In Hans Herbots spannende Vlaamse politiethriller Ritueel, is Kiki (een puike rol van Marie Vinck) een professioneel forensisch duikster bij de politie gespecialiseerd in het bergen van lijken. Ze heeft hard moeten knokken voor respect van het kleine team alfa-mannen dat ze leidt. Kiki worstelt met een trauma uit haar verleden. Tijdens een duikvakantie met het hele gezin in onderwatergrotten in Zuid-Afrika zijn haar beide ouders verrassend om het leven gekomen. Het schuldgevoel dat ze hen niet heeft kunnen redden, blijft haar hardnekkig achtervolgen.Wanneer ze op een dag een afgezaagde hand opvist uit een Brussels kanaal, komt ze in aanraking met hoofdinspecteur Nick Cafmeyer (een bezadigde rol voor Geert Van Rampelberg). Nick denkt vastberaden aan een afrekening in het drugsmilieu. Kiki daarentegen heeft, vanuit haar achtergrond, een heel andere kijk op deze bizarre zaak en linkt de geamputeerde ledematen die ze later nog onderwater vindt, naar vroegere koloniale gebeurtenissen in Congo. Ze wordt meegezogen in een kolkende reeks gebeurtenissen waar ze meer dan waarschijnlijk niet ongeschonden uitkomt.
Ritueel is na De Behandeling, de vorige langspeelfilm van de Antwerpse regisseur Hans Herbots, opnieuw gebaseerd op een bestseller van de vorig jaar op 59-jarige leeftijd overleden succesvolle Britse thrillerschrijfster Mo Hayder (pseudoniem van Clare Dunkel). In het chique salon van De Gulde Schoene, een elegant luxe suitehotel dat zich bevindt in een gerestaureerd veertiende-eeuws gebouw op amper twee minuten lopen van de majestueuze gotische Onze-Lieve-Vrouwekathedraal in Antwerpen, mag ik bij Marie Vinck op de thee.
Je vertolkt de rol van een forensisch duikster. Had je al enige duikervaring of moest je als ‘droge’ leek aan deze uitdaging beginnen?
Marie: Ik had ooit al eens gedoken tijdens een exotische vakantie op de Filippijnen. Een heel toffe ervaring. Tropische omstandigheden met kleurrijk onderwater, fauna en flora als surplus. Heerlijk (lacht). Dat kan je natuurlijk niet vergelijken met de duikomstandigheden in Ritueel. Van ontspannen duiken in de heldere azuurblauwe Aziatische zee naar ploeteren in een vuil, smeuïg en koud kanaal in Brussel én bovendien ook nog dagen in een indoor-studio, is wel degelijk een immens verschil (grinnikt).
Duiken in een studio, hoe voelt dat aan?
Marie: Ja, naast de buitenopnames in het erg vervuild Brussels kanaal, zijn de meeste opnames gemaakt in de Lites-studio in Vilvoorde, de grootste onderwaterstudio van Europa. Een overweldigend en technisch enorm geavanceerd complex. De eerste indruk is overweldigend. Als ik me niet vergis is het reservoir zo’n 10 meter diep en meer dan 1200 vierkante meter breed. Indrukwekkend.
Bij het publiek proberen overkomen als een ervaren forensisch duikster vergde wellicht wel een enorme voorbereiding?
Marie: Zeg dat wel. Ik ben onder meer heel gericht gaan praten met professionals. Ik moest ook leren ademen door een rebreather. Geen eenvoudige opgave.Er kwamen uren aan training en oefeningen aan te pas. De beroepsduikers waren gelukkig permanent aanwezig op de set om me te begeleiden en toe te zien of alles wel perfect verliep. Om het Brusselse kanaal na te bootsen, werden kruiwagens, vuiligheid en vieze smurrie in het bassin gekieperd. Zielig eigenlijk. De opnamen in de studio waren best heftig. Bijna een volle drie dagen heb ik onder water doorgebracht. Maar, ik klaag niet want dat is meteen ook het leuke aan deze job (glimlacht). Ondertussen heb ik wel een enorme appreciatie voor professionele forensische duikers.
