De Vlaamse film boomt. Lukas Dhonts Close en Robin Pronts Zillion duwen de Belgische box offices naar recordhoogtes. Ook Le Otto Montagne van Felix Van Groeningen en Charlotte Vandermeersch scheert hoge toppen. En het ziet er niet naar uit dat de positieve wave aan topfilms van Vlaamse makelij dit jaar in kracht en kwaliteit zal afnemen. Binnenkort worden we trouwens vergast op onder meer Luka (Jessica Woodworth), Het Geheugenspel (Jan Verheyen en Lien Willaert), Here (Bas Devos), Het Smelt (Veerle Baetens) en Wil (Tim Mielants). Nog een film van eigen bodem waar iedereen naar uitkijkt is Skunk, de nieuwe Koen Mortier die ons eerder trakteerde op straffe films als Ex Drummer, 22 Mei en Engel. De 46-jarige Natali Broods is zeker een van Belgisch meest intrigerende actrices met bovendien een palmares om u tegen te zeggen. Haar collega’s noemen haar trouwens niet zomaar de Vlaamse Meryl Streep. Ze was begin dit jaar Master tijdens de 15de editie van het Filmfestival Oostende. Als hoogzwangere topvrouw komt ze stevig uit de hoek in de internationale SF-serie Arcadia en in Skunk, de nieuwe speelfilm van Koen Mortier kruipt ze in de huid van Pauline. Wij hadden een gesprek met de bevlogen actrice over onder meer Arcadia, Skunk, genderdiversiteit en familiedynamiek.
Is het altijd al je droom geweest om actrice te worden?
Natali: Niet echt want als kind was ik eigenlijk al vreselijk verlegen. Doorgaans zat of stond ik er stilzwijgend bij. Ik herinner me dat ik amper mijn mond opende in gezelschap. Er waren momenten dat ze me directief iets vroegen en dan had ik het altijd moeilijk. Als ik repliceerde was het meestal aarzelend en met een stil stemmetje. Mijn vriendinnen hebben me gelukkig uit mijn bolster gehaald. Na lang aandringen ging ik dan toch akkoord om samen met hen dictielessen te volgen. Op een dag deed een vriendin bovendien het voorstel om binnen ons groepje minimalistische toneelstukjes onder elkaar op te voeren. Dat was wel leuk. We hadden veel plezier met die intieme mini-voorstellingen en ik vermoed dat ik daar het acteervirus heb opgedaan. Toen ik later aan mijn ouders zei dat ik graag actrice wou worden, volgde er niet direct een periode van onverlet begrip. De sfeer werd plots heel gespannen thuis en toen ik hen op de koop toe ook nog voorzichtig aankondigde dat ik zinnens was om het ingangsexamen af te leggen aan het Koninklijk Vlaams Conservatorium moesten ze wel even slikken. Ja, het beroep van actrice was voor mijn ouders, twee zelfstandigen nota bene, niet bepaald een evidente keuze (lacht).
Ik heb al veel acteurs en actrices horen zeggen dat ze te verlegen waren om te acteren, maar uiteindelijk blijkt dat zij toch allemaal heel graag in de spotlights staan. Geldt dit ook voor jou?
Natali: Ja en nee, een wat dubbelzinnig antwoord. Acteren is in se controle hebben. Ik bedoel daarmee dat ik geen enkel probleem heb om voor honderden mensen te spelen als ik een goede tekst compleet van buiten ken. Ik weet dat ik die feilloos kan overbrengen, maar dat is ‘onder controle hebben’. Je hebt de situatie in handen. Het risico is op dat moment quasi nihil. Laat me echter voor een bomvolle zaal niet spontaan iets vertellen want dat kan ik niet. Dan piept het verlegen zijn van weleer weer in mij op. Alles onder controle, ja dan lukt het wel en mogen inderdaad de spotlichten aan.
Op ÉÉN en VRT Max kan men je aan het werk zien als straffe madame in Arcadia, een groots opgezette internationale serie met als promo-label ‘de jamais vu’. Wat kan je ons meer vertellen?
