Dangerous Animals 

De bekoorlijke en autonome Zephyr leidt, na een verwrongen jeugd, een vrijgevochten bestaan in Australië. In haar busje trekt ze van plek naar plek, precies waar het leven haar naartoe brengt. Meestal zijn dat locaties met ideale golven, want Zephyr is een gepassioneerde en ervaren surfster. Op een dag ontmoet ze in een tankstation Moses, een even oude vastgoedmakelaar die haar met zijn Adonisuitstraling weet te overtuigen om hem te helpen met zijn autopech.

Enkele uren later volgt een gezamenlijke, zwoele en hitsige nacht. Bij het ochtendkrieken, voor het ontbijt en zonder Moses wakker te maken, vertrekt Zephyr – zoals het een echte vrije ziel betaamt, alweer op zoek naar een volgende perfecte surfspot.

Wanneer de avond valt, komt Zephyr op een verlaten parkeerplaats in contact met Tucker, een man met een passie voor haaien die beweert op doorreis te zijn. Maar kort nadien keert hij terug en ontvoert haar. Ze wordt vastgehouden op zijn boot waar al een andere jonge vrouw in de bergruimte gevangen zit. Wat volgt is een keiharde strijd op leven en dood met de maniakale haaienfetisjist die obsessief kickt op de angst van jongeren net vooraleer hij ze – in volle zee – laat verorberen door Jaws-achtige selachii.

Met de visuele bloederige huiverflick Dangerous Animals probeert regisseur Sean Byrne wanhopig in het vaarwater te blijven van de grote namen binnen het genre, maar raakt verstrikt in een net van clichés. Zonder verrassingen en met een nogal lauwe dosis humor doet deze horrorprent precies wat je verwacht; niet meer, ook niet minder, maar hij had zoveel beter kunnen zijn.

Weinig gewervelde dieren weten de mens zo te fascineren én te verlammen van angst als de driehoekige vin boven het wateroppervlak en het gebit vol vlijmscherpe tanden eronder. Het haaiengenre reikt van baanbrekende meesterwerken als Jaws tot cult-trash à la Sharknado of complete series vol goedkope visuele gruwel. Aan keuzes voor wie zijn medemens graag in stukken ziet kapotbijten door haaien, dus duidelijk geen gebrek.

Ook Dangerous Animals tracht zich een plek te veroveren binnen dit subgenre. Met zijn derde langspeelfilm probeert Sean Byrne een humoristische draai te geven aan het klassieke haaienscenario. Dat het om een erg eenvoudige vorm van humor gaat, wordt meteen duidelijk bij de eerste grap want die is meteen platvloers, voorspelbaar en onder de gordel. Verder vinkt deze bijtprent alle genreclichés af: de slachtoffers zijn jonge, aantrekkelijke scream queens, de dader een karikaturale ADHD-witnit slash gestoorde serialkiller en handboeien of sloten worden moeiteloos geopend met een speld of desnoods met om het even wat toevallig voorhanden is. En uiteraard is de ‘final girl’ al vanaf het begin overduidelijk gekozen.

Deze would-be-bibberthriller doet werkelijk niets wat horrorliefhebbers niet al honderd keer eerder hebben gezien. De schrikeffecten zijn niet alleen voorspelbaar, ze komen ook precies op de verwachte momenten. Elke ontsnappingspoging van het toekomstig haaienvoeder wordt uiteraard in extremis verijdeld, elk gevecht kent een mes of scherp voorwerp binnen handbereik en de doorslaande psychoot lult uiteindelijk toch eindeloos zijn ziel bloot, zodat zijn slachtoffers ruim de tijd krijgen om te ontsnappen.

De soundtrack probeert krampachtig spanning op te bouwen, maar slaagt daar zelden in. De dialogen zijn ondermaats en bij momenten schaamteloos infantiel. Bovendien is alles enorm voorspelbaar tot zelfs het einde toe. De subplot rond een romantische ontmoeting gevolgd door een one-night-stand is totaal overbodig en leidt af van de intensiteit die Byrne tracht op te bouwen. Het cynisme en de existentiële kilte van zijn eerdere werk maakt hier plaats voor meer conventionele doch goedkope genretroeven.

Positief is wel dat de haaien meestal slechts als schaduwen in het water worden getoond. Een slimme keuze, zeker gezien de CGI-effecten echt ondermaats zijn. De beklemming zit eerder in de isolatie, de stilte op zee en de dreiging die onder het oppervlak broeit.

Als luchtige popcornhorror voor een uitbundige volle bioscoopzaal of na een flinke borrel met boezemvrienden, werkt deze survivalthriller met een bijtende ondertoon misschien nog net. Maar als serieuze horrorthriller weet Dangerous Animals nauwelijks te overtuigen. En toch is dit bloedbad ondanks zijn eenvoud en flauwe humor, niet geheel zonder charme. Er zit, hoe bescheiden ook, een zekere amusementswaarde in die echt niet te ontkennen valt.

Genre: horror, thriller
Jaar: 2025
Regisseur: Sean Byrne
Cast: Jai Courtney, Hassie Harrison, Josh Heuston, Ella Newton
Land: USA, Australië
Speelduur: 98 minuten