De Keuze van Jay Reid 

(English version below)

Schrijver/scenarist/producer Jay Reid is al bijna 2 decennia actief en heeft 6 kortfilms op zijn naam staan, maar dit jaar is het tijd voor het echte werk: zijn langspeeldebuut Sick Puppy. De film onderzoekt thema’s als liefde, medeplichtigheid, moreel verval en loyaliteit binnen een gecompliceerde relatie, in dit geval tussen een vrouw (Charlie) en haar seriemoordenaar echtgenoot, waarbij zij van hem verlangt dat hij stopt met moorden, maar de situatie sterk escaleert. De psychologische shocker vol donkere humor is op 25 oktober te ontdekken tijdens Razor Reel Flanders Film Festival.

Wij polsten bij Jay Reid naar welke films hem gevormd hebben als filmmaker. Zijn selectie:

Manhunter (Michael Mann – 1996)
Thomas Harris’ “Hannibal”-trilogie (er was een vierde boek, maar laten we dat niet meetellen) was de grootste invloed op mijn interesse in seriemoordenaars, samen met Spike Lee’s Summer of Sam.

Dit was de eerste film die ik zag met Hannibal Lecter en ik werd er meteen in meegesleurd door de griezelige sfeer. De film is gebaseerd op Red Dragon, de eerste roman waarin Hannibal Lecter verschijnt, en ik kocht het boek direct na het zien van de film. Mann deed uitgebreid onderzoek naar crimineel profileren en forensisch werk voor hij deze film maakte. Hij liet je geloven dat je echte agenten volgde terwijl ze een seriemoordenaar opspoorden, maar gaf er tegelijk expressionistische accenten aan met felle kleuren (vooral blauw) en een bijna dromerige cinematografie. Hoewel ik Jonathan Demme’s The Silence of the Lambs een betere film vind, is dit 100 procent een Michael Mann-film. Het is alsof Hannibal Lecter in Miami Vice-stijl wordt gebracht. Het acteerwerk is uitstekend: William Petersen als profiler Will Graham, die altijd op scherp lijkt te staan, en Brian Cox als Hannibal, die net zo intimiderend en creepy is als Hopkins zonder in een filmmonster te veranderen. Hij is zakelijker en dat maakt hem juist enger. Ook de muziek valt op: van 80’s pophits tot de onheilspellende synthesizers van Michael Rubini, en het gebruik van In-A-Gadda-Da-Vida geeft de climax extra kracht.

C’est arrivé près de chez vous ( Rémy Belvaux, André Bonzel en Benoît Poelvoorde – 1992)
Deze Belgische film had waarschijnlijk meer invloed op Sick Puppy dan welke andere film ook. De humor is gitzwart: zowel hardop lachen als ronduit grotesk. Het verhaal draait om een cameraploeg die een seriemoordenaar, Ben, volgt, die zowel charmant als verachtelijk is. Er is een scène waarin hij uitlegt hoeveel gewicht je nodig hebt om lichamen (ook van kinderen) te laten zinken zodat ze niet boven komen drijven. Die scène is tegelijk verontrustend en absurd grappig. Het is op zoveel niveaus fout. Hoewel de hoofdpersoon je kan choqueren en walgen, is hij aanvankelijk toch ook enigszins sympathiek. Later in de film doet Ben dingen waardoor je afkeer groeit, maar dat is precies de bedoeling: de makers benadrukken steeds dat hij een monster is.

Deep Crimson (Arturo Ripstein – 1996)
Ik heb vaak gezegd dat The Honeymoon Killers (1970, VS, regie: Leonard Castle) samen met Man Bites Dog en Henry: Portrait of a Serial Killer de grootste invloeden waren op Sick Puppy. Daarom noem ik ook de Mexicaanse versie van dit verhaal, gebaseerd op de misdaden van de Lonely Hearts Killers. Het verhaal gaat over een koppel dat begint met het oplichten van oudere mensen, maar uiteindelijk overgaat tot moord. De film maakt de moordenaars menselijker: het zijn beschadigde individuen die echte liefde vinden, maar doordat ze elkaar vinden, sterven er juist meer mensen. Het humaniseren van zulke monsters maakt deze verhalen complexer. Als je killers als mensen gaat begrijpen, wordt het enger, want ze zijn net zoals jij en ik. Het zijn gewone mensen die vreselijke, egoïstische keuzes maken die levens verwoesten – en de tragedie is dat het ook anders had kunnen lopen.