Kiki, je personage, is een complexe vrouw die bovendien een diep trauma met zich meezeult. Betekende deze intense rol een heuse uitdaging voor je?
Marie: Zeker, maar hoe complexer het personage hoe groter de uitdaging en interessanter is om als actrice diep te gaan om zo realistisch mogelijk bij het publiek over te komen. Ik kan niet zomaar iedere rol goed vertolken. Ik moet zelf in het personage geloven. Als het personage voldoende humane en emotionele trekken heeft die daarenboven in een realistische context zijn ingebed, ben ik gegarandeerd in mijn nopjes en ‘smijt’ ik me volledig in de rol.
Kan je dan het personage zo maar weer vlotjes van je afschudden?
Marie: Geen enkel probleem. Van zodra de regisseur cut roept en ik de set verlaat, ben ik dan in een vingerknip terug Marie. Maar tijdens het draaien geef ik wel alles. De adrenaline pompt onophoudelijk door mijn lichaam en op die momenten ben ik compleet weg van de aardbol. Enkele minuten later draai ik probleemloos de knop om en laat ik mijn personage moeiteloos achter me. Een luxe, ik besef het, maar dat wil niet zeggen dat ik na een fervente opnamedag niet compleet leeg thuiskom. Doch de innerlijke voldoening die je eraan overhoud en het toffe gevoel dat je samen met een gans team gedreven streeft naar een uitstekend eindresultaat, zorgt dan weer voor geweldige psychische bevrediging.
Het is al van Sprakeloos, de Tom Lanoye-verfilming van je moeder Hilde Van Mieghem, geleden dat we je op het grote scherm aan het werk zagen. Waarom hebben we vijf jaar moeten wachten op Ritueel?
Marie: Ja, waarom (lacht)? Vergeet niet dat ik bijzonder actief ben bij het theatergezelschap FC Bergman waar ik niet alleen stichtend lid ben, maar er ook regisseer en acteer. Ik heb me de laatste jaren gefocust op FC Bergman, want dit is een fulltime job. Met onze moderne parabel-tragedie The Sheep Song hebben we veel succes geoogst en hebben we de laatste jaren – om niet van de twee jaar inactiviteit door corona te spreken natuurlijk – onze handen vol gehad. We hebben zowat overal in binnen- en buitenland gespeeld. Daarenboven ben ik uiteraard ook wel moeder van Gloria, mijn dochter. Zoals je weet is Stef Aerts, mijn levenspartner en vader van Gloria, ook acteur en eveneens heel nauw betrokken bij FC Bergman. Het is niet altijd makkelijk om gelet op onze drukke agenda’s, een consistent gezinsleden te hebben of tijd vrij te maken voor bepaalde filmprojecten. Gelukkig hebben we grootmoeders langs beide zijde die verzot zijn op Gloria en onze soms ingewikkelde professionele situatie begrijpen en ons daarbij meer dan 100% helpen. We hebben dus eigenlijk veel geluk (lacht). Als ik vrij ben en een project passeert dat me interesseert, al ben ik wel heel kieskeurig en selectief wat betreft de rollen die ik aanneem, hap ik beslist en enthousiast toe.
Wat waren je motivaties om ja te zeggen tegen Ritueel?
Marie: In eerste instantie Hans Herbots, een uitstekend gereputeerd cineast met een “wow”-cv. In tweede instantie het sterke script, want een intelligente en spannende politiethriller gekoppeld aan een gevoelig liggend historisch issue met diepgang, valt niet alle dagen in je brievenbus. En uiteraard ook de uitdaging om het gecompliceerde hoofdpersonage, die bovendien forensisch duikster is, realistisch tot leven te brengen.
Je bent heel actief op de bühne, in series en je hebt nu met Ritueel je tweede hoofdrol in een langspeelfilm te pakken. Naar wat gaat je voorkeur uit?
