Na als DOP aan een hele resem kortfilms en videoclips van onder meer Radiohead te hebben gewerkt, heeft de Britse regisseuse Molly Manning Walker met How To Have Sex haar regiedebuut op zak. Dit beklijvende coming-of-age drama werd in Cannes terecht gelauwerd in de Un Certain Regard-sectie. Toen Molly haar debuut tijdens Film Fest Gent kwam voorstellen mocht Fast Forward langskomen in een nabijgelegen hotel voor een korte babbel met deze vriendelijke dame.
Dag Molly. Laat ik je maar onmiddellijk feliciteren met How To Have Sex. Een film die ik per toeval twee keer op korte tijd zag en die me weg blies. Jij bent geen nieuweling in de filmindustrie, maar dit is na veel werk als DOP je regiedebuut en meteen word je één van de lievelingen van de Britse filmpers.
Molly: Zoiets maakt me uiteraard blij. Maar we hadden bijzonder weinig tijd om daar over na te denken, want alles ging zo snel. Het spreekt vanzelf dat je er als maker mee bezig bent of je film een hit of een flop wordt, maar de film was af op een vrijdag en de volgende dinsdag werd hij al in Cannes vertoond.
Maar ook de roem gaat pijlsnel. Ik las in Empire dat jij samen met Charlotte Wells de regisseurs zijn die we in het oog moeten houden. Maakt jou dat dan niet nerveus?
Molly: (schiet in de lach) Ik heb de film natuurlijk niet in mijn eentje gemaakt, zo heb ik enorm veel te danken aan de producers die me in het hele project hebben gesteund. Om eerlijk te zijn met je was alle druk weg toen ik in Cannes merkte dat de mensen die de film zagen er positief over waren.
Het scenario is gebaseerd op iets wat jij meemaakte toen je zestien was. Was dit een verhaal dat moest verteld worden?
Molly: Absoluut. Ik was op reis en ik was er getuige van hoe een meisje een jongen een blowjob gaf. Ik denk dat ik de enige was die het idee had dat er iets fout aan de gang was, want al de anderen waren deze jonge tiener schaamteloos aan het aanmoedigen. Hoe ouder ik werd hoe meer ik me er van bewust was dat dit meer dan fout was. En natuurlijk komt ook het besef of je op dat moment iets had moeten doen om dit te stoppen of niet.
How To Have Sex is in de eerste plaats bedoeld voor jongeren, al was het maar als waarschuwing, reageerden zij geschokt na het zien van de film?
Molly: Zeker en vast. Vele jongeren waren er blij om dat we hun niet hebben afgeschilderd als comic book-karakters. Ook vonden ze het tof dat we hun niet hebben gebruikt in die zin dat er geen expliciete seksuele beelden te zien zijn. Zij zagen dat ze realistisch zijn weergegeven en dat zorgde voor heel wat positieve reacties.
Toen ik uit de cinema kwam had ik het gevoel dat ik de film enkel en alleen kon omschrijven als een coming-of-age film die vies aanvoelt. Wat denk je?
Molly: Zeker en vast. Het is een coming-of-age film en wel één die zoals je zegt oncomfortabel aanvoelt. Alleen weet ik niet of je kan zeggen dat een deel van de personages in mijn verhaal ook daadwerkelijk gegroeid zijn.
Het voelt ook aan als een echte Britse film. Ik denk zelfs aan Mike Leigh en Ken Loach.
Molly: Ik ben zeker en vast beïnvloed door Ken Loach, een filmmaker naar wie ik opkijk. De Britse cinema wordt inderdaad gekenmerkt door een hard realistisch beeld, maar ik hou minstens even veel van Andrea Arnold of Lynne Ramsay die mijn werk minstens even veel hebben beïnvloedt. Nu moet je mij niet gaan vragen hoe het komt dat de Britten zo’n cinema zijn gaan maken.
Wat opvalt en de film zo uniek maakt is dat het aanvoelt alsof de actrices echt hechte vriendinnen zijn.
