel meer moeite mee heeft, is het recreëren van dezelfde krachtige atmosfeer als Ringu. Dat lukt het haast nooit. Het mysterie is niet minder boeiend, maar de griezelfactor is toch een tandje lager. Verder is dit ook een zeldzaam geval dat boekgetrouwheid niet in het voordeel speelt.
Het wil zowel een sequel zijn als zo trouw mogelijk blijven aan de roman, maar door de veranderingen werken niet alle plotpunten even goed. Sommige onthullingen zijn beroofd van hun significante betekenis omdat Ringu deze niet mee had vertaald in het script en ook personagemotiefveranderingen in de vorige film spelen deze episode parten.
En als je dan nog in rekening brengt hoe onconventioneel de overgang van de boeken was, is het makkelijk te zien waarom een meer gestroomlijnde filmserie aantrekkelijker was en populairder bleek. Dit was te anders voor een groot publiek. Desondanks, als je nieuwsgierig bent naar waar de schrijver het naar toe wilde brengen, neem dan je spade en graaf deze begraven sequel eens op…
Genre: horror, mysterie
Jaar: 1998
Regisseur: Jōji Iida
Cast: Kōichi Satō, Miki Nakatani, Yutaka Matsushige, Hinako Saeki
Land: Japan
Speelduur: 97 minuten
