Smaken en meningen zijn er om te verschillen. Dat viel zeker op bij de verdeling van de Oscar-beeldjes in 2022. Zo vonden sommigen dat Cate Blanchett voor haar vertolking in Tar de winnares van de avond moest worden, terwijl anderen volop voor Michelle Yeoh duimden. Ook bij de mannen was er aan dilemma’s anders geen gebrek. Voor heel wat filmliefhebbers was het zonneklaar dat Colin Farrell voor The Banshees of Inisherin de nominatie op zijn dooie gemak zou verzilveren. Anderen hielden het op Austin Butler voor Elvis, maar uiteindelijk werd toch Brendan Fraser de gedoodverfde prijzenpakker.
Deze keer niet in de rol van één of andere mooie jongen, maar via een fatsuit in de huid kruipend van een aan eten verslaafde papzak van 200 kilo. Afstotend, de film heet niet voor niets The Whale. Laat je maag er dan ook maar voorbereid zijn dat je iemand een pizza met stroop ziet vreten om daarna het wansmakelijke goedje weer gezellig uit te gaan kotsen. Mooi is anders! Een film die op dat vlak als het broertje van Le Grande Bouffe kan doorgaan, alleen met een nog marginaler en viezer kantje. En helaas is het ook een veel mindere film die nog eens onnodig volgepropt wordt met compleet misplaatste symboliek die nergens op slaat. Het is dan ook een film van Darren Aronofsky.
The Whale is dus Charlie (Brendan Fraser) die ooit voorbeeldig getrouwd was, maar ondertussen in een nest van leugens verwikkeld zit omdat hij de mannenliefde prefereert. Het komt tot een echtscheiding waarvan de dochter Ellie (Sadie Sink) de pineut is. Niks lijkt nog in Charlie’s leven te lukken waardoor de man zich ongegeneerd op voedsel stort en fysiek evolueert naar een grotesk monster die zich moet voortslepen met een looprek.
De huisverpleegster, en zijn enige vriend, Liz (Hong Chau) beseft dat zijn laatste dagen geteld zijn als hij niets aan zijn verwoestende levensstijl doet, als het al niet te laat is. Maar dat weigert hij en blijft zich lam vreten. Tussendoor zit hij achter de pc om online literatuurcursussen Engels te geven, maar steeds staat zijn webcam uitgeschakeld uit schaamte voor zijn fysieke verschijning.
Darren Aronofsky die het sublieme Requiem for a Dream draaide, maar ook de bedenker is van een resem overschatte films, schetst in The Whale een portret van een loser. De cineast kiest volop voor het decor van de huiskamer. Daar valt op zich niks verkeerds over te zeggen, behalve dat je het gevoel krijgt dat je middenin een toneelstuk zit. Op zich niet zo verwonderlijk, want het basismateriaal was een theaterstuk van Samuel D. Hunter. Toen Aronofsky wist hij dat hij de verfilming daarvan wilde, was het alleen maar de vraag wie deze rol zou willen spelen. De regisseur zocht en vond Brendan Fraser die het beste aan de film is, ofschoon een Oscar ferm overdreven is.
De theatermethode werkt soms ronduit storend dat eerder lijkt op een aflevering van Samson waar steeds de deur wagenwijd openstaat en iedereen zo maar zonder kloppen binnenloopt. Naast de thuisverpleegster die Charlie ervan probeert te overtuigen om naar het ziekenhuis te gaan, stormt ook Thomas (Ty Simpkins) binnen. Hij is een soort van Jehovah’s getuige die het Christelijke woord komt prediken waardoor de film – naast het gelul over Herman Melville’s Moby Dick – er ook nog een onnodig spiritueel sfeertje bijkrijgt.
Het gaat niet alleen over de Bijbel, maar ook de huiselijke ruzies staan centraal en daar zorgt de ontspoorde dochter voor. Net alsof er niet genoeg gekibbel is komt ook zijn gewezen echtgenote (Samantha Morton) – alweer binnen zonder kloppen – langs om nog wat verwijten naar Charlie’s kop te gooien. En geloof het of niet, ook de pizzaman komt langs!
The Whale is niet meer dan een aaneenschakeling van gesprekken die fragmentarisch afgehaspeld worden. Woorden over schuldbesef of net het ontbreken daarvan, terwijl Brendan Fraser de ene snoepreep na de andere naar binnen speelt. Af en toe struikelt hij eens over zijn eigen gewicht, of piept hij wat of zorgt hij voor een zoveelste kotsbeurt. Ook al is Fraser’s vertolking best wel aardig, voelt het allemaal te geforceerd aan. Hoe weerzinwekkend zijn verschijning ook is, blijf je toch met het gevoel zitten dat je naar een acteur in een fatsuit kijkt die zijn uiterste best doet om op een goed blaadje te komen bij de Academy. Fraser weet zelf ook wel dat dit soort meelijwekkende rollen daar goed in de markt liggen. Ondanks het pseudo-intellectueel gezwets blijft Fraser vrij sterk acteren, terwijl – op Hong Chau na – de rest van het acteergezelschap er een competitie van lijkt te maken om slechter dan slecht te spelen.
GENRE: drama
JAAR: 2022
REGISSEUR: Darren Aronofsky
CAST: Brendan Fraser, Sadie Sink, Hong Chau ,Ty Simpkins, Samantha Morton
LAND : USA
