Voor een tijdje was de internet roleplaying game Hellworld het favoriete tijdverdrijf van een groep hechte vrienden tot één van hen zijn obsessie met het spel te ver dreef waardoor Chelsea besloot om de deur achter zich toe te trekken. Maar de verleidingen van de fictiewereld zijn nooit helemaal weg.
Wanneer haar vrienden een uitnodiging weten te verzilveren voor een exclusief themafeestje, kan ook zij de lokroep van de nostalgie niet weerstaan. Vol opwinding gaat de bende het Leviathan House binnen voor een avond vol losbandig plezier, althans tot ze dingen beginnen te zien die enkel in Hellworld zouden mogen bestaan…
Het achtste deel van de Hellraiser-films opent met het geluid van een spade door aarde. Een meer passende metafoor voor een franchise die zich met elk deel dieper aan het ingraven is, wordt lastig. Wederom wordt het script gekannibaliseerd en wordt het potentieel van deze aardige metaslasher weeral verspild aan iets waarin het niet werkt, dat is Hellraiser: Hellworld in een notendop. Zeker in het eerste uur zien we nog wel het geraamte van een leuke film, weliswaar naar een standaard van een televisiefilm.
Het idee achter Hellworld, een jongen die zichzelf van het leven ontneemt toen de grens tussen fictie en werkelijkheid voor hem vervaagde, is zeker geen verkeerd uitgangspunt. Er zitten leuke verrassingen in het verhaal en ook de moorden in dit eerste uur mogen er best zijn. We merken creativiteit, een spannende opbouw en geslaagde executie. Meer moeten horrormoorden dan ook niet zijn. In elke andere genrefilm zou dit eerste uur dan ook hebben kunnen aanslaan, mits een paar aanpassingen.
Een verwijt dat we deze keer niet kunnen maken, is dat cenobieten te weinig actief in beeld komen. Dat doen ze hier dus wel. Maar bij de inclusie en het gebruik ervan knelt het schoentje toch nog steeds het felst. Dark Don’t Breathe van Joel Soisson, het originele kortverhaal is geen Hellraiser-verhaal. Een metareboot zou de franchisezeker geen kwaad hebben gedaan, maar met dit heb je er gewoon het plot niet voor.
De franchise werkt niet als een slasher! Punt! De cenobieten als killers gebruiken is als je onkruid wieden met een kettingzaag. Men probeert er zich op het einde nog uit te praten, helaas is het dan al veel te laat. De ironische zinnen en de stijve dialoog verdwijnen er niet mee, noch verandert het iets aan het feit dat verantwoordelijke van alle ellende net niet met een bordje om zijn nek rondloopt met het opschrift: “Ik ben uw bad guy deze avond” En dat was dan nog het meest memorabele personage in de film! Er is dan ook een reden waarom Henry Cavill als Superman of The Witcher bekend is, en niet als “Mike die cenobieten aantrof in een oud herenhuis”.
Waarschijnlijk is dit de laatste film in de franchise met Doug Bradley als Pinhead en jammer genoeg voor hem is het geen waardig afscheid van de franchise. Niet eindigen op een hoogtepunt, maar eerder vanop de bodem van een krater, maar het lag niet aan hem. Zijn personage, samen met de rest van Hell’s finest, paste gewoon niet in deze poging tot een metaslasher vol zwakke teksten. Toch spijtig hoe diep de groten kunnen vallen…
Genre: horror, mysterie, thriller
Jaar: 2005
Regisseur: Rick Bota
Cast: Katheryn Winnick, Anna Tolputt, Henry Cavill, Lance Henriksen
Land: Verenigde Staten, Roemenië
Speelduur: 91 minuten
