Romain is jong, zelfingenomen, homofiel en modefotograaf. De wereld kan niet meer stuk. Midden in een fotosessie zijgt hij plots neer. Een grondig klinisch onderzoek wijst uit dat hij ongeneeslijk ziek is (geen aids, maar terminale kanker). Hoe reageer je op zo’n onherroepelijke mokerslag en wat doe je verdomme met Le Temps qui Reste? Terechte, maar onvoorstelbaar beklemmende vragen die Romain zo adequaat mogelijk probeert te beantwoorden.
Hij kiest consequent voor de rechttoe-rechtaan-aanpak. Hij deelt zijn verdriet met niemand. Hij geeft zijn job op, neemt stilzwijgend afscheid van zijn vriend en probeert zijn noodlot te aanvaarden. Een moedige attitude die echter humaan ondraaglijk blijkt te zijn. Gelukkig vindt hij toch psychisch soelaas bij zijn oude grootmoeder. Individuele nietigheid is draaglijker als – zelfs tegen de natuur in – affiliërende levenscycli zich verzoenend kunnen complementeren. Met de schreeuw van een pas verwekt kind op de achtergrond is het hoogtijd voor Romain om de ogen definitief te sluiten. Le Temps qui Reste is opgebruikt.
Le Temps qui Reste is een ingetogen, minimalistische, psychologisch sterke en emotioneel beklijvende reflectie over het angstaanjagende fait accompli waar iedere aardse sterveling vroeg of laat mee geconfronteerd wordt. Door zijn rauwe stijl, harde aanpak, intieme mise-en-scène, intense dramatiek, contradictoire fotografie (intimiteit versus widescreenshots) dwingt Ozon zowel jong als oud om stil te staan én na te denken over de betekenis van het leven en de (misschien wel heel nakende) dood. Bovendien tillen Melvil Poupaud (de lievelingacteur van Raoul Ruiz en Eric Röhmer) en la Moreau deze existentiële beschouwing naar een hoger dramatisch niveau. Kortom: Le Temps qui Reste is het zoveelste schot in de roos voor fantast Ozon.
Genre: drama
Jaar: 2005
Regisseur: François Ozon
Cast: Melvil Poupaud, Jeanne Moreau, Valerie Bruni-Tedeschi, Daniel Duval
Land: Frankrijk
Speelduur: 85 minuten