Natali: Vooreerst wil ik wel duidelijk onderstrepen dat ik in deze serie maar een kleinere rol voor mijn rekening neem (lacht). Arcadia is een opvallende joint venture tussen de KRO-NCRV, de VRT (ÉÉN) en met steun van de Duitse publieke omroepen WDR en SWR-ARD. Het is beslist een spannende Nederlands-Vlaamse fictieserie over een samenleving in de nabije toekomst. De opnames vonden plaats in Nederland, België, Duitsland en Frankrijk. Het verhaal is ondertussen wel bekend, denk ik. Na een grote catastrofe is er een nieuwe samenleving ontstaan die Arcadia wordt genoemd. Omdat grondstoffen schaars zijn geworden – waar hebben we dat recent nog gehoord (knipoogt) – is er een puntensysteem geïntroduceerd dat de Burgerscore wordt genoemd en meteen ook bepaald wat je kan, mag en waar je als burger recht op hebt in de zogenaamde new society. Noem het een meritocratie (zucht). Een bijzonder interessant, maar tevens angstaanjagend thema. Hoewel het verhaal zich afspeelt in de near future is zo’n maatschappijvorm niet zo veraf meer hoor. Je moet eens nagaan hoeveel dictaturen erbij gekomen zijn de jongste jaren. Huiveringwekkend eigenlijk. De hamvraag in Arcadia is: hoe houdt zo’n entiteit zich staande? En wat met de rechtvaardigheid en het nemen van verantwoordelijkheid? Kies je om zelf te overleven of kom je op voor je bloedverwanten? Gruwelijk toch allemaal.
Ik vind de decors overweldigend en ook de kostuums zijn puur vakmanschap. Akkoord?
Natali: Absoluut. Omdat mijn rolletje niet zo groot is, heb ik natuurlijk niet kunnen rondlopen in alle decors, maar als ik ze nu zie op televisie ben ik overweldigd door dergelijke indrukwekkende decors. Zie je het hoge gebouw voor ogen waar mijn kantoor is gevestigd? Geef toe, dat is toch inderdaad van du jamais vu, niet (glimlacht). Ik hou enorm van brutalistische architectuur en daar leunen de decors toch wel dicht bij aan. Werkelijk, ik heb al heel veel tussen decorstukken gestaan tijdens mijn carrière, maar zoiets hebben we in Vlaanderen nog nooit gezien. En jawel, de mensen die instonden voor de costumering verdienen absoluut warm applaus.
Qua productiviteit en kwaliteit kun je de huidige Vlaamse series toch niet meer te vergelijken met vroeger?
Natali: Vroeger viel er bij de Vlaamse televisie niet veel interessants te rapen. Vlaanderen beleeft de laatste jaren een super-hausse zowel op kwalitatief vlak als wat het aantal goede series betreft. Gelukkig en bijgevolg is dat meteen een een lekker meegenomen weelde voor ons acteurs.
Je hebt ondertussen ook al een tijdje de opnames van de speelfilm Skunk achter de rug? De Belgische release staat later dit jaar gepland. Kan je iets meer vertellen over deze productie?
Natali: Het is Koen Mortiers verfilming van Geert Taghons gelijknamige roman uit 2015. Alles draait rond Liam, een grondig verwaarloosde tiener met geen alledaagse ouders. Alcohol, geweld en seks domineren het dystopisch gezin. De camera volgt Liam van heel dichtbij en zoomt in op de vochtige en donkere kelder waar hij moet slapen en waar hij als kind steeds opnieuw naar dezelfde gewelddadige indianenfilm kijkt. Op school is hij de pispaal en zijn klasgenoten doen niks liever dan hem dagelijks ellendig pesten. Uiteindelijk belandt hij in een gesloten instelling. Daar kent Liam allesbehalve een rooskleurig bestaan want ook in die gespecialiseerde voorziening gaat het er bikkelhard aan toe. Oké, hij vindt wel wat troost bij zijn begeleiders, een nieuwe vriend en de paarden die de instelling erop nahoudt, maar dat doet eigenlijk niks af aan de zware traumatische gevolgen die hij heeft overgehouden aan zijn getormenteerd verleden.
