Een jaar nadat 6 mijnwerkers bedolven raakten na een methaanexplosie, treft een tweede tragedie het mijnstadje Harmony. De enige overlevende van de ramp, Harry Warden, die zijn medekompels vermoordde voor meer zuurstof, is uit zijn coma ontwaakt en richt een nieuw bloedbad aan. Tom Hanniger, die verantwoordelijk geacht wordt voor de initiële explosie, ontsnapte maar nipt aan de pikhouweel van Harry. Tien jaar lang zal hij het stadje mijden, tot zijn vaders overlijden hem terughaalt, maar zijn retour wordt al snel een reünie, het is Valentijnweekend en Harry wil dit ook niet missen…
Niks dat het hart van een horrorliefhebber sneller breekt dan de woorden: “Ken je deze oude klassieker nog? Wel, daarvan gaan we nu eens een remake maken.” En toch hoeft deze aankondiging geen heiligschennis te zijn. Denk maar aan John Carpenters The Thing uit 1982, David Cronenbergs The Fly uit 1986 en jawel, Patrick Lussiers’ 2009 -remake van de valentijnslasher, My Bloody Valentine.
Tuurlijk, het zou een aardige overdrijving zijn te stellen dat My Bloody Valentine 3D op hetzelfde niveau kan spelen als voornoemde remakeklassiekers, dat neemt niet weg dat het perfect illustreert wanneer het bestaan van een remake gerechtvaardigd kan worden. In 1981 was er nog strenge censuur die het origineel afremde, moraalregels die tegen 2009 al heel wat soepeler waren. Deze herkansing biedt dus meer speelruimte en dat laten de makers niet onbenut.
Met effectenveteraan Gary J. Tunnicliffe en zijn team aan boord, zet My Bloody Valentine 3D zijn moordlustige kompel meteen aan het werk en wanneer bezige bij Harry Warden begint te steken, stapelen de creatief gemutileerde lichamen zich vlotjes op. Het is geen belediging voor de prent om te stellen dat deze slasher van slachting naar slachting leeft, iets waar weinig horrorfans over zullen vallen, maar het zou wel verkeerd zijn om deze film te omschrijven als enkel maar een aaneenschakeling van kwalitatieve gore-effecten.
De regisseur begrijpt de anatomie van een goede slashermoord meer is dan een spetterende finale en trakteert ons regelmatig op geweldige, hier daar erg gewaagde, achtervolgingsscènes om de spanning op te drijven, terwijl we ook worstelen met het mysterie of de man achter het mijnwerkersmasker echt de oude killer is. Zoals het elke goede remake betaamt, brengt My Bloody Valentine 3D hommage aan het origineel zonder ooit zijn eigen identiteit te verliezen waardoor het toch kan verrassen.
Cinematografisch is My Bloody Valentine 3D trouwens een perfect product van zijn tijd en dat zie je al aan de titel alleen. De late 2000’s waren een tijd dat 3D-technologie de nieuwe hype in Hollywood was (voor de trend een stille dood zou sterven toen de gimmick zijn charme begon te verliezen) en als er één genre was, waar dit eigenlijk nog aardig werkte, dan was het wel in horror. Niet noodzakelijk altijd realistisch, toch is het vaak een leuk visueel extraatje om scherp ijzer en organen door de 4de muur te zien gaan.
Enkel op vlak van personages mist deze remake wat hart. Geen feestende jeugd die de waarschuwingen naast zich neerleggen, toch is er niet minder drama bij deze volwassen cast en waar het conflict omtrent de toekomst van de mijn nog potentieel had (maar dit niet volledig tot zijn recht kan komen), voelt de recreatie van de driehoeksverhouding uit het origineel, zwak en geforceerd aan, onnodige uitlopers naar verdere personages.
Het is ook uit deze dynamiek dat de zwakste dialoog vloeit. Een andere, minder antagonistische aanpak had beter gewerkt. Maar toch, deze remake is gepast bruter en gedurfder. Daardoor blijft het één van de vermakelijkste Valentijnslashers op de markt.
Genre: horror, mysterie, thriller
Jaar: 2009
Regisseur: Patrick Lussier
Cast: Jensen Ackles, Jaime King, Kerr Smith, Betsy Rue
Land: Verenigde Staten, Canada
Speelduur: 101 minuten