Bekijk de trailer van Deep Crimson

Vengeance is Mine (Shōhei Imamura – 1979)
Ik ontdekte Imamura toen ik begin 30 was, en hij werd al snel mijn favoriete Japanse regisseur. Net als Takeshi Kitano maakt hij films die heel Japans zijn, en sommige distributeurs dachten dat zijn werk buiten Japan niet zou aanslaan omdat hij de cultuur niet voor westerse kijkers uitlegde. Ik denk dat ze ongelijk hadden. Deze film volgt een seriemoordenaar uit het echte leven, hier Iwao Enokizu genoemd. De film opent met zijn arrestatie en springt dan heen en weer in de tijd, waarbij zowel zijn misdaden als zijn zware jeugd en slechte relatie met zijn vader worden getoond. Buiten zijn misdaden om voel je soms sympathie, zeker gezien zijn strenge en religieuze opvoeding. Er zit ook zwarte humor in de film, zoals vaak bij Imamura, en ook surrealistische elementen – zoals een scène waarin heden en verleden tegelijk in dezelfde kamer plaatsvinden. De moorden zijn snel en bruut, maar niet overdreven bloederig. Je hoeft Enokizu niet aardig te vinden aan het eind, maar je begrijpt hem beter en krijgt inzicht in hoe zulke moordenaars vaak niet worden geboren, maar gemaakt door tragische omstandigheden. Tragedie leidt tot meer tragedie.

Twin Peaks: Fire Walk with Me (David Lynch – 1992)
Dit is misschien een beetje valsspelen, maar Bob is tegen het einde van de film zeker een seriemoordenaar. De bizarre kleinsteedse sfeer, de excentrieke dorpsbewoners, de surrealistische toon en de melancholische jazzmuziek – al die elementen zie je terug in Sick Puppy. Er zit zelfs een log lady in de film, als je goed kijkt. Ik zag Fire Walk with Me voor ik Twin Peaks uit had, omdat ik had gehoord dat het een prequel was. Grote fout, want het verklapt meteen wie Laura Palmer vermoord heeft. In eerste instantie vond ik de film maar niks, omdat hij zo anders was dan de serie, maar door de jaren heen ben ik hem enorm gaan waarderen. Hij staat nu in mijn top drie van Lynch-films. De film is tragisch, ontroerend, soms grappig en ondoorgrondelijk mysterieus. Hij volgt de laatste dagen van Laura Palmer en laat zien wat leidde tot haar moord. Wat ik zo tragisch vond, is dat het overduidelijk was dat dit meisje in de problemen zat, maar het hele dorp leefde in een soort soap en zag niet wat er werkelijk gaande was – tot het te laat was. David Lynch is mijn favoriete filmmaker, en Twin Peaks (en later The Return) is het belangrijkste werk voor mijn eigen stijl, juist door de manier waarop hij absurdisme en horror verweeft. Ik waardeer dat deze film een eigen sfeer heeft, anders dan de serie: hij legt de lelijke onderlaag van de serie open en dwingt je, net als Laura Palmer, een afdaling naar de hel te maken.

English version

Writer/screenwriter/producer Jay Reid has been active for nearly two decades and has six short films to his name, but this year marks the real leap: his feature debut Sick Puppy. The film explores themes such as love, complicity, moral decay, and loyalty within a complicated relationship, in this case between a woman (Charlie) and her serial killer husband, whom she demands to stop killing, though the situation quickly escalates. This psychological shocker, laced with dark humor, can be discovered on October 25 at the Razor Reel Flanders Film Festival.

We asked Jay Reid which films shaped him as a filmmaker. His selection:

Manhunter (1986, United States, directed by: Michael Mann)

Thomas Harris’ “Hannibal” trilogy (there was a fourth, but let’s not count that) was the single most major influence on me becoming interested in serial killers, along with Spike Lee’s Summer of Sam. It was the first film I saw with Hannibal Lecter and it drew me in immediately with its eerie vibe. This film was based off Red Dragon, the first novel to feature Hannibal Lecter and I went to buy the book right after watching this film. Mann researched criminal profiling and forensics extensively before making this film. He made you feel like you were genuinely following these real cops as they tracked down a serial killer, while still having these expressionistic flourishes throughout with its pops of color (especially blue) and almost dreamlike cinematography. While I think Jonathan Demme’s The Silence of the Lambs is a better film, this movie is 100 percent a Michael Mann film. It’s like Hannibal Lecter done Miami Vice style. The acting is top notch from William Petersen’s profiler, Will Graham, who looks like he’s always on edge, to Brian Cox’s Hannibal, who is just as intimidating and creepy as Hopkins without becoming a movie monster. He’s more matter of fact, which makes him even more terrifying. The music stands out, between the 80s pop hits to the creepy synths by Michael Rubini, and using In a Gadda Da Vida really makes that climatic end sequence pop.