Zo te horen, is Taghon wel bij de zaak wat betreft problematische opvoedingssituaties, niet?
Natali: Beslist. Hij heeft jarenlang ervaring als coördinator van De Patio, een Kortrijkse forensische jeugdpsychiatrische afdeling, zeg maar een gesloten instelling, waar jongens tussen 12 en 18 jaar met een ‘vermoeden van’ psychiatrische problematiek en een juridisch statuut, meer in het bijzonder met een misdaad omschreven feit bij de jeugdrechtbank, intensieve behandeling en begeleiding krijgen.
Natali: Beslist. Hij heeft jarenlang ervaring als coördinator van De Patio, een Kortrijkse forensische jeugdpsychiatrische afdeling, zeg maar een gesloten instelling, waar jongens tussen 12 en 18 jaar met een ‘vermoeden van’ psychiatrische problematiek en een juridisch statuut, meer in het bijzonder met een misdaad omschreven feit bij de jeugdrechtbank, intensieve behandeling en begeleiding krijgen.
Een interessante cast?
Natali: Zeker vooral nieuwkomer Thibaud Dooms die de rol van Liam vertolkt, is een groot opkomend talent. Hij is ronduit fantastisch. Hij en ik ook natuurlijk (lacht) worden omringd door topcollega’s als Dirk Roofthooft, Boris Van Severen en Sarah Vandeursen. Ik vertolk de rol van Pauline, maar het is vooral de crew die verbaast want de montage is in de heel bekwame handen van Nico Leunen en wat de DOP betreft ben ik geweldig in de wolken. Wat Nicolas Karakatsanis hier presteert als ervaren en positief eigengereide cameraman is alweer verbluffend ongelooflijk. Die man kan gewoon toveren met zijn camera (lacht).
Hoe zou je de film omschrijven?
Natali: Het thema is zeker niet fraai. Om Koen te citeren: “Skunk is een verhaal dat urgent is en verteld moét worden”. Daar ben ik het grondig mee eens. Persoonlijk vind ik Skunk een hard, intens, rechttoe rechtaan en scherp realistisch portret slash drama over een destructief leven.
Hoe was het werken met Koen Mortier?
Natali: Uitzonderlijk. Na de opnames moest ik écht landen. We hebben heel intensief gefilmd in de Ardennen. Het was enorm fijn om zo’n knappe film te mogen doen en te kunnen werken onder de strakke regie van Koen. Een geweldige ervaring. Ik ben heel benieuwd naar het eindresultaat.
De inhoud van Skunk leunt wel heel dicht aan bij ‘Family Dynamics’, de titel van je filmselectie die je begin dit jaar koos in functie als Master van het Filmfestival Oostende 2023. Waarom deze keuze?
Natali: Het is een gegeven dat me voortdurend en blijvend fascineert. Het is waarlijk een thema waar ik zowel in films als in theaterteksten, als een magneet word door aangetrokken. Ik ben ervan overtuigd dat mensen anderen voortdurend pijn doen. Pas op, het ligt genuanceerder hoor (glimlacht). Dat pijnigen van anderen gebeurt niet moedwillig of met opzet. In mijn ogen is het pijnigen van anderen zonder dat die personen dat zelfbewust willen, maar gevoed door eigen drijfveren, ambities én kwetsuren. Geef toe, het is niet evident om met jezelf te leven, waarom zou het dan in interactie met anderen plots allemaal wel van een leien dakje lopen (diepe zucht).
Aanschouw je gezinnen en families dan eerder als een microkosmos van wat er zich existent afspeelt op maatschappelijk vlak?
