Alex Proyas’ The Crow heeft waarschijnlijk generaties tieners geïnspireerd om leren jasjes, strakke zwarte shirts en zwarte eyeliner te dragen. De mix van donkere, stijlvolle cinematografie, gothic muziek en het emotioneel geladen bronmateriaal van James O’Barrs gelijknamige stripverhaal bleek een succesformule te zijn voor outcasts en muurbloempjes van verschillende leeftijden. De laatste jaren leek de magie van deze cultfilm langzaam uitgedoofd te zijn. Dit is ergens ook niet vreemd, aangezien er sinds 2005 niets noemenswaardigs meer uit de franchise is voortgekomen. “Noemenswaardig” is trouwens een begrip dat we moeten relativeren bij dit intellectuele eigendom. In de schaduw van Proyas’ film verschenen drie budgetbak-vervolgen en een geflopte televisieserie. Toch is er sinds 2008 sprake van een mogelijke reboot. Zestien jaar later is die poging uiteindelijk, jammer genoeg, gematerialiseerd.
De grootste boosdoener is het scenario van Zach Baylin en Willian Schneider, dat de aantrekkingskracht van James O’Barrs graphic novel niet weet te vangen. Toen O’Barr de strip begon te tekenen, was hij nog volop de zinloze dood van zijn vriendin aan het verwerken. De jonge vrouw stierf bij een aanrijding door een dronken automobilist. Die zinloosheid vormt de kern van The Crow, althans in het origineel. In plaats daarvan krijgen we nu een setting die aan een cliché computerspel doet denken. Onze antagonisten zijn dit keer geen losbandige dronken hoerenlopers en dieven meer, maar een bovennatuurlijke zielenzuiger met eeuwig leven die gekend is met zijn rebelse slachtoffer. Ook de protagonisten vallen tegen. Hoewel de melige film ons tot vervelens toe probeert te overtuigen van het tegendeel, is er geen chemie te bespeuren tussen Bill Skarsgård en FKA Twigs.
Als dit de enige problemen waren, dan hadden we The Crow nog enigszins kunnen vergeven. Helaas is de film op vrijwel elk vlak ongeïnspireerd. Waar Proyas’ film schitterde in zijn artistieke visie, kunnen wij de reboot alleen maar omschrijven als “vijftig tinten beige.”
Tot overmaat van ramp is de film ook een dieselmotor die nooit echt op gang komt. Het eerste uur bestaat uit een melige, oninteressante opbouw met onsympathieke personages. Inclusief de aftiteling is er een kleine twintig minuten aan entertainment te beleven, maar wanneer de film tergend traag naar zijn bloedige finale ploetert, waren wij al een dik uur gestorven van verveling.
Genre: fantasy, horror, romance
Jaar: 2024
Regisseur: Rupert Sanders
Cast: Bill Skarsgård, FKA Twigs, Danny Huston
Land: Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, USA
Speelduur: 111 minuten
