Alom tegenwoordig Belgisch acteur Gene Bervoets (Antwerpen, 1956) is een cultureel monument van theater, film en televisie, die eigenlijk geen introductie meer nodig heeft. Iedereen heeft hem al veelvuldig aan het werk gezien in onder meer de langspeelfilms Wil, H4Z4RD, Patser, Paradise Trips, SM-Rechter, Loft, De Zaak Alzheimer, Crazy Love, de films van Hollands meest droog-komisch-regisseur Alex van Warmerdam (De Laatste Dagen van Emma Blank, Borgman en NR 10) en in de aangrijpende dramatische thriller Inside van Vasilis Katsoupis in het illustere gezelschap van karakterkop Willem Dafoe. En uiteraard ook in succesvolle televisieseries als Windkracht 10, Rough Diamonds, Arcadia, Beau Séjour, Déjà Vu, Knokke Off, Tabula Rasa en F*** You Very, Very Much.
Hij was ook presentator van het Njam!-culinair- en reis-televisieprogramma Gentse Waterzooi. In een vorig leven trok hij naar de Nederlandse Antillen om er ontwikkelingswerk te doen in vervanging van zijn legerdienst. Hij was ook enige tijd actief in en voor TIE3 (Het Theater van de Derde Wereld in Europa) waarvan hij de verantwoordelijkheid overnam van theaterpionier Tone Brulin (pseudoniem van Antoon Van den Eynde). Hij participeerde eveneens aan de musical De Producers en van het radiostation Antwerpen FM, is hij peter. Bervoets was ooit een fervent deelnemer aan het populaire muziekprogramma Het Swingpaleis.
Wij konden ‘de Gène’ zoals hij gekend is in het milieu en door de intimi wordt genoemd, spreken naar aanleiding van de publieke bekendmaking dat hij Master van de 16de editie van het Film Festival Oostende is geworden. Wij konden de krak-acteur aan de tand voelen over zijn verantwoordelijkheid als FFO-Master, zijn Master-filmselectie, jezelf zijn, rebellie, zijn bewondering voor grootmeester Stanley Kubrick, zijn punkverleden en zijn trotse affiniteit met de contemporaine jeugd.
Jij bent gekozen als Master van de zestiende editie van het Filmfestival Oostende 2024. Alvast proficiat, en tevreden?
Gene: En of (lacht). Dank je voor het compliment en ja, heel blij.
Had je het verwacht?
Gene: Goh, dat is een moeilijke vraag (monkellachje). Eh, laat me zeggen dat ik eigenlijk wel verrast was. Ik zat in de auto toen ik een belletje kreeg van het filmfestival met de mededeling dat ik de uitverkorene was om als Master te fungeren tijdens de komende editie van volgend jaar. Ik moest heel even bekomen. Ik dacht meteen: “Waarom hebben ze mij gekozen”? Zeg nu zelf, ik ben een witte, heteroseksuele oudere man, dat is toch niet bepaald een evidente keuze binnen de huidig gangbare maatschappelijke context. Waarom niet kiezen voor een jonger iemand? Ben ik wel de juiste keuze voor zo’n belangrijk mandaat? Ik zat plots opgezadeld met een pak vragen (zucht).
Hoe hebben ze je dan blijkbaar toch kunnen overtuigen?
Gene: Overtuigen, ha, in feite hebben ze me listig en complimenteus verleid (lacht). Ze vertelden me dat ik gelet op mijn lange en indrukwekkende carrière als gerenommeerd acteur, gevestigde waarde uit de Vlaamse film- en televisiewereld en doorgedreven passie voor de kunst van cinema, het absoluut verdien om Master te zijn. En of dat niet genoeg was, vertelden ze dat het zelfs hoog tijd was dat ik Master werd want dat ik de juiste persoon was voor deze functie. Als ze dergelijke superlatieven over je uitkieperen, dan kan je toch niet weigeren (lacht). Ik heb dan met veel plezier en enthousiasme toegezegd.
De Master krijgt als taak om een welbepaald overkoepelend Filmfestivalthema te kiezen. Wat is jouw keuze geworden?
Gene: Ik heb gekozen voor ‘Rebel, sans Gene: Come as you are’. Goed gevonden, niet: ‘sans Gene’, dus zonder mij en zonder scrupules, kom zoals je bent, simpel toch (lacht uitbundig). Dus de witte, oudere, hetero verdwijnt naar de achtergrond. Zo hoort het volgens mij. Meer zelfs, wees zo streng voor jezelf zodat er in feite een zekere vorm van rebellie ontstaat.
Jawel, een heel inventieve woordspeling, maar graag een beetje meer inhoudelijke uitleg over je themakeuze aub?
