Ondertussen liggen de Oscars al achter ons. Iedereen heeft er zoals gebruikelijk zijn zegje over en zoals elk jaar zitten er tussen de genomineerden een paar titels waar de meeste filmfans nog nooit van gehoord hebben. De vreemde eend in de bijt dit jaar was To Leslie van Michael Morris, de regisseur die achter hitseries zit zoals Better Call Saul, Bloodline en 13 Reasons Why en met dit drama aan zijn debuut als filmregisseur toe was.
Het was vooral Andrea Riseborough die de aandacht trok. Want ook al deed de films niets aan de kassa , stond ze plots tussen de Oscar-genomineerden waardoor de gedoodverfde kandidaten Viola Davis en Danielle Deadwyler hun baljurk in de kast mochten laten hangen.
Het drama begint vrij clichématig – overigens een woord die we wel meer kunnen gebruiken in deze ruim twee uur durende film – met foto’s van Leslie (Andrea Riseborough) op de tonen van Here I Am van Dolly Parton waarin je ziet dat de jonge Amerikaanse af en toe wat van het aardse geluk heeft mogen proeven zoals de geboorte van een zoon en het winnen van een lokale loterij, maar de beelden daarna tonen een getormenteerde vrouw wiens gezicht er bont en blauw uitziet, of zoals haar zoon het later zal zeggen tegen zijn oma zegt: “mijn moeder ziet er gewoon rot uit”.
Leslie zit sterk aan de drank. Zoals een echte junk steelt ze het geld uit iedereens zakken of prostitueert ze zich in de bar voor een borrel. Het zelfrespect is volledig weg, maar ze ziet zichzelf niet als een dronkenlap of ze treft zelf geen schuld, ze is naar eigen zeggen gewoon ziek. Ze is al jaren het gespreksonderwerp van het dorpje en de persoon waarvan iedereen zegt dat je haar maar beter moet mijden als je haar tegenkomt.
To Leslie is zeker niet de eerste film over drankmisbruik. Onze favoriet is zonder twijfel Leaving Las Vegas van Mike Figgis waarin Nicolas Cage besluit om zich dood te zuipen, maar er was ook The Lost Weekend, het wat vergeten Days Of Wine And Roses van Blake Edwards, het op Charles Bukowski gebaseerde Barfly, The Legend of the Holy Drinker en zovele anderen. To Leslie brengt wel niks nieuws onder de zon, en oogt bij momenten zelfs net iets te veel als een televisiefilm, maar wel met een uitmuntende vertolking van Riseborough die bewijst dat ze haar Oscar-nominatie niet heeft verdiend door stemmen te gaan ronselen bij bevriende collega’s.
Te weinig wordt benadrukt dat To Leslie meer is dan het relaas van een hopeloos drankorgel. Morris is wel geen Mike Leigh of Ken Loach toch slaagt hij erin om een stuk Amerika te tonen dat doorgaans vergeten wordt in de filmwereld. De personages zien er één voor één vies uit en het straatlandschap van het dorpje bestaat doorgaans alleen maar uit winkeltjes die herschapen zijn tot leegstaande vervallen krotten, enook al sluit politiek Amerika hun ogen voor dit soort mensen, bestaan ze toch.
Verschoppelingen die hun troost zoeken in het zalvende gepreek van het altaar of een Amerikaanse vlag die duidt op nog wat overgebleven trots, of zoals in Leslie’s geval de drank. Dat maakt To Leslie absoluut geen mooie film om naar te kijken. Er wordt gekotst en het gezicht van Riseborough hangt vol van het slijm, maar het is ellende die verteld moet worden en hoewel To Leslie geen enkele keer aan de haal gaat met een prijs voor originaliteit blijft het toch een imponerende trip.
GENRE: drama
JAAR: 2022
REGISSEUR: Michael Morris
CAST: Andrea Riseborough, Drew Youngblood, Tom Virtue, Raymond Lauren, Owen Teague, Alan Wells, Alan Trong, Catfish Jean , Stephen Root, Allison Janney
LAND : USA