Marie: Dat is een heel moeilijke vraag (zenuwachtig lachje), al moet ik toegeven dat mijn theatergezelschap me heel nauw aan het hart ligt en ik er heel veel voldoening aan heb. Ik ben er bij iedere productie volledig bij betrokken. Je mag FC Bergman absoluut mijn tweede kindje noemen (lacht). Dat is wel een groot verschil met film- en seriewerk. FC Bergman is helemaal van mezelf terwijl je in een film of serie slechts een onderdeel bent van een veel groter eindproduct. Niet dat ik filmwerk als inferieur beschouw want de adrenalinestoten die je ervaart tijdens het draaien van een langspeelfilm of serie is overweldigend. Je moet alles geven binnen een beperkte tijdspanne en dat is best heftig, maar net dat aspect bezorgt me keer op keer een mega-tof gevoel. Dus laat me concluderen dat ik de combinatie van alle disciplines als optimaal beschouw (bevestigend hoofdknikje).
Geen ambitie om net als je moeder achter de camera plaats te nemen?
Marie: Alweer een moeilijke vraag (lacht). Ik schrijf en regisseur al bij FC Bergman en dus is de kans dat ik als filmscenarist en cineast ooit aan de slag zal gaan is zeker niet ondenkbaar. Voorlopig bestaat er hiervoor geen enkel concreet plan, maar ik zeg heel bewust ook niet dat ik nooit achter de camera zal plaatsnemen (monkellachje).
Speelt je leeftijd een determinerende rol wat betreft de acteer-aanbiedingen die tegenwoordig je kant uitkomen?
Marie: Ja, dat is uiteraard anders dan toen ik jonger was. Laat me duidelijk stellen dat er een heel duidelijk verschil is tussen gecast worden als jonge vamp in bijvoorbeeld Loft dan in Ritueel als vrouw met een getormenteerd verleden. Pas op, begrijp me niet verkeerd: ik stel echt wel vast dat veel scenaristen tegenwoordig meer aandacht schenken aan sterke vrouwelijke personages met een gelaagde inhoud. Bepaald een gunstige evolutie en misschien komt het wel ooit tot een evenwichtige balans tussen acteurs en actrices op dit vlak.
Tot slot: toekomstplannen?
Marie: Ja, veel. Ik ben nog altijd on the road met The Sheep Song en er komt nog een grote FC Bergman-productie af. Daar ben ik al heel zoet mee in de nabije toekomst. Verder staat er ook nog een kleinschaliger theaterproject in de startblokken, een expo en ook nog een opera die we in Genève gaan maken. Het wordt dus best wel druk binnenkort. Ik heb ook pas de opnames van Diamonds, een nieuwe Eén en Netflix-serie achter de rug in een regie van Rotem Shamir en Cecilia Verheyden. Ik vermoed dat deze reeks binnenkort wel te zien zal zijn op televisie. Ik heb deze serie enorm graag gedaan omdat het verhaal zich afspeelt in het ultraorthodoxe Joodse milieu in de Antwerpse diamantsector. Geen evidente reeks om gefinancierd te krijgen, maar voor mij persoonlijk een bijzonder intrigerende ervaring omdat ik daarvoor Jiddisch moest leren spreken. Fantastisch (glimlacht). En ik vermoed dat de internationale serie Emperor geregisseerd door Lee Tamahori, de voormalige James Bond-cineast, waarin ik een klein rolletje vertolk naast A-listers als Adrien Brody, Oliver Platt, Bill Skarsgärd en tal van Vlaamse collega’s zoals Michael Pas, Lize Feryn, Sam Louwyck en Veerle Dobbelaere, ooit wel eens zal worden afgewerkt en te zal zien zijn op televisie. Wanneer of in welk jaar weet voorlopig niemand want deze productie kampt met veel moeilijkheden en raakt maar niet door het post-productieproces.
