De eerste kerst met een nieuwe partner; het is altijd wat spannender, zeker wanneer er kinderen in het spel zijn. Richards nieuwe vlam heet Grace Marshall en is vastbesloten om haar een deel van zijn leven te maken en daar horen zijn kinderen uit zijn eerste huwelijk natuurlijk ook bij. Maar Aiden en zijn zusje Mia zijn allesbehalve te spreken over deze “indringer” in hun leven. Ze zullen hun vader, maar Grace nog meer, nooit kunnen vergeven voor wat ze hun moeder hebben aangedaan. En toch drukt Richard zijn wil door. Met hun vieren zullen ze samen kerstmis doorbrengen in zijn vakantiehuisje in de sneeuw en zijn kinderen zullen Grace maar moeten aanvaarden als zijn nieuwe partner in het leven.
Door de werkperikelen kan Richard er het eerste deel van hun verlof echter nog niet bij zijn en is Grace dus aangewezen om voor de kinderen te zorgen in het bevroren landschap rond hun loge. En Grace zal haar best doen. De animositeit die de kids tegen haar voelen zou echter wel eens het minst van hun zorgen kunnen zijn, want op een koude ochtend wordt ze wakker in een echte surreële nachtmerrie…
Voor zo’n vrolijke feestdag, vol liefde en licht, is Kerstmis een opvallend populaire setting voor horrorfilms. Voldoende populair om er heel genre aan te kleven: kersthorror. En een populaire trope daarbinnen is dat van een moordlustige kerstman. Die niche zullen we dit jaar nog dekken met het leuke en doldwaze actiefilm Violent Night en dus gooien we het voor nu over een iets andere bocht en daar is The Lodge dan ook de ideale keuze voor.
Een psychologisch meesterwerk onder moderne horrorfilms, The Lodge is het soort horror die je eigenlijk voor jezelf moet beleven. Fijntjes in elkaar gestoken en niet bang om de tijd te nemen om zijn punt volledig tot zijn recht te laten komen en mogelijks één van de duisterste kerstfilms ooit gemaakt. Beklijvend en griezelig, gebruikt deze film een samenspel van beeld en geluid. Ofschoon er aan dat laatste vaak een gebrek is wat tot een onvergetelijke, beklemmende atmosfeer leidt die tot lang na de aftiteling blijft hangen.
Waar andere films vaak beroep doen op geweldige soundtracks en een complex sound design om sfeer te scheppen, toont deze film de verontrustende schoonheid van stilte. Veel scènes kennen niks van geluid en zeker in combinatie met het beeld van witte sneeuw krijg je een erg steriel beeld. Door je zintuigen zoveel van de gebruikelijke stimuli te onthouden, versterkt de film het gevoel van bevreemding met elke verstreken minuut.
Ook wanneer de film het sneeuwdeken even laat voor wat het is en ons meeneemt naar binnen, kennen we niet noodzakelijk rust. De ochtend dat ze wakker worden in de loge en ontdekken dat er van alles mis blijkt te zijn… Hoe iets zo simpel zo angstaanjagend kan worden gemaakt is inspirerend. Het is een bewijs dat je met weinig middelen toch zeer veel kan bereiken.
Maar de trukendoos van deze film is diep en dit is nog maar het piekje van de ijsberg. Zo is haast niks in de film een toeval, inclusief de film die het gezin bekijkt. Het gebruik van symboliek in zowel dit soort kleine details als in de grotere religieuze thematiek die een rode draad doorheen de film trekt, kan enkel als fantastisch worden omschreven. De manier waarop één van gruwelijkste van katholieke doctrines zijn weg maakt in het verhaal, is zowel geniaal als eng wanneer je begrijpt hoe significant die één lijn eigenlijk zal zijn voor de rest.
Het is zeker na meerdere kijkbeurten dat je echt begint te merken hoe diep eigenlijk alles gepland is in deze film. Zelden hebben we betere voorschaduwing gezien in een horrorfilm, sommige zaken die je misschien eerst zelfs niet opgemerkt zou hebben, wordt plots een stuk macaberder als je weet welke richting het plot uiteindelijk zal uitgaan. Ook het enge gebruik van het poppenhuis maakt indruk.
In deze toch al gure, genadeloze film zijn de personages opvallend grijs. Je zou de kinderen vervelend kunnen vinden in hun vijandigheid naar Grace toe maar kan je het hen echt zo kwalijk nemen? In hun ogen heeft zij voor de breuk tussen hun ouders gezorgd (met alle gevolgen van dien) en ook haar verleden helpt de situatie niet vooruit. En Grace mag dan, voor zover we kunnen opmaken uit de film, best onschuldig zijn hierin, dat zegt niet dat ze geen demonen met zich meedraagt. Haar verleden en haar persoonlijke relatie met religie laten haar ook niet los.
En wat met Richard? Het is gemakkelijk om hem af te schilderen als de man die zijn vrouw gewoon heeft laten stikken voor een jongere vrouw en misschien is dit ook zo aangezien de moeder van zijn kinderen toch duidelijk hoop koesterde dat het nog goed zou komen tussen hen maar waardoor zijn ze vervreemd van elkaar? Het is een heel precaire situatie en de film laat net voldoende vaagheid over om je eigen ideeën te vormen.
Wel is dit weer je typische slowburner-horroravontuur die geduld vraagt van de kijker en zeker niet al te snel zijn kaarten op tafel zal leggen van wat er nu eigenlijk allemaal gaande is. Het is dan ook geen kersthorror met een hoge bodycount.
Terwijl spoilers uit deze review houden geen evidentie was, is er wel één mogelijke spoiler die moet gegeven worden om jullie voor spoilers in een andere film te behoeden. De film die ze namelijk aan het kijken zijn, is horrorklassieker The Thing van John Carpenter, met enkele van de meer prominente scènes uit de film in vol zicht.
The Thing is een toepasselijke film voor The Lodge door de thematische gelijkenissen, duidelijk én subtiel maar om het te kijken met kinderen, is een beetje raar. Het zou misschien iets beter zijn geweest als ze er naar aan het kijken was, als de kinderen al gaan slapen waren.
The Lodge is niet de gemakkelijkste Kersthorror om te bespreken, des te meer is het een film om als kijker te beleven en toont dat je gerust een horrorfilm kan maken die in de kerstperiode plaatsgrijpt, zonder meteen een bijl in de handen te duwen van Jolly Old Saint Nick. Meer zelfs, atypisch als deze is dit ten opzichte van de meeste settingbroeders één van sterkste uitingen met een heerlijke psychologische inslag.
Een heerlijke film die een geduldige kijker zal beloven met een angstaanjagend verhaal, verwikkeld in dichte atmosfeer. Het tot een wapen maken van stilte en steriele sneeuwvlaktes voor veel van de horror, gecombineerd met een perfect grijs-morele cast maakt van deze een geweldige, religieusgeïnspireerde vehikel vol symboliek de perfecte cadeau voor horrorliefhebbers met een liefde voor psychologische terreur.
GENRE: drama, horror, mystery
JAAR: 2019
REGISSEUR: Severin Fiala, Veronika Franz
CAST: Riley Keough, Jaeden Martell, Lia McHugh, Richard Armitage
LAND: UK, USA
SPEELDUUR: 108 minuten
