Irgendwann werden wir uns alles erzählen. Mooier en meer ontroerend kan een titel bijna niet. Met dank aan Dostojevski, want het is uit zijn klassieker De gebroeders Karamazov dat dit citaat komt en het is tevens de titel van het ophefmakende boek van de Oost-Duitse Daniela Krien waarop dit bizarre liefdesdrama gebaseerd is.
De cineaste achter de camera is eveneens niet de eerste beste. Hoewel vooral geliefd in het festivalcircuit heeft de Duits-Frans-Iraanse regisseur Emily Atef toch al twee titels afgeleverd die voor de modale cinefiel iets betekenen. In 2018 was er het tamelijk fantastische 3 Days in Quiberon over de aftakelende Romy Schneider en een paar jaar geleden verscheen Plus que jamais waarin het talent van Vicky Krieps nogmaals onderstreept werd. Niet dat dit laatste nodig was.
Met Irgendwann werden wir uns alles erzählen wordt uit een ander vaatje getapt. Een soort van Duitse heimatfilm, maar dan wel met een eigentijdse setting. We noteren het jaar 1990. Door de val van de Berlijnse muur is West met Oost-Duitsland herenigd. De inwoners van het voormalige communistische deel kunnen nog steeds hun ogen niet geloven dat ze probleemloos zonder enige controle de grens over kunnen rijden of ze zijn stomverbaasd als Depeche Mode uit de radio knalt. In een afgelegen boerderijtje waar de achttienjarige Maria (Marlene Burow) woont heeft de hereniging minder gevolgen. Hooguit is men er verbaasd dat je kant-en-klare slagroom in blik kan kopen.
Alles in het leven is volgens een vooropgesteld plan uitgestippeld waar niet van af te wijken is en dat geldt ook voor de liefdesrelaties. Maria’s moeder is werkloos en daardoor zwaar depressief, terwijl haar vader zijn oog heeft laten vallen op een veel jongere levenspartner. Voor de dochter staat zo goed als vast – behalve voor haar zelf dan – dat zij haar leven zal moeten delen met Johannes (Cedric Eich) met wie ze op de zolder van de familieboerderij woont. Door de komst van het nieuwe Duitsland wil Johannes in het nabijgelegen Leipzig kunstfotografie studeren. Hij gaat ervan uit dat Maria vanzelf wel zal volgen.
Dat gebeurt niet. Wel stort Maria zich in het geheim in de stoere armen van de buur Henner (Felix Kramer) die qua leeftijd wel haar vader kon zijn. De twee beleven op een bijna beestachtige, passieloze manier de liefde en daar zit het donkere verleden van Henner voor veel tussen.
Zonder al te veel spoilers weg te geven, kunnen we verklappen dat we met deze paar zinnen zo goed als het hele verhaal van deze meer dan twee uur durende film hebben verteld. En dat is, ondanks de overtuigende vertolkingen, echt iets te weinig. Een film die vooruitgaat met een slakkengangetje en soms durft te slabakken. Hoewel choquerend qua verhaal, voel je dat nooit in de film en dat is best een gemiste kans. Emily Atef slaagt er wel in om op gevatte wijze de twijfels weer te geven, maar Irgendwann werden wir uns alles erzählen is vooral een film die het moet zien te rooien met mooie, bijna schilderachtige beelden waar DOP’er Armin Dierolf de eer mag voor op strijken. Een film die zich kabbelend voortbeweegt maar voor Atef’s doen net iets te weinig indruk nalaat.
Irgendwann werden wir uns alles erzählen is door Remain in Light uitgebracht op DVD.
Genre: arthouse, drama
Jaar: 2023
Regisseur: Emily Atef
Cast: Marlene Burow, Felix Kramer, Cedric Eich, Silke Bodenbender, Florian Panzner,Jördis Triebel, Christian Erdmann, Christine Schorn, Axel Werner, Victoria Mayer
Land: Duitsland
Speelduur: 129 minuten
