DEATHGASM 

Nadat Brodie bij zijn oom, tante en neef in het doodse Greypoint gaat wonen, bevriendt hij enkele buitenbeentjes met wie hij samen een metalband opricht. Deathgasm! Hun eerste song wordt al meteen iets speciaals. De Black Hymn zou hun bandje weleens op de kaart kunnen zetten. En Greypoint van de kaart vegen…

Wie zomer zegt, zegt festivals! De muziekfestivals zijn weer in volle swing en ook wij zitten niet stil. Tijd om nog eens een film van onder het stof te halen en te zien of Deathgasm tien jaar na datum nog steeds rockt. En jawel, dat doet het zeker. Een zombiecomedy met een nadrukkelijk heavy metalsausje, Deathgasm bewijst dat Nieuw-Zeeland nog geweldige regietalenten heeft rondlopen, naast Peter Jackson.

Het langspeeldebuut van Jason Hei Howden deathgrowlt passieproject, waarbij niks te zot, te luid of te bloederig zal zijn. Startend als een typische middelbare school metalkomedie met een groepje outcasts geleid door metalhead Brodie, wordt het allemaal een pakje ruiger met de introductie van bad boy Zakk. Die heeft namelijk het plan om bij een lokale metalgrootheid ‘binnen te wippen’ voor wat inspiratie, enkel om met een satanistische partituur buiten te wandelen.

De rest laat zich natuurlijk al raden. De Apocalyps wordt ingeluid, niet met schelle bellen maar met scherpe gitaarriffs en het is aan Deathgasm zelf om deze chaos een halt toe te roepen. Alsook de Black Hymn uit handen te houden van een groepje erg geïnteresseerde cultleden. Het ideale recept voor een zwaar metal-splatterfeestje, wat een sterk recept is het geworden.

Op een druppel bloed is er duidelijk niet gekeken in Deathgasm. Van zodra het plectrum de snaren beroert, loopt het in beken uit elke denkbare lichaamsopening en wanneer zombies door de straten van Greypoint slenteren, is het aan onze onwaarschijnlijke helden om hen uit hun lijden te verlossen. Met griezelig enthousiasme en het beste aan praktische effecten die horror te bieden heeft.

Terrifier mag dan de huidige koning zijn van perfect splattergeweld, dit zombiemetalfestijn hoefde er eigenlijk niet voor onder te doen én met beter tijdmanagement. In Deathgasm kan alles een wapen worden, niks gaat te ver en niemand is veilig. De bodycount is gigantisch en Deathgasm heeft geen schrik om gedurfde keuzes te maken om dat getal verder de lucht in te duwen. Dit allemaal op de tonen van een adrenalinepompende heavy soundtrack. Oh, wat kennen ze hun publiek toch goed. Een publiek dat, net zoals de filmmakers niet bang is voor wat humor of de mooiere dingen in het leven.

Het is er per slot van rekening ook een komedie en er kan even vaak gelachen worden als gegruwd wanneer de bijl er wordt ingezet. Verder is er ook tijd voor de exploratie van liefdesthema’s, in het bijzonder tussen Brodie en Medina, jaloezie en natuurlijk een korte beschrijving over het herkenbare, louterende effect dat metalmuziek heeft op z’n fans. Zij het opnieuw gebracht met een heerlijke kwinkslag en heel wat fanservice.

Dit is het soort prent die makkelijk als over-the-top kan aanvoelen, als het niet je genre is. Het is groots en grotesk, zonder schroom om af en toe zwaar op clichés te leunen. Religieuze gevoeligheid, hufterige vrienden en gemene pestkoppen, dames allergisch aan bovenkledij, de prent draait er allemaal zijn hand niet voor om. Dan is er ook nog de niche muziekkeuze. Nee, Deathgasm blijft in de eerste plaats een film voor metalfans met een dikke huid, maar binnen dit erg specifieke speelterrein zet het wel een hele hoge standaard neer. Laat Deathgasm 2: Goremageddon maar komen!

Genre: horror, komedie
Jaar: 2015
Regisseur: Jason Lei Howden
Cast: Milo Cawthorne, James Joshua Blake, Kimberley Crossman, Delaney Tabron
Land: Nieuw-Zeeland
Speelduur: 83 minuten