Dat acteurs zelf graag eens de regisseurspet opzetten is al lang schering en inslag. Dat geldt ook voor de Vlaamse boegbeelden. Eerder stonden bijvoorbeeld Jeroen Perceval met Dealer, Luk Wyns met Crimi Clowns, Hilde Van Mieghem met onder meer De Kus en recentelijk Veerle Baetens via Het Smelt met succes achter de camera. Ook Mathias Sercu schaart zich bij dit groepje, ofschoon het in zijn geval eerder als een penibele queeste aanvoelt.
Het plan om deze ode aan het leven te draaien lag al jaren op de tafel bij Sercu. Door een verkeersongeval werd zijn moeder plotsklap uit zijn leven weggerukt en wel op het moment dat hij te horen kreeg dat zijn broer Sam aan kanker leed. Ofschoon de lijdensweg reeds niet lang genoeg was werd niet veel later het gezin Sercu stom geslagen door het verpletterende nieuws dat hun zoon Tore een agressieve oprukkende kanker moest bevechten. Net op het moment dat J’aime la vie in première ging – een film die nota bene over een ongeneeslijke kanker gaat – werd Tore opnieuw in het ziekenhuis opgenomen omdat zijn ziekte opnieuw van zich liet horen.
Mathias Sercu bevindt zich bij de release van zijn langspeler dan ook in een onmenselijke carrousel van gevoelens. Als kunstenaar dolgelukkig omdat zijn debuut als regisseur er eindelijk is, maar helaas vormen de bekommernissen om zijn geliefde zoon een gitzwarte schaduw over de euforie. Door Tore’s huidige gezondheidstoestand ontstaat misschien wel de perceptie dat J’aime La Vie een loodzwaar kankerdrama is waarmee Sercu in de voetsporen wil treden van emotionele muilperen zoals Vortex van Gaspar Noé of Amour van Michael Haneke. Op de eerste vijftien minuten na is het dat helemaal niet zo geworden en voelt de film eerder aan als een (zwarte) komedie aan ons dagelijkse bestaan. Sercu koos voor personages die soms tegen het karikaturale aanscheren – wat zeker geldt voor het personage van Jurgen Delnaet dat herinneringen oproept aan vrachtwagenchauffeur Johnny uit Aanrijding in Moscou – maar het zijn nu eenmaal dat soort mensen die je op de hoek van elke straat tegenkomt.
Mira (een ongelooflijke sterke naturele rol van Janne Desmet die we naast het theater eveneens uit tientallen reeksen kennen zoals Studio Tarara, De Twaalf of Beau Séjour) is een verpleegster uit de thuishulp die zichzelf met professionele overgave iedere dag voor haar patiënten wegcijfert. Ze is het soort vrouw die adrenaline put uit haar soms loodzware taken en daarmee een perfect eigen georganiseerd wereldje creëert. Tegen miserie helpt alleen de kracht van de humor, maar dit moto laat haar in de steek als ze zelf te horen krijgt dat er onheilspellende vlekjes op haar lever te zien zijn. De behandelende arts is vrij donker in zijn voorspellingen, alsook het internet die de levensverwachtingen op 16 maanden schat.
Het is niet alleen mokerslag voor Mira, maar ook voor de kijker die geconfronteerd wordt met een staaltje reality cinema waar je je heel onwennig bij voelt. In amper een kwartiertje tijd schetst Sercu een situatie – mede door het perfecte acteerwerk van Janne Desmet – waar iedere mens wel voor vreest. Het feit dat Sercu het verdere verhaal opdeelt in maanden voorspelt weinig goeds, maar Mira wil van de tijd die haar nog rest gebruiken om de gebroken potten van haar familieleven te lijmen waar meer dan één tube kleefstof voor nodig is. Waarschijnlijk vormt dit ook het grote minpunt van de film omdat er net iets te veel problematische personages op je losgelaten worden.
Zo is er de negenjarige zoon Sam (een briljante vertolking van Mattias Busschaert) die zich beter in zijn vel voelt als hij zich in meisjeskleren kleedt . Het siert Sercu dat hij dit onderwerp niet uit de weg gaat, alleen verlies je als kijker hierdoor net iets te veel de focus op de ziekte van moeder Mira. En wie zal er voor de kinderen zorgen? Op het eerste gezicht alvast niet broer Rocco (Jurgen Delnaet), een levend reclamebord voor Cara Pils die vindt dat het als moeder fout is om dit “soort afwijkend gedrag” te steunen en als een echte macho liever pocht met zijn nieuwe verovering, paaldansers Emmy (Greet Verstraete). Ook op broer Mario (Bert Dobbelaere) moet niet gerekend worden want die heeft een verstandelijke ontwikkelingsstoornis, om nog maar te zwijgen van oma Christiane (Els Olaerts). Of een weekje Ardennen de pot weet te lijmen?
Met een titel als deze is het duidelijk dat Mathias Sercu de harten wil veroveren met een feelgoodfilm die wat verwrongen zit tussen een drama en komedie, al was het maar voor Jurgen Delnaet die als plezante marginaal met zijn plat Gent weer volop los mag gaan. Of wie weet wilde Mathias Sercu in zijn ode aan het leven gewoon de kijker duidelijk maken dat de twee bouwstenen ervan geluk en liefde zijn. Als dat zijn bedoeling is dan is hij in zijn opzet alvast geslaagd en heeft hij met J’aime La Vie alvast een doorbijtende hymne gemaakt aan die paar luttele jaren die we als mens op deze planeet mogen meemaken.
GENRE: drama, komedie
JAAR: 2023
REGISSEUR: Mathias Sercu
CAST: Janne Desmet,Jurgen Delnaet, Greet Verstraete,Bert Dobbelaere, Els Olaerts
LAND: België
SPEELDUUR : 98 minuten
