Smurfs 

Ons eigen kleine Belgenlandje heeft een rijke geschiedenis aan stripfiguren, denken we maar aan Kuifje, Suske & Wiske, Jommeke, Lucky Luke,…. elk met hun eigen bezieler. Één of eigenlijk eerder meerdere van deze bekende stripfiguren zijn kleine blauwe wezentjes die in paddenstoelenhuisjes wonen. De geestelijke vader van de schepsels in witte broek en met een witte muts op, is Pierre Culliford, beter bekend als Peyo. Net zoals er in de filmgeschiedenis veel spin-offs bestaan, zijn De Smurfen, zoals ze genoemd worden, ook een spin-off van de stripreeks Johan en Pirrewiet (eveneens van Peyo). Ze maakten hun opwachting in De Fluit met zes smurfen (1958). Intussen zijn De Smurfen wereldberoemd met een eigen, meermaals vertaalde, stripreeks, tekenfilms, films en merchandise.

Op 28 juni ging De Smurfen : De Film van de Amerikaanse cineast Chris Miller in wereldpremière met heel wat toeters en bellen. Onze hoofdstad stond in rep en roer en kleurde blauw. Ook grote ster Rihanna kwam naar Brussel afgezakt om de première bij te wonen, zoals een echte diva kwam ze maar liefst drie uur te laat. Moest dit grote gebeuren iets compenseren of verstoppen?

In Smurfs, zoals de originele titel luidt, wordt Grote Smurf ontvoerd, waarna het aan Smurfin is (vertolkt door Rihanna en vervangen door Imea Denooze in de Vlaamse versie) om hets amen met een smurf geplaagd door een identiteitscrisis ( No-Name Smurf ) op te nemen tegen de verschrikkelijke Razamel en Grote Smurf te redden. Dat is het verhaal in een notendop, ware het niet dat cineast Chris Miller en scenariste Pam Brady het veel groter zagen, waardoor de magie van de smurfen voor de fans die ermee zijn grootgebracht ver te zoeken is.

De flauwe inspiratieloze aanpak rondom de oorsprong van de smurfen, met een Grote Smurf die een dubbele agenda hanteert, getuigt van weinig passie met deze kleine figuurtjes, waarbij ze teveel richting Guardians of the Galaxy keken om dit te verwezenlijken. Daarnaast werkt de platvloerse humor, onder de vorm van geluidseffectensmurf, totaal niet. Een gimmick die al snel begint te irriteren en oninteressant wordt.

En of dit alles nog niet genoeg is worden er te veel nieuwe karakters toegevoegd. De broer van Grote Smurf verschijnt ten tonele, wat misschien nog te slikken is. Maar je raakt toch niet aan de schurken van de franchise, Gargamel en zijn spinnende en blazende sidekick Azraël. Zij worden gewoon aan de kant geschoven, afgeschilderd als watjes, en vervangen door, jawel de broer van Gargamel en zijn slaafje. Enig pluspunt is dat Azraël dat slaafje van Razamel (blijkbaar ook heel lang over de naam moeten nadenken) op de achtergrond alle hoeken van de ruimte laat zien.

Smurfs van Chris Miller is een gemiste kans om een frisse wind door de franchise te blazen. De nieuwste reboot krijgt de wind van voren en is werkelijk een aanfluiting op het werk van Peyo, die zeker ook niet goedkeurend zou knikken bij het zien van deze mistroostige mix van animatie en live-action van zijn geliefde creaturen. De doelgroep wordt gepasseerd en het is niet uitdagend genoeg om een volwassen publiek te boeien. Het enige positieve is dat de film eindigt al op na minder dan anderhalf uur.

Genre: Animatie
Jaar: 2025
Regisseur: Chris Miller
Cast: Imea Denooze, Rikkert Van Dijck, Govert Deploige, Rihanna, James Corden, Nick Offerman
Land: Verenigde Staten, België, Italië
Speelduur: 89 Minuten