Wie belang hecht aan lijstjes, mag alvast noteren dat het American Film Institute The World Of Henry Orient opnam in dat van de 500 meest grappige films aller tijden. Mocht dat zo zijn, dan is dat alvast te danken aan Peter Sellers, hoewel men eerder aan David Wayne, Robert Preston, Gig Young, Rex Harrison, Tony Randall en Dick Van Dyke dacht alvorens men de rol van pianist Henry Orient aan de Britse komiek gaf.
Dit vrolijk niemendalletje over een pianist is gebaseerd op een roman die in 1958 verscheen van ene Nora Johnson, en nog wel haar debuut. De vreemde naam Orient kwam omdat Johnson zich inspireerde op een echte concertpianist, Oscar Levant, op wie ze als tiener verliefd was. Levant is een Frans woord en duidt de richting aan van waaruit de zon opkomt en zo kwam ze dus op Orient.
Noras vader, Nunnally Johnson, die zelf scenarioschrijver was, had wel interesse om van het boek een script te maken, maar het probleem was volgens hem twee meisjes vinden die in de huid van Valerie en Marian wilden kruipen. Het blijft wel allemaal netjes, maar dit verhaal gaat dus over twee veertienjarigen die geilen op een oude pianist.
Na een misverstand met Fox-baas Daryl Zanuck kwam het script bij United Artists terecht en werd aan George Roy Hill gevraagd om aan een verfilming te beginnen. Hill, die later met Butch Cassidy And The Sundance Kid, The Sting en The Great Waldo Pepper een echte ster zou worden, betekende toen nog niets en in The World Of Henry Orient merk je ook niks van zijn latere typische oubollige sfeer. Eerder voelt deze komedie aan als een ondeugende Walt Disney-jeugdfilm, mocht zoiets bestaan.
Net zoals bijna alle andere Peter Sellers-films is ook The World Of Henry Orient een one-man-show van de Brit. Love it or hate it. Doldwaze grappen die typisch zijn voor Sellers, maar die wel werken. Deze keer dus als een pianist die een ongelooflijke narcist en womanizer is en denkt dat hij een muzikaal genie is, maar waarbij het publiek om oordoppen smeekt als hij de toetsen aanraakt. Orient heeft een affaire met de getrouwde Stella Dunnworthy (Paula Prentiss), maar iedere keer als hij ergens met haar afspreekt botst hij op de twee tienermeisjes Valerie (Tippy Walker) en Marian (Merrie Spaeth) die hem stalken en stiekem over hem beginnen te dromen.
In de jaren ’70 zou zo’n verhaal zonder enige twijfel in iets vulgairs ontaarden, maar in het geval van Hill krijgen we een soort van boulevardkomedie die meer dan behoorlijk werkt als Peter Sellers aan zet is. De rest van de cast oogt sympathiek, zeker de jonge meisjes, hoewel die nadien op cinemavlak niet veel meer hebben gedaan.
Merrie Spaeth zou later de public relations van Ronald Reagan verzorgen (over een carrièreswitch gesproken) en Tippy Walker kreeg nadien nog twee kleine rolletjes (waaronder Jennifer On My Mind met in de bijrol een piepjonge Robert De Niro). Het grappige aan de hele zaak is dat Peter Sellers tijdens de opnames zelf het slachtoffer was van een stalker. Wie verzot is op dolle fratsen en misverstanden, zal zonder twijfel verlekkerd zijn op deze komedie, anderen zouden er zich wel eens behoorlijk aan kunnen ergeren.
GENRE: komedie
JAAR: 1964
REGISSEUR: George Roy Hill
CAST: Peter Sellers, Paula Prentiss, Angela Lansbury, Tom Bosley, Phyllis Thaxter, Bibi Osterwald
LAND: USA