Molly (lacht alweer): Je hebt dat goed opgemerkt want het zijn ook echte vriendinnen. Voor de opnames kenden ze elkaar niet, maar het klikte al gauw tussen hen waardoor ze op het einde van de dag ook met elkaar gingen optrekken. Dat had het effect van een workshop en kwam zeer goed uit voor mijn film. Uiteraard repeteerden we wel, maar een uitstap naar een Grieks eiland had veel meer effect op de dynamiek tussen de drie dan alle repetities samen.
Hoe ging de lokale bevolking daarmee om, want laten we eerlijk zijn de Britse feestvierende jeugd is er niet altijd even welkom.
Molly: Ik snap je vraag wel, maar hou er ook rekening mee dat de lokale bevolking deze feestvierders als hun inkomen zien. Ik ga zeker en vast geen uitsprak doen over Griekenland, want we waren daar welkom. Plus waar jij over spreekt gebeurt overal, in Cyprus en Spanje, maar gewoon ook om je hoek als er ergens een voetbalmatch wordt gespeeld.
De sterkste rol kwam zeker en vast van Mia McKenna-Bruce. In het begin lijkt ze wel de dommerd van de drie te zijn, maar op het einde ontpopt ze zich tot een compleet ander personage.
Molly: Ik was zeer gelukkig met Mia. Zoals jij zegt heeft ze een tweeledig karakter. Enerzijds denk je dat ze de tijd van haar leven heeft, maar in haar hoofd speelt er zich iets compleet anders af en ik denk dat Mia dat perfect heeft vertolkt.
Zonder te gaan spoilen is er een belangrijke scène waarin één van de personages te horen krijgt dat ze nog altijd een tweede kans heeft. Geloof jij zelf dat iedereen in zijn leven een tweede kans kan krijgen?
Molly: Oh ja, daar geloof ik sterk in. Ik ga niet beweren dat iedereen die tweede kans effectief krijgt, maar zelf gun ik of krijgt iedereen van mij wel een tweede kans.
Het einde van How To Have Sex lijkt wel één van de mooiste odes aan vriendschap te zijn die ik de laatste jaren in cinema heb gezien.
Molly: Mooi dat je dit opmerkt. Ik zal je iets vertellen wat ik nog nooit eerder heb verteld. Het einde is geïnspireerd op een persoonlijke gebeurtenis. Ik liep een halve marathon, of zoiets, want uiteindelijk was het niet meer dan 15 kilometer. Maar op het einde kon ik echt niet meer en één van mijn beste vriendinnen trok me toen mee zodat ik de eindstreep toch kon halen.
En dan is er Badger, vertolkt door Shaun Thomas die we hier kennen van The Selfish Giant.
Molly: Oh, ken je die film? Ik hou hier zo veel van!
Apart aan Shaun’s personage is dat je hem eerst afschildert als een clown, maar uiteindelijk is hij de enige die voor een intiem moment zorgt. Bedoel jij hiermee dat je een boek niet moet gaan beoordelen op de kaft?
Molly: Ook dat heb je weer goed begrepen (lacht). Badger is inderdaad iemand die nauwelijks zijn mond open doet en alleen maar observeert. Het is een persoon waarvan je weet dat hij ondanks de vooroordelen toch in staat is om te veranderen.
In zekere zin doet de film mij ook wat denken aan Spring Breakers van Harmony Korine.
Molly: In mijn film wordt er inderdaad ook net als bij Korine’s film flink gefeest. Laat het me zo stellen. Enerzijds is het een referentie en anderzijds weer niet.
Nu je geproefd hebt van het regisseren, kan het niet anders dan dat je dit zal blijven doen, toch?
Molly: Jawel, ik ben al met een nieuw project bezig. Het zit echt nog in de ontwikkelingsfase, maar om een tipje van de sluier op te lichten gaat het om een bijzonder belangrijk onderwerp waardoor ik zo goed als zeker weer een film zal maken met een sociale achtergrond (lacht).
Omdat ik het zo’n leuke vraag vind, wat is je favoriete film aller tijden?
Molly: (zonder al te veel nadenken). La Haine van Mathieu Kassovitz.
Ook weer een sociaal drama!
Molly: Exact!
