Finland telt ongeveer per 1 miljoen inwoners zo’n 630 metalbands. Sommige bands zoals Apocalyptica, Amorphis of Ensiferum zijn dan ook echte begrippen voor veel metalheads maar niet elke band is zo bekend. Elke groep moet klein beginnen en het kan jaren duren voor ze ergens geraken met hun carrière. Zo ook het bandje van de 25-jarige frontman en zanger Turo en zijn vrienden, gitarist Lotvonen, basgitarist Pasi en drummer Jynkky. Ze spelen al 12 jaar, maar hebben tot voor kort eigenlijk enkel nog maar covers gespeeld en nog nooit live voor een publiek opgetreden.
Wanneer een festivalpromotor van Northern Damnation, het grootste metalfestival van Scandinavië de rendierslachterij van Lotvonens familie aandoet, zien ze hun kans om toch meer te zijn dan een kelderbandje. Ze overhandigen hem een demootje van hun eerste en enige nummer en al snel zien ze zich al op het festivaloptreden. Turo heeft echter één serieuze zwakheid die fataal is voor elke artiest: een panische plankenkoorts.
Hij is veel te zenuwachtig als hij het podium op moet en blokkeert gemakkelijk. Die zal hij moeten overwinnen als hij ergens wil geraken met zijn muziek. Het is echter niet het enige obstakel. Ze mogen hun zinnen dan wel gezet hebben om naar Noorwegen af te reizen, het zal geen gemakkelijke trip worden en velen zouden hen liefst zien falen in hun poging naar roem. Maar met de juiste motivatie lukt alles en het is tijd om te doen waar ze nu al zolang van dromen. Ze zullen koste wat het kost naar Noorwegen gaan en de wereld laten kennismaken met de “symfonische post-apocalyptische rendierverpulverende Christuslasterlijke Fennoscandinavische metal” van Impaled Rektum!
Het is zomer en wie zomer zegt, zegt natuurlijk muziekfestivals. En als er één iets is waar we aan Europa geen gebrek aan hebben, dan zijn het muziekfestivals. Er is voor ieders wat wils. En al helemaal voor de liefhebbers van de zwaardere muziek. Van de A van Alcatraz Open Air in het gezellige West-Vlaanderen tot de W van Wacken Open Air in het noorden van Duitsland, dichtbij of veraf en in gelijk welk land je bent: elk weekend wacht er wel ergens een weide op blije metalheads. Nu we halverwege het festivalseizoen zijn, met al heel wat geweldige festivals gepasseerd en nog heel wat grote in het verschiet, is het dan ook niet meer dan gepast om in de muzikale sferen te blijven en eens terug te blikken op de zomerse metalkomedie Hevi Reissu.
De onder de Engelse titel Heavy Trip verschenen Finse komediefilm uit 2018 is namelijk een voorbeeld voor niet enkel muziekkomedies maar eigenlijk het hele komediegenre van hoe je op een gezellige manier een niche subcultuur aanspreekt en er plezier meemaakt. Het mag dan heel gemakkelijk zijn om iets te parodiëren en met iets te lachen; het met respect voor het onderwerp en dus niet beledigend doen, is vaak minder evident.
Hevi Reissu neemt deze horde echter met zo’n foutloos gemak, dat moest het een Olympische discipline zijn geweest, ze goud mee naar huis hadden voor Finland. Aan alles voel je dat dit gemaakt is door mensen met een liefde voor het metalgenre en alles dat er komt bij kijken.
Zeker niet onbelangrijk voor komediefilm is dat er af en toe ook eens zot gedaan moet kunnen worden. Metal hoeft niet altijd ernstig en serieus te zijn, het mag ook eens ludiek en dwaas zijn en dat is waar deze film in schittert. Het brengt een absoluut hilarische eindresultaat op, die op humoristisch vlak opvallend toegankelijk is. Want hoewel de humor zich vooral richt op metalheads, hoef je eigenlijk geen fan te zijn van het genre om het overgrote deel van de grappen te snappen en te appreciëren. Veel van de capriolen doorheen de film zijn gemakkelijk verteerbare komediefair, enkel overgoten met een metalsausje.
Van waar de bandleden hun inspiratie vandaan halen voor hun muziek en de encyclopedische kennis van Pasi, die deze te pas en te onpas met kurkdroge stem te berde brengt tot de doldwaze roadtrip en één van de foutste misverstanden in recente filmgeschiedenis en biedt een stevige work-out voor de lachspieren zonder ooit gemeen te worden. De film gebruikt weliswaar veel stereotypen van het metalgenre, sommige worden een beetje uitvergroot maar zelfs dan blijven de humoristische erg herkenbaar. Sommige stereotypen zijn nu eenmaal stereotypen voor een reden (en dat is ook niet altijd slecht) en het moet nu ook niet allemaal braaf en gekuist zijn.
