Peter Greenaway kan bogen op een indrukwekkende carrière, maar ondanks dat hij altijd wel met een of ander heel speciaal project in de weer is, is het ondertussen toch alweer sinds Eisenstein in Guanajuato, die op het Filmfestival van Berlijn in 2015 in première ging, geleden dat de Britse fantast nog een langspeelfilm inblikte.
Doch enkele maanden geleden, meer precies in de Italiaanse omwalde stad Lucca, zo’n twee uur rijden van Firenze, waar we toevallig met vakantie waren, zagen we een man in werkplunje die druk in de weer was met allerlei accessoires op en aan te brengen naar wat volgens onze bescheiden mening wel eens een filmset zou kunnen zijn.
Bijzonder nieuwsgierig gingen wij van dichterbij een kijkje nemen en zagen dat een groot aantal toeschouwers en toeristen onder een imposante doch onafgewerkte 12e-eeuwse kerk, op het prachtige historische Piazza San Michele, verplicht werden om achter rood-witte linten plaats te nemen. Intussen telden we zo’n vijftig crewleden die allemaal amechtig want onder een fel brandende zon, inderdaad een filmset opbouwden in functie van een opname.
Plots beende een rijzig persoon het voormalige Romeinse forum op die ons in het passeren ijverig foto’s zag nemen en opmerkte: “nice camera”! Geschrokken hielden we deze unieke gelegenheid spontaan vast om een enthousiast gesprek aan te knopen met de mysterieuze, boomlange en autoriteit uitstralende man, die uiteindelijk niemand minder dan Peter Greenaway bleek te zijn.
Zo kwamen we ras te weten dat we getuige waren van een opname van Greenaway’s nieuwe worp die voorlopig als titel Lucca Mortis meekrijgt omdat de film, met het relatief kleine budget van 15 miljoen euro voor Facing East Entertainment en het Nederlandse Witfilm, de verfilming is van Greenaway’s eigen gelijknamige boek. Het verhaal focust zich op een oudere New Yorkse auteur die in 2001 na de aanslag op de Twin Towers, een sabbatical jaar neemt omdat hij z’n erfenis, een boek met korte verhalen, per se wil nalaten en daarvoor naar zijn familie afreist die in het mooie Lucca in Italië woont. Zijn zoektocht naar zijn antecedente roots gebruikt hij echter als inspiratie en onderzoek om antwoorden te vinden op hedendaagse vragen over universele levensduur en sterfelijkheid.
Of er vandaag nog bekende acteurs zullen afzakken naar de set, willen we als geprikkelde curieuze neuzen toch wel weten? Na zo’n anderhalf uur voorbereidingen (lichten plaatsen, camerakraan opstellen, enz) komt na een kort intermezzo van een stand-in, uiteindelijk de bijna 87-jarige A-lister Dustin Hoffman ondersteund door een wandelstok, gekleed in perfect gestreken beige kostuum en bijhorende opvallende witte Panamahoed, in gezelschap van drie voor ons onbekende acteurs, de imposante piazza opgestapt.
Hoffman vertolkt duidelijk het hoofdpersonage en is in Lucca vergezeld van zijn antagoniste Helen Hunt, die echter spijtig genoeg vandaag niet aanwezig dient te zijn op locatie. De scène wordt na ettelijke takes ingeblikt en tot onze grote verbazing krijgen we opnieuw een man op bezoek – later vernamen we dat het Ivano Fucci, een van de executive producers, was – die komt informeren of we soms interesse hebben om mee te komen met hem om een reeks foto’s te maken van Dustin Hoffman die in de lokale kerk, een soort huldiging voor zijn bezoek aan de stad, krijgt aangeboden.
We beschouwen dit uiteraard als an offer we can’t refuse en volgen de man de pikdonkere kerk in, even verderop. Oscar-winnende El Signore Hoffman – die geen centimeter bewegingsruimte krijgt van zijn imposante, getatoeëerde lijfwacht die bijna letterlijk aan zijn lichaam kleeft – ontvangt uit de handen van de plaatselijke parochiepriester een medaille met het zegel van San Michele in Foro, samen met een prachtig boek over Lucca in de jaren 500. En wij maar als vrolijke kwajongens, kiekjes naar hartenlust maken.
Na minder dan 10 minuten worden we diplomatisch terug naar buiten gewerkt onder Dustins scherp toeziende kleerkast bodyguard, waar we vriendelijk doch kordaat worden verzocht terug plaats te nemen achter de rood-witte linten tussen die ondertussen honderden onbekenden die zijn samengestroomd op het gezellig authentieke stadsplein in het centrum van Toscane. Ja, soms krijgt la dolce vita wel een erg persoonlijke connotatie.
Bruno Van den Bussche (bewerkt door Marc Bussens)