Gene: Zeker, in een voortdurend veranderende wereld waarin de grenzen van het binaire denken vervagen, daag ik als Master, iedereen uit om de gebaande paden te verlaten en die veranderingen met open geest te omarmen. Durf mee buiten de lijntjes te kleuren en sta sterk in je eigenheid zonder dat het ten koste gaat van een ander. Rebelleer tegen het gangbare door die veelheid aan perspectieven en nieuwe blikken op de wereld toe te laten. Voor wie hiervoor openstaat, valt er nog heel veel van elkaar te leren. Ik vind dit voor iedereen een schitterende uitdaging. Kortom, een eenvoudig thema, maar wel met een diepe boodschap.
En wat is die diepere boodschap?
Gene: Dat ik met mijn festivalthema de deuren zo breed mogelijk wil openzetten. Het is bedoeld als een ode aan de diversiteit en een onderzoek naar hoe mensen samen kunnen omgaan met een wereld die steeds sneller verandert. En waar kan dat beter dan op Filmfestival Oostende? Het is daar meer dan ooit de plek waar iedereen vrij is om zichzelf te zijn ongeacht de geaardheid, genderidentiteit, huidskleur, beperking en politieke-, culturele-, sociale achtergrond, enzovoort.
Je hebt al enkele keren het begrip ‘oudere man’ laten vallen. Je bent ondanks je wat hogere leeftijd, nog altijd een veel gevraagd acteur, ook vaak in series gefocust op jongeren zoals bijvoorbeeld Knokke Off? Hoe voelt het als ‘oudere’ tussen al dat jong geweld?
Gene: Ha, leuke vraag (lacht). Je mag niet vergeten dat ik vader ben van vier nazaten. Dat gegeven op zich, houd je alvast jong. Ik kom daardoor nog altijd veel incontact met een roedel jonge en diverse mensen met een soms totaal andere blik op de wereld, dan iemand van mijn generatie. Ik vind dit fascinerend en heb me voorgenomen om me oprecht te verdiepen in hun snel veranderende wereldbeeld van de nieuwe generaties. Hoewel ik dus inderdaad een oude, witte en heteroseksuele man ben, voel ik me uitstekend tussen al dat jonge geweld.
Tijdens de draaiperiode van een hippe serie als Knokke Off, heb ik enorm genoten van de sfeer en het groepje opkomende sterren. Ik heb me volledig laten gaan bij hen en het werd een heel spontaan, aangenaam en warm groepsgebeuren waarin iedereen voor de volle 100% heeft genoten. Uitermate deugddoend zo’n ervaring. Ik heb trouwens veel kunnen opsteken van die jonge snaken. Die levensvreugde, dat temperament, die inzet, dat is pas belangrijk in een mensenleven. Ze smeten zich allemaal voor een dynamisch groepsproces te beleven en dat is gelukt. Dat voel en zie je ook aan de serie. Zij hebben van mij ook wat opgestoken en geleerd, bleek achteraf. Samen werken is een mutueel interactief gebeuren. Het was een gemeenschappelijk respectvol leer en doe-proces. Met mijn filmfestivalthema wil ik ook deze nieuwe generatie de ruimte en nodige erkenning bieden, zodat ook die zich algemeen uitstekend kan voelen in onze mega-complexe maatschappij. De wereld behoort niet enkel toe aan zij die nostalgisch naar het verleden kijken. Rebelleren is van alle tijden en zorgt voor vernieuwing en verrijking. We moeten ons niet bedreigd voelen door het onbekende of de dingen die we niet begrijpen. Onze identiteit en eigenheid bestaat enkel in verhouding tot de andere (knipoogt).
Ik heb ook vernomen dat je met je thema, een lofdicht brengt aan Arno. Hoe rijm je dat?
Gene: Ik heb enorm respect voor Arno. Hij was een geniaal muzikant, artiest, zanger en een heel fijne mens, maar ook een rasechte rebel in hart en nieren. Hij stond onweerstaanbaar aan de wieg van het filmfestival van Oostende. Hij was trouwens – veel meer dan terecht – de eerste Master van het festival. Hij is de enige echte opperrebel en met dit gegeven in mijn achterhoofd, is mijn huidig festivalthema een mooie ode aan het fenomeen Arno (knikt overtuigend).
Als Master krijg je ook de opdracht om een persoonlijke selectie van tien films te maken die worden vertoond aan het grote publiek. Ik ontdek in je keuze grote namen als Kubrick, David Lynch en Alejandro González Iñárritu, maar stuk voor stuk toch niet meer zo’n jonge gasten. Gij nu?
