In de toekomst wil Fast Forward ook meer aandacht besteden aan kortfilms. En als dat kan, ook via een gesprekje met de maker. Nog interessanter wordt het als de kortfilm ook door iedereen bekeken kan worden. Therapie? Van Tobias Brants met Jurgen Delnaet en Sari Veroustraete uit 2017 bijvoorbeeld. Waarover het gaat ontdek jezelf in de dertien minuten, terwijl Tobias zelf iets over de achtergrond vertelt. Met dank aan Belgica Obscura voor het ontdekken van deze interessante (en vooral gedurfde) kortfilm.
Check eerst de kortfilm op Youtube!
Dag Tobias. In 2017 heb jij drie kortfilms gemaakt. Ik neem aan dat dit alles te maken heeft met jouw studies aan het LUCA. Ik veronderstel ook dat het jouw bedoeling was om een baan te vinden in de filmindustrie. Ben je daarin geslaagd?
Tobias: Nee. Mijn studies bevonden zich in het oog van een storm van armoede en psychische ziekte. Ik deed mijn studies op mijn zevenentwintigste met een uitkering van 700 euro per maand en had een toen nog niet gediagnosticeerde autisme spectrum stoornis met bijhorende angststoornis en periodes van disfunctionaliteit. Na mijn studies ben ik volledig ingestort. Een totale burn out en zenuwinzinking in combinatie met het moeten terugbetalen van 9000 euro aan studiebeurzen, wegens een administratieve misvatting, maakten dat ik noch financieel noch mentaal de ruimte had om mijn weg in de industrie te navigeren. Ik ben meteen in een winkel op de Meir aan de slag gegaan om die schulden af te betalen en zo gleed ik weg in een mentaliteit van totale overgave aan kalmeringsmiddelen en ambitieloosheid.
Ons gesprek gaat over Therapie?, één van jouw kortfilms. Te zien op YouTube en daarom wil Fast Forward deze kortfilm wat in de kijker zetten. Het is een werkstuk waarop je – vind ik toch – vrij trots mag zijn. Juist?
Tobias: Ja. Als allereerste poging tot het maken van een kortfilm ben ik tevreden over het resultaat dat we als ploeg hebben neergezet. Meer dan op de film zelf ben ik trots op de hechte, warme en zeer efficiënte werkethiek die we als ploeg ten toon hebben gesteld tijdens het draaien van de film. Nu, deze film moest eerst uit mijn systeem om daarna de veel meer ingetogen kortfilm The Silence of the Earth te maken waar ik echt trots op ben omdat ik daar mijn eigen stem gevonden heb.
De film duurt dertien minuten. Dat is vrij lang voor een kortfilm. Aan ambities was er dus geen gebrek.
Tobias: Iedereen op de filmschool denkt dat ze de nieuwe Steven Spielberg gaan worden. Als je geen ambitie hebt tijdens het maken van je werk ben je er maar een spelletje van aan het maken. Je moet het menen. Dat geldt eigenlijk gewoon voor elke studie.
Therapie? valt natuurlijk op door de aanwezigheid van Jurgen Delnaet. Hoe heb je die kunnen strikken? En zonder te spoilen, was Jurgen onmiddellijk te vinden voor deze toch wel expliciete rol?
Tobias: Absoluut. Enkele dagen nadat we even hadden gebeld en ik hem het scenario had bezorgd zijn we een koffie gaan drinken. Na een kwartiertje aan elkaar snuffelen besloten we samen de film te maken wat een zeer vlotte samenwerking bleek te worden. De licht expliciete inhoud is op geen enkel moment een probleem geweest.
Iets minder bekend, behalve in de theaterwereld dan, is Sari Veroustraete. Hoe was het voor haar om zo’n rol te spelen?