Natali: Jawel, de complexe maatschappelijke dynamiek reflecteert zich het duidelijkst binnen gezinnen en families en dan bedoel ik niet noodzakelijk standaardgezinnen want vergeet niet dat we ook zelf allemaal zoon of dochter zijn van…(stilte). Het optimale voorbeeld van wat ik bedoel, vind je zeker terug in Thomas Vinterbergs film Festen uit 1998. Dit adembenemend drama maakte deel uit van mijn Masterselectie voor het Filmfestival van Oostende. Een vader wordt zestig. Ter ere van diens verjaardag verzamelt de succesvolle zakenman al zijn familieleden en vrienden voor wat een onvergetelijk feest moet worden. Tot een van de zonen beslist om de redenen die aan de basis liggen van de zelfmoord van zijn zus, openlijk bekend te maken. De zogenaamde happy en succesvolle optimaal functionerende entiteit, wordt abrupt en radicaal onderuitgehaald met alle gevolgen van dien, Voilà dat is dus hét voorbeeld van wat ik bedoel met ‘Family Dynamics’.
Bijzonder actueel is zeker diversiteit op alle vlak. Wat is jouw mening daarover?
Natali: Dat is heel belangrijk. Vlaanderen is op dat vlak wat traagjes, maar er komt stilaan schot in. Kijk maar naar een aantal actrices en regisseuses van welke kleur, gender of leeftijd ook die de jongste jaren zeker de kans kregen – en gelukkig maar – om hun uitzonderlijke capaciteiten te etaleren. Speciaal binnen deze context wil ik zeker even Maaike Cafmeyer vermelden, zij slaagde er toch maar in om iedereen te charmeren als einzelgänger en volkse flikka Chantal. Ik kan hier gerust aan namedropping doen, maar goh, er zijn zoveel gediversifieerde en jonge acteurs en regisseurs die vrij recent allemaal belangrijk prestaties hebben geleverd.
Wat is jouw visie op de gender neutrale awards?
Natali: Ik vind dat wel pittig. Ik denk dat we nog meer genderneutraal moeten denken en concretiseren. We zijn daar nog niet stabiel genoeg in. Dat komt nog wel hoor. Gewoon wat geduld uitoefenen. Anderzijds vind ik het wel jammer dat door die award-genderneutraliteit we als vrouw geen aparte categorie als ‘de beste actrice’ meer hebben. Het ligt allemaal niet zo eenvoudig. Het is een delicate materie. Wordt zeker nog vervolgd (glimlacht).
Zelf nog nooit overwogen om een filmscenario te schrijven?
Natali: Ja, dat zou ik nog ooit wel willen doen (lacht). Heb jij soms een idee over wat ik zou moeten schrijven?
Zeker, wat denk je van een verhaal over een actrice die professioneel heel actief bezig is zowel voor televisie als film en die dat probeert te combineren met theaterwerk en het opvoeden van een opgroeiende tweeling én bovendien probeert haar eerste filmscenario op papier te zetten?
Natali: (lacht uitbundig), ik weet niet of dat wel zo’n goed idee is want dat komt toch wel gevaarlijk dicht bij mijn eigen leven, niet (lacht)? Wie weet schrijf ik misschien ooit nog wel eens een filmscenario al heb ik er de rust niet voor. Het lijkt me een heel moeilijke combinatie: filmen, acteren, co-creëren, mijn twee zoontjes en dan nog een filmscenario uit mijn brein persen, net iets te veel voor me. Je zou eventjes met alles moeten stoppen om te zien of je het aankunt. Iedereen heeft wel een sterk verhaal te vertellen, maar je moet het eruit krijgen op een manier dat het een meerwaarde heeft. Er zijn veel mensen die goed kunnen schrijven al ben ik van mening dat we in Vlaanderen écht wel een tekort hebben aan goede scenarioschrijvers. Er is hoop want stilaan steken er goede scenaristen hun kop op.
Waar droom jij professioneel nog van?
Natali: Dat ik gewoon verder kan blijven doen wat ik momenteel doe. Mooie, sterke, uitdagende, gelaagde en opwindende vrouwenrollen trekken me enorm aan en ik hoop dat die in de toekomst op me blijven afkomen (knipoogt).