Gene: Oké, het is niet de nieuwe generatie van regisseurs, maar mijn Masterselectie bevat tien films die stuk voor stuk rebels zijn en de traditionele grenzen van cinema aftasten. Deze kanjers hebben stuk voor stuk heel wat stof doen opwaaien in Hollywood en ver daarbuiten. Waar de ene film baanbrekend was in zijn tijd omwille van het taboedoorbrekende verhaal, was de andere dat door de atypische vertelstructuur of zijn rauwe visuele stijl. Deze motivatie zegt meer dan genoeg denk ik dan en past perfect onder mijn themanoemer. Ze waren en blijven rebellen (glimlacht).
Door wat of wie ben je eigenlijk acteur geworden?
Gene: Ik was sterk beïnvloed door een visionair en iconisch regisseur als Stanley Kubrick. Hij was een toonbeeld van rebellie, controverse en het onconventionele. Dat trok me enorm aan en met hem vat ik ook de reden samen waarom ik ben gaan spelen als acteur. Voor ik acteuropleiding volgde aan de Studio Herman Teirlinck, volgde ik intensief de richting schilderkunst aan het Academie voor Schone Kunsten. Dankzij mijn begoocheling voor films en acteurs, vond ik de opportuniteit om mijn canvas te verbreden naar een driedimensionaal medium. Iemand als Kubrick realiseerde grote visuele gedichten. Ik keek met open mond naar Kubricks fantastisch gecreëerde meesterwerken. Hij heeft eigenhandig de cinema opnieuw uitgevonden. Met deze fascinatie heb ik me verknocht toegelegd op de acteerkunst (fiere blik).
Je hebt een indrukwekkende acteur-carrière waarvoor je al meermaals in de prijzen viel. Je werd ooit genomineerd voor een Gouden Kalf en om bij het filmfestival van Oostende te blijven: je hebt in 2015 een Ensor gewonnen als Beste Acteur in Paradise Trips van Raf Reyntjens. Hoe belangrijk was of is ‘prijzen winnen’ voor je?
Gene: Laat me eerst zeggen dat ik het heel belangrijk vind dat de Ensors in het leven zijn geroepen. Zo’n prijs in ontvangst mogen nemen, is een oprechte erkenning voor het werk dat je vol enthousiasme dag in dag uit als acteur doet. Toen ik gelauwerd werd met de Ensor voor mijn rol als vader en buschauffeur Mario Dockers in Paradise Trips, was dat een fantastisch moment in mijn leven, Zeker als je beseft tegenover welke getalenteerde collega’s ik het op dat moment in de competitieve arena moest opnemen. Zo’n prijs is een bevredigende bevestiging van wat je hebt bereikt en een respectbetuiging van binnenuit de industrie. Dat brengt een nieuwe dimensie in je professioneel werk. Het is tevens een motivatie om almaar opnieuw het maximale van jezelf te geven en persoonlijk tot het ultieme te gaan, en dit bij iedere nieuwe productie. Maar het is niet specifiek de acteur die in de schijnwerpers moet komen te staan op dat moment, maar eigenlijk het werk dat uniek wordt door de teaminspanning en specifiek dat verdient om in de spots te staan.
Wat niet zo veel mensen weten is dan je niet alleen een fantastisch acteur bent, maar een kleine halve eeuw geleden, de punkband The Plastic Bags, oprichtte waar je de leadzanger was. Jeugdsentiment?
Gene: Ja, dat klopt, dat was pas een rock-‘n-roll-periode. Je weet dat ik vier kinderen heb, maar wat enorm deugd doet, is bijvoorbeeld dat mijn zoon Kaena, op dit vlak in mijn voetsporen stapte als lid van de Antwerpse rockband Paper James, die onder meer is gekend van de single Eiland (lacht).
Nog veel projecten in de pijplijn?
Gene: Ik heb net de opnames achter de rug van De Dans van Natasja, de nieuwste dramedy van Jos Stelling, waarin ik de rol vertolk van vadertje Daantje. Ik heb ook geparticipeerd aan de Nederlands-Belgisch-Franse coproductie en komedie Neem me Mee van Will Koopman aan de zijde van jawel, Jeroen Krabbé en Renée Soutendijk. En ik ben net terug uit het buitenland waar momenteel de opnames bezig zijn van Arcadia, het tweede seizoen, met een andere regisseur (Joël Vanhoebrouck in de plaats van Tim Oliehoek, nvdr) en met enkele nieuwe collega’s zoals Clara Cleymans en Aimé Claeys, die in de nieuwe afleveringen belangrijke rollen voor hun rekening nemen. Maar nu ga ik me competent toeleggen op mijn verantwoordelijke taak als Master die me te wachten staat tijdens het Filmfestival van Oostende, eind januari volgend jaar.
