De Keuze van Andrea Dalfino 

(English version below)

Andrea Dalfino is een Italiaanse filmregisseur, scenarioschrijver en producent. Na zes jaar in Californië te hebben doorgebracht – waar hij zijn eerste stappen in de entertainmentindustrie zette als assistent van Amerikaanse producenten en later zijn belangrijkste bedrijf oprichtte, Newscapes Entertainment in Santa Monica – bracht hij de kern van zijn activiteiten terug naar Italië. Zijn doel: een brug slaan tussen Hollywood en Europa voor de productie van hoogwaardige internationale genrefilms, en daarbij Europese locaties en talenten meer zichtbaarheid geven op het wereldtoneel.

Op 24 oktober kan je een resultaat daarvan bij Razor Reel Flanders Film Festival komen bekijken. Dan staat Krampus op uit de dood in The Krampus Rises, maar van welke genrefilms is Andrea zelf fan. Zijn lijstje:

Evil Dead II (Sam Raimi – 1987)

Er zit een soort creatieve gekte in Evil Dead II die ik altijd bewonderd heb. Raimi wist een lowbudget-horrorfilm om te toveren tot een explosie van verbeelding, waarin hij slapstick, surrealisme en oprechte angst vermengde op een manier die volkomen uniek aanvoelt. Je voelt in elke opname de vreugde van het filmmaken; de camera wordt bijna een personage, dat zich met roekeloze energie voortbeweegt. Het leerde me dat beperkingen innovatie kunnen aanwakkeren, en dat horror niet altijd somber hoeft te zijn, maar ook ontzettend leuk en gedurfd kan worden door een flinke dosis ongepaste humor toe te voegen.

A Nightmare on Elm Street (Wes Craven – 1984)

Het idee achter A Nightmare on Elm Street van Wes Craven is in mijn ogen pure genialiteit: de gedachte dat iets zo onschuldigs en universeels als slapen en dromen dodelijk kan worden. Dat ene concept joeg een hele generatie de stuipen op het lijf – mijzelf inbegrepen. Wat ik er vooral in bewonder, is hoe Craven dromen omtoverde tot een filmisch speelveld, waar logica buigt en angst zijn puurste vorm aanneemt. Freddy Krueger is niet alleen een iconische slechterik, hij is een belichaming van trauma en schuld, tot een icoon gemaakt door altijd vernieuwend vertelwerk. Het is een film die me eraan herinnert dat een eenvoudig idee, overtuigend uitgevoerd, een heel genre kan hervormen.

The Witch (Robert Eggers – 2015)

Wat ik echt bewonder aan The Witch (een van de recentere horrorfilms die ik bijzonder heb genoten), is dat het duidelijk maakt dat horror niet alleen gaat om wat je ziet, maar ook om wat je voelt dat onder de oppervlakte groeit. Eggers creëerde een sfeer die zo authentiek en verstikkend is dat je bijna het vochtige hout kunt ruiken en het gefluister van het bos kunt horen. Wat mij fascineert, is hoe hij het bovennatuurlijke verankert in historische waarheid: de angsten, overtuigingen en isolatie uit die tijd voelen volkomen echt aan. Het is een film die niet hoeft te schreeuwen om je te verstoren. Het kwaad sijpelt langzaam binnen – via stilte, via geloof, via de menselijke geest zelf. Het kijken herinnerde me eraan dat horror op zijn krachtigst is wanneer het onvermijdelijk voelt, wanneer het groeit uit de wereld zelf in plaats van erop geplakt te worden.

The Exorcist (William Friedkin – 1973)

Tot op de dag van vandaag is The Exorcist de enige film die me nog steeds écht de stuipen op het lijf jaagt. Er is iets zo verontrustend reëels aan, niet alleen de bezetenheid zelf, maar ook de stille, sluipende wanhoop die eromheen hangt. Friedkin benaderde zijn materiaal met zoveel ernst dat het bovennatuurlijke absoluut aanwezig en tastbaar aanvoelt. Het geluidsontwerp, de acteerprestaties, zelfs de stiltes – alles werkt mee aan een sfeer die onder je huid kruipt. Het is meer dan horror; het is een confrontatie met geloof, angst en het onbekende, en het verliest nooit zijn kracht. Zelfs niet wanneer je zelf horrorfilms gaat maken!

