Een beetje onverwacht, en wie weet ongevraagd, komt Twisters van Lee Isaac Chung binnenkort in de zalen. Echt verrassend is dat niet, want op Independence Day na werd Twister de op één na best verdienende film uit 1996, die op de koop toe ook nog eens Oscars kreeg voor zowel de Beste Visuele Effecten als het Beste Geluid. Fast Forward trok zijn stoute schoenen aan om te zien of de originele film bijna dertig jaar na datum nog stand houdt. Helaas neen…
Wat toen nog best spectaculair was omdat de CGI nog in zijn kinderschoenen stond, lijkt nu gedateerd en met de mantel der liefde nog hooguit charmant. Zoals verwacht zie je van alles rondvliegen, dat gaat van reusachtige tankers tot koeien, alleen lijkt alles zo op gedateerde computerbeelden dat er maar weinig jolijt overblijft. En dan hebben we het nog niet eens over het wel zeer magere verhaal gehad: een korte origin story, een saaie love story, geduchte concurrenten die in feite niks doen en natuurlijk het beeld van heel wat materiële schade.
Twister was een product van Steven Spielberg’s Amblin Entertainment en was louter gebaseerd op een pitch van Industrial Light & Magic, het visuele effecten-bedrijf dat werd opgericht door George Lucas. Er was van een script geen sprake, alleen een computerbeeld van een truck die midden in een tornado terechtkwam. Het oorspronkelijke idee was dat Spielberg de film zou regisseren, maar zoals vaak gaf de meesterverteller de fakkel door aan een andere filmmaker. James Cameron, John Badham, Tim Burton en Robert Zemeckis waren in gesprek om de film te regisseren, maar uiteindelijk werd het Jan de Bont. Een naam die je tegenwoordig maar weinig hoort, maar deze buddy van Paul Verhoeven, die als DOP’er meewerkte aan Basic Instinct, had reeds Speed met Keanu Reeves op zijn actief.
De opdracht om een verhaal te verzinnen werd doorgegeven aan Michael Crichton, die Spielberg natuurlijk goed kende als auteur van Jurassic Park. Naar eigen zeggen baseerde Crichton zich op een documentaire die hij zag en de screwballkomedie His Girl Friday, waarin een krantenredacteur samen met zijn ex, die ondertussen verloofd is met een andere man, besluit om nog één laatste klus samen te doen.
De film begint met een proloog in 1969 waarin de jonge Jo (later gespeeld door Helen Hunt) in een schuilkelder beschutting moet zoeken voor een allesverwoestende tornado. Het kind is door de tornadomicrobe gebeten, want zevenentwintig jaar later is ze een gevierde
meteorologe die een team van stormjagers (lees, mensen die hun leven riskeren om zo dicht mogelijk bij een tornado te geraken) leidt. Ooit deed ze dat met haar echtgenoot, Bill Harding (een vrij saaie Bill Paxton), maar deze neemt voldoening met zijn job als tv-weerman. Het enige wat hem nog te doen staat is naar Oklahoma afreizen om Jo’s handtekening op hun scheidingspapieren te krijgen, zodat hij met zijn verloofde, Melissa Reeves (een vrij dwaze Jami Gertz) kan trouwen. Jo heeft een apparaat gebouwd die honderden kleine weersensoren bevat en die een revolutie teweeg zou kunnen brengen in het onderzoek naar tornado’s. De rest laat zich raden…
Als gezegd is Twister een dubbel geval. Enerzijds is het altijd wel leuk om een rampenfilm te zien, ook al is het een CGI-fest, maar in feite gebeurt er maar bitter weinig. Je ziet om de haverklap houten huisjes die uit elkaar springen of voertuigen die in de lucht worden geslingerd – of zoals gezegd een koe – maar voor de rest is het een saaie opeenstapeling van wetenschappelijk gezwets en een romance die maar weinig overtuigt. De vertolkingen zijn houterig en alleen de toen nog onbekende Philip Seymour Hoffman is memorabel. Twister is zeker geen draak van een film, alleen vraag je je na afloop af hoe zo’n monotone en afstompende film toen zo’n monstersucces is kunnen worden.
Genre: actie, rampenfilm
Jaar: 1996
Regisseur: Jan De Bont
Cast: Helen Hunt, Bill Paxton, Cary Elwes, Jami Gertz, Lois Smith, Alan Ruck, Sean Whalen, Philip Seymour Hoffman, Jeremy Davies
Land: USA
Speelduur: 113 minuten
