FEAR STREET PART TWO: 1978 

Wanneer je getroffen wordt door een vloek, is je beste kans op overleven uit te vissen hoe anderen het eerder gedaan hebben. Voor de vloek van heks Sarah Fier, kan je maar bij één iemand terecht in 1994: de neurodiverse C. Bernam is één van de weinige mensen die ook al af te rekenen had met de vloek én het nog kan navertellen. Het was in het jaar 1978 en samen met haar zus zou ze bij Camp Nightwing de ergste kampzomer ooit meemaken.

Het tweede deel van de eerste (en voorlopig enige) Fear Street-trilogie verscheen een week na de voorganger op Netflix en pikt weinig verrassend de draad onmiddellijk weer op, enkel om ons haast meteen in tijd terug te gooien. De belofte nakomend die Fear Street Part One: 1994 eerder maakte, brengt Fear Street Part Two: 1978 samen met een nieuw tijdperk ook een nieuwe filmstijl met zich mee.

Vaarwel Scream en hallo Friday the 13th, we gaan op kamp voor een film die toch nog een klein streepje voor heeft op het eerste deel. Na het aanbrengen van het raamwerk waardoor deze film als een deel van een trilogie kan werken, stort deze sequel zich volledig in de gedaante van een kampslasher, zij het met die leuke Fear Street-twist die we leerde kennen in het vorige hoofdstuk.

Zo mag de moordenaar het dit keer net iets groters zien, met een bijl als wapen van keuze, maar valt die wel nog steeds in dezelfde categorie als de killers uit 1994, als een onderdeel van de vloek die afkomstig zou zijn van Sarah Fier. Dit maakt de moordenaars in deze serie niet alleen bijzonder, maar het heeft ook iets tragisch, zeker door de slachtofferspool waarop deze bijlslachter wordt uitgestuurd.

Waar de genretraditie dicteert dat je de slachting start voor het kamp goed en wel kan beginnen, overtreedt 1978 die ‘regel’ en gaat het pas van start wanneer er ook op kampeerdertjes kan gejaagd worden. Iedereen kan op een bloederige wijze van het leven benomen worden en het enige respijt dat de kindertjes krijgen, is dat ze net in het Vlaamse Welp alsook in Terrifier 3 hun noodlot buitenbeeld mogen ondergaan. Alles voor een stevige horrorfilm dus.

Ondertussen draagt het verder bij aan het grotere verhaal. Kleine elementjes uit de vorige film keren terug, krijgen een oorsprong of helpen net de mythe verder uit te diepen. Het bevestigt vermoedens en vult aan met leuke verrassingen. Weer op de tonen van een killersoundtrack, die dit keer nog gepaster is, maar meteen ook minder bombastisch en minder allesoverheersend.

Deel 2 ontsnapt wel niet aan één lastig probleem: voorspelbaarheid. Het is één grote flashback en de uitkomst van de tragedie staat vast. De hevige actie zorgt dan wel voor de nodige hartkloppingen en de film kan wel verrassen waar het belangrijk is, maar je weet al over wie je allemaal een kruis mag maken. Ietwat vervelend, maar je vind het niet erg door hoe typisch 80’s-slasher de personages zijn. Pesterige snobs, rot tot op het bot, veel sympathie wekken ze niet op en de bijl kan vaak niet te vroeg komen.

Dit maakt van 1978 een trouwe hommage aan de stijl van de tijd die het wil emuleren, zowel goed als slecht, die ook trouw blijft aan de formule van 1994 en perfect uitnodigt om ook de trilogieafsluiter te checken.

Genre: horror, drama, mysterie
Jaar: 2021
Regisseur: Leigh Janiak
Cast: Sadie Sink, Emily Rudd, Ryan Simpkins, McCabe Slye
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 109 minuten