The Shining (Stanley Kubrick – 1980)

The Shining is voor mij pure filmische hypnose. Elke keer dat ik hem zie, ontdek ik iets nieuws dat ik nog nooit eerder had opgemerkt – een verborgen detail, een ritme in de manier waarop Kubrick waanzin in beeld brengt. Het is niet alleen het verhaal van een man die zijn verstand verliest, maar van een plek die zich voedt met menselijke kwetsbaarheid. Het Overlook Hotel leeft op een manier waarop weinig filmsettings ooit hebben geleefd. Kubricks precisie en gevoel voor dreiging leerden me dat horror elegant, geduldig en totaal meeslepend kan zijn. Het is een van die films die je eraan herinneren wat cinema kan doen wanneer het recht in de afgrond van het menselijk bewustzijn (en de waanzin) staart.

English version:

Andrea Dalfino is an Italian film director, screenwriter, and producer. After spending six years in California, where he took his first steps in the entertainment industry working as an assistant for U.S. producers and later founded his main company, Newscapes Entertainment, based in Santa Monica — he brought the core of his activities back to Italy with the goal of building a bridge between Hollywood and Europe for the production of high-quality international genre films, giving greater visibility to European locations and talents on the global stage.

On 24 October, you can see the result at the Razor Reel Flanders Film Festival. Krampus rises from the dead in The Krampus Rises, but which genre films is Andrea himself a fan of? Here is his list:

Evil Dead II (Sam Raimi – 1987)
There’s a kind of creative madness in Evil Dead II that I’ve always admired. Raimi managed to turn a low-budget horror film into an explosion of imagination, mixing slapstick, surrealism, and genuine terror in a way that feels completely unique. You can sense the joy of filmmaking in every shot, as the camera almost becomes a character, moving with reckless energy. It taught me that limitations can fuel innovation, and that horror doesn’t always have to be grim but it can also be wildly fun and bold with the addition of a high dose of inopportune humor.

A Nightmare on Elm Street (Wes Craven – 1984)
Wes Craven’s idea behind A Nightmare on Elm Street to me is pure genius: the notion that something as innocent and universal as sleep and dreams could become deadly. That single concept terrified an entire generation, myself included. What I love most is how Craven turned dreams into a cinematic playground, where logic bends and fear takes its truest form. Freddy Krueger isn’t just an iconic villain, he’s a manifestation of trauma and guilt, made iconic through an always innovative storytelling. It’s a film that reminds me how a simple idea, executed with conviction, can reshape an entire genre.

The Witch (Robert Eggers – 2015)
What I really loved about The Witch (one of the most recenter horror films I really enjoyed) is the fact that it makes very clear that horror it’s not just about what you see, but also about what you feel building beneath the surface. Eggers crafted an atmosphere so authentic and suffocating that you can almost smell the damp wood and hear the whisper of the forest. What fascinates me is how he grounds the supernatural in historical truth: the fears, beliefs, and isolation of that time feel absolutely real. It’s a film that doesn’t need to shout to disturb you. The evil seeps in slowly, through silence, through faith, through the human mind itself. Watching it reminded me that horror is at its most powerful when it feels inevitable, when it grows from the world rather than being imposed upon it.

The Exorcist (William Friedkin – 1973)
To this day, The Exorcist is the only film that genuinely still scares the hell out of me. There’s something so unsettlingly real about it, not just the possession itself, but the quiet, creeping despair that surrounds it. Friedkin approached his material with such seriousness that the supernatural feels absolutely present and tangible. The sound design, the performances, even the silences, everything works toward an atmosphere that crawls under your skin. It’s more than horror; it’s a confrontation with faith, fear, and the unknown, and it never loses its power. Even when you end up making horror movies yourself!

The Shining (Stanley Kubrick – 1980)
The Shining is to me pure cinematic hypnosis. Every time I watch it, I feel like I find something new that I never noticed before. A hidden detail, a rhythm in the way Kubrick frames madness. It’s not just the story of a man losing his mind, but of a place feeding on human fragility. The Overlook Hotel is alive in a way few settings ever were. Kubrick’s precision and dread taught me that horror can be elegant, patient, and utterly consuming. It’s one of those films that remind you of what cinema can do when it stares directly into the abyss of human consciousness (and madness).