Maar de film is niet enkel een aaneenschakeling van grappen en grollen. Onder het laagje humor vinden we een goedgeschreven verhaal over het achternagaan van je dromen, over durven doen, over de moed te vinden om je angsten eindelijk te overwinnen en er echt voor te gaan. Turo’s strijd met zijn angst is er één waarin velen zich zullen herkennen en doorheen de film kan je enkel maar duimen voor hem en zijn vrienden. Wat ook aangenaam verrassend is, is hoe de film omgaat met het concept van buitenbeentjes en sterren. Vaak, als je anders bent, wordt er op je neergekeken maar van zodra het even lijkt dat je het gaat maken, ben je plots een held.
Met het personage Jouni Tulkku, een lokale popartiest, wordt dan weer duidelijk gemaakt dat men veel meer door de vingers ziet als je al wat populair bent. De man is narcist tot en met, maar hij is populair dus niemand stoort zich er aan. Ook opvallend was, dat ondanks het feit dat er personages als Jouni inzitten, ze eigenlijk niet storen. Zowel de hoofdcast als de randpersonages zijn enorm sterk en staan als een huis. Nee, dit is hoe je een geweldige komedie maakt.
Wel moet er gesteld worden dat deze film, door de gekozen niche en ondanks de best toegankelijke aard van de humor in de film, waarschijnlijk toch voornamelijk een cultpubliek zal blijven aanspreken. Een metalpubliek met een zelfrelativeringsvermogen. Want waar de humor nog wel zal aanslaan bij het brede publiek (sommige grappen zijn niet meteen politiek correct, maar je moet al een serieuze zwartkijker zijn om er de humor niet van in te zien), zou het naïef zijn om te denken dat hetzelfde kan gezegd worden over de muziek.
Absoluut niet verrassend maar muziek is een belangrijk aspect van de film en voor niet-metalfans is het gekozen subgenre niet zo toegankelijk. Zij noemen het “symfonische post-apocalyptische rendierverpulverende Christuslasterlijke Fennoscandinavische metal” (een perfecte zin voor het Groot Dictee der Nederlandse taal) en qua geluid lijkt in de genrefamilie te liggen van death metal of zelfs de nog zwaardere genres. Dus, als gewone heavy metal al teveel voor je is, dan zal de muziek in deze film waarschijnlijk een dealbreaker vormen. Een ander mogelijk obstakel is het feit dat dit een Finse productie is. Als je geen zin hebt om ondertiteling te lezen, dan zal deze film ook niet je ding zijn.
Een pittige muziekkomedie maken die niet te braaf is maar ook weer niet respectloos of zelfs beledigend is voor het onderwerp. Het is niet altijd een gemakkelijke evenwichtsoefening maar deze Finse Hevi Reissu speelt het toch maar eventjes klaar. Een ware viering van het metalgenre, zonder er een geheim van te maken dat de luchtigere aspecten van het genre ook gerust eens belicht mogen. Het is een fijne reminder dat ook in metal niet alles altijd zo serieus hoeft te zijn. Met een warme cast aan hoofdpersonages en bijpersonages weet de film verrassend eerlijk te zijn en brengt het een erg mooi verhaal omtrent het volgen van je dromen en het overwinnen van je angsten, die ook mensen zonder bandambities kan bekoren.
Maar natuurlijk is de grote showsteler de humor. Het is op het einde dag uiteindelijk nog altijd een komedie. Leuk hierbij is dat je niet vertrouwd hoeft te zijn met het genre om van de humor te genieten. Tuurlijk, het zal wel helpen maar veel van de situatie waarin de jongens in het najagen van hun droom terecht komen, zouden ook zonder de metalsetting de nodige hilariteit met zich hebben meegebracht. De muziek zelf doorheen de film zal waarschijnlijk het grootste obstakel zijn voor mensen die niks hebben met het genre maar voor ieder die ook maar de minste appreciatie heeft voor metalmuziek is dit een aanrader, voor metalheads kan je dit gerust zelfs verplichte kost noemen! Horns up!
GENRE: komedie, muziek
JAAR: 2018
REGISSEUR: Juuso Laatio, Jukka Vidgren
CAST: Johannes Holopainen, Samuli Jaskio, Antti Tuomas Heikkinen, Max Ovaska
LAND: Finland, Noorwegen