Man Bites Dog (French title: C’est arrivé près de chez vous) (1992, Belgium, directed by: Rémy Belvaux, André Bonzel and Benoît Poelvoorde)

This Belgian film probably influenced Sick Puppy more than any other. The humor in this film is pitch black. It is both laugh out loud funny as well as grotesque. It’s about a camera crew that follows a serial killer, Ben, who is both personable and despicable. There’s a scene where he describes how much it takes to weigh down bodies (including kids) when disposing of them so they don’t float up. The scene is both disturbing and surprisingly absurdly funny. It’s wrong on so many levels. While the main character might horrify and disgust you, he’s also somewhat likeable (at first). Ben does some things later in the film that kind of turned me off him, but that’s the point of the film. They never forget to acknowledge that he is a monster.

Deep Crimson (1996, Mexico, directed by: Arturo Ripstein)

I’ve often stated that The Honeymoon Killers (1970, United States, directed by: Leonard Castle) is one of the biggest infuences along with Man Bites Dog and Henry: Portrait of a Serial Killer on Sick Puppy, so I thought it was fair to mention the Mexican version of this film, which is based off the same crimes committed by The Lonely Hearts Killers. The film’s story about a couple who go from fleecing older people for their money to murdering them also humanizes its killers. These two people genuinely love each other, and they are damaged individuals who are lucky enough to find love, and yet, if they hadn’t found love, so many more people would be alive. Humanizing these monsters makes these stories more complex. I find that if you begin to understand these killers as human beings, it becomes far more frightening, because they’re just like you and me. They are human beings who make terrible, selfish decisions that destroy lives, and the tragedy is that you realize, it didn’t have to be this way.

Vengeance is Mine (1979, Japan, directed by: Shōhei Imamura)

I discovered Imamura in my early 30s and he quickly became my favorite Japanese director. Like Takeshi Kitano, his films are very Japanese, and some distributors felt that his films wouldn’t work outside of Japan since they present Japanese culture without trying to explain it to Western audiences, though I feel they are wrong. This film follows another real-life serial killer, here renamed Iwao Enokizu. The film starts with the killer being arrested, then cuts back and forth through time, showing his crimes, as well as Enokizu’s tough childhood and poor relationship with his father. Again, outside of his crimes, you start to feel some sympathy for him in certain scenes considering his difficult and extreme religious upbringing. There’s some dark comedy in this film as well, as there are in many of Imamura’s films. He also likes to add elements of surrealism to his films, which I love because it comes out of nowhere, including a scene where he blends present and past, having them take place in the same room at the same time. The murders are quick, brutal and not overly gory. You may not like Enokizu by the end of the film, but you understand him better, and gain insight into how many of these killers aren’t born but made due to a tragic set of life circumstances. Tragedy leads to more tragedy.

Twin Peaks: Fire Walk with Me (1992, United States, directed by: David Lynch)

This one is a bit of a cheat, but Bob is definitely a serial killer by the end of this movie. The bizarre small-town atmosphere, the quirky townsfolk, the surrealism and the haunting jazz score are all elements found in Sick Puppy. Look out, there’s even a log lady in the film if you look closely. I saw Fire Walk with Me before I finished Twin Peaks because I heard it was a prequel. Huge mistake since it spoils the reveal of who killed Laura Palmer. It’s a film that I didn’t like much at first because it was very different than the show, but it has grown on me over the years and is definitely in my top three list of Lynch films. It’s tragic, moving, sometimes funny and the mysteries it presents are unfathomable. It follows the last days of Laura Palmer and shows what led to her murder. What I found so tragic about this film is that it was clear this girl was in trouble, but the whole town was living its own soap opera and didn’t see what was happening clearly until it was too late. David Lynch is my favorite filmmaker, and Twin Peaks (and later The Return) is the single most influential work on my own because of his ability to combine absurdism and horror. I like that this film has its own vibe which is different than the series. It takes the ugliness running underneath the series and puts it out there for everyone to see, making you feel much like the protagonist, Laura Palmer, like you’re descending into Hell.