Tobias: Ik denk dat het voor Sari een paar heftige dagen zijn geweest. Twee weken voor de shoot besloot onze eerst gecaste actrice niet meer mee te werken. De dag voor de shoot werd onze tweede gecaste actrice ziek. Sari is dus zeer last minute zonder enige voorbereiding in het project gesprongen wat uiteraard niet voor de hand liggend is. Ik bewonder haar voor haar toewijding. De korte flashback waarin een rat wordt plat gemept was voor haar allesbehalve een fijne ervaring. We gebruikten hiervoor een echt lijkje van rat, zo een die je dood kan kopen om aan je slang te voeden. Ik vroeg haar of ze dit zelf wou doen en zei dat ik zeker bereid was het voor haar te doen. Ze besloot het zelf te doen maar na de actie gedaan te hebben, er spatte wat bloed in haar gezicht, was ze zichtbaar aangedaan en wilde ze zo snel mogelijk weg van de set. De volgende dag stond ze met evenveel enthousiasme klaar om verder te gaan.
Heb je positieve reacties gekregen op Therapie? waar je iets mee aankon?
Tobias: Op voorhand kregen we van een docent te horen dat we zo een film niet kunnen maken als we aan het Sint Lucas wilden studeren. Een jurylid zei dat we “kunst hadden gemaakt en geen film”. Dat jurylid leeft blijkbaar in een zeer kleine wereld en heeft niets te zoeken in een jury die films moet beoordelen. Dus nee, eigenlijk niet.
We laten het aan de kijker om het verhaal te ontdekken. Maar is het gegeven nu een aanklacht of gewoon een fantasie?
Tobias: Beide. Ik heb omwille van onder andere mijn angststoornis een geschiedenis van contacten met psychiaters en tot aan het maken van de film had ik geen goed woord over voor die personen. Ondertussen ben ik begeleid geweest door een zeer goede en empathische psychiater dus mijn beeld is ondertussen aangepast, maar toen kon ik ze echt over hun bureautje trekken. Er was geen dialoog met mij als patiënt, er werd niet doorgegraven naar onderliggende oorzaken, geen uitleg gegeven over medicatie en mijn aandoening… Enkel vijf minuten luisteren, voorschrift opstellen en 70 euro aanrekenen en trek voor de rest uw plan met uw miserie, uw bijwerkingen, uw disfunctionaliteit. Dus Therapie? is een beetje een wraakfantasie, ja.
Je moet niet veel van film afweten om meteen jouw liefde voor de horror hierin te ontdekken. Ik neem aan dat dit jouw terrein is?
Tobias: Cinema is een passie, horror is een hobby. Als het op kijken aankomt. Als ik in de toekomst nog iets zou maken, ik speel nog steeds wel met treatments enzo, weet ik niet of ik full blown horror zou kunnen maken. Horror is een zeer technisch genre en ik werk veel beter via empathie, met gevoel. Dat voelde ik zeer sterk tijdens het voorbereiden en draaien van The Silence of the Earth en zie ik in het resultaat.
Een van de meest gewaagde uitspraken over horror blijf ik die van Jan Verheyen vinden. “Horror dat marcheert niet hier. Dat is niet van bij ons.” Akkoord hiermee?
Tobias: Ik denk dat mijnheer Verheyen doelt op kassaresultaten. De meest opvallende uitspraken van hem gaan over het financiële succes van films. Zo las ik een interview waarin hij zei dat een film die niet break even draait geen bestaansrecht heeft. Say what? Ik kan mij voorstellen dat Calvaire minder opbracht aan de kassa dan Zillion, maar ik weet wel dat Linkeroever, Welp, Yummy, Calvaire, Vinyan, …, geliefd zijn in de internationale horror community en dus werken als film. Wat bijvoorbeeld niet werkt als film is zo’n prul als Het Geheugenspel.
Mits wat finetuning zit er zo een langspeelfilm in Therapie?. Ooit hieraan gedacht?
Tobias: Therapie? is uit mijn systeem en ik ben ondertussen ook gemuteerd als persoon. Het is goed zoals het is.
En wat brengt de toekomst?
Tobias: De brokken van de grote crash na mijn studies zijn nog steeds niet volledig gelijmd, maar ik hoop toch ooit de energie en de moed te vinden om de ideeën waar ik af en toe aan pruts volledig uit te werken en op een scherm te krijgen!
