Ze zien er allesbehalve gevaarlijk uit, toch dacht regisseur George McCowan (maker van een paar afleveringen van Charlie’s Angels of Starsky and Hutch, de Canadese hockeyfilm Face-Off en de vierde en laatste Magnificent Seven-film) dat de amfibieën met de uitpuilende ogen de kijker de kast konden opjagen. Misschien wel uit verveling, maar geenszins door angst.
De poster van Frogs bestaat wel uit een tekening van een menselijke hand die uit de mond van een enorme kikker hangt, waardoor nietsvermoedende kijkers dachten dat ze een film zouden zien met gigantische mensen etende kikkers. Wisten zij veel! Meestal zie je niet meer dan een kikker die in close-up wordt gefilmd of gewoon een tamme slang die in een luster hangt. En natuurlijk massa’s beelden over beesten die in het moeras leven, allemaal netjes gepikt uit natuurdocumentaires, wat je overigens maar al te goed ziet. Soms lijkt het er wel op alsof men niet genoeg kikkers had en ergens was dat ook wel zo! Ondanks het krappe budget waren er zo’n 600 kikkers in het spel, maar de crew slaagde erin om die tijdens de productie te laten ontsnappen, waardoor ook deze “angstfactor” in het water viel.
De film kwam uit de stal van American International Pictures en het was duidelijk dat men mikte op het succes van de ecohorrorfilms uit de jaren 70, verrassend in gang getrapt met Willard. Geen geld, maar helaas ook geen script. Zo duurt het bijna 45 minuten vooraleer de eerste dode valt en dat is voor een horrorfilm die bestaat uit soapachtige dialogen tergend lang. De kikkers zelf doen niet veel, hooguit gooien ze met hun lompe poten een potje gif omver. Gelukkig is er wel nog een leuke scène met een alligator die nu niet meer gemaakt zou gemaakt worden. Maar goed met één spectaculaire (korte) scène red je helaas geen film.
Frogs begint ontzettend saai met Pickett Smith (een zo goed als onherkenbare Sam Elliot)
die foto’s maakt van de plaatselijke flora en fauna in een moeras bij het landgoed van de rijke en invloedrijke familie Crockett. De fotograaf ontdekt er talloze tekens van vervuiling, gaande van afvoerpijp van giftig afval – ook al is er geen fabriek te bespeuren – of (kid you not) een afgedankte pop. Smith wordt met zijn kano omvergegooid door de dronken Clint Crockett (Adam Roarke) die samen met zijn zus Karen (Joan Van Ark) de buurt onveilig maken in hun speedboot. Uit schaamte neemt Clint de fotograaf mee naar het landhuis waar patriarch Jason (Ray Milland) de plak zwaait. Voor Pickett is het duidelijk dat de vervuiling – en de reusachtige kikkers – verband houdt met de vieze zaakjes van Jason.
De schunnige, foute opmerkingen van Ray Milland (inclusief een rolstoel en een toupet) zijn zowat de enige grappige momenten uit deze oervervelende film, die vooral uitblinkt in schaamteloze onkunde. Er zullen ongetwijfeld wel mensen zijn die denken dat dit dwaas en saai vehikel een cultfilm is. Niets is minder waar.
Genre: rampenfilm, ecohorror
Jaar: 1972
Regisseur: George McCowan
Cast: Ray Milland, Sam Elliott, Joan Van Ark, Adam Roarke, Judy Pace, Lynn Borden, Mae Mercer, David Gilliam
Land: USA
Speelduur: 90 minuten
