Carlos en Elena staan op het punt te scheiden. Bij aanvang van de film zijn ze hun bezittingen aan het verdelen door er post-its op te kleven. Rood mag Carlos meenemen, groen is voor Elena. Hij komt thuis van zijn job als advocaat en heeft de echtscheidingspapieren mee om ze door haar te laten lezen en ondertekenen. Maar dan worden ze beiden opgeschrikt door luide muziek in de woonkamer. Een dik mannetje met baard, hoed en een wit kostuum heeft een cassette opgezet. Hij beweert een van de vele gestalten van Cupido te zijn, een collega van de vliegende baby met luier. Eens om de 400 jaar staat zijn verlof voor de deur, maar voor hij mag beschikken, moet hij van hogerhand controleren of die scheiding van Carlos en Elena écht nodig is. Daarvoor neemt hij hen met een wilde autorit terug in de tijd en zet ze af voor de deur van het feest waar hun jongere versies elkaar jaren geleden leerden kennen.
Tijdreisfilms kampen van nature met onoplosbare paradoxen. Sommige proberen dat te verdoezelen met technogebabbel of een waanzinnig complex plot. Contigo en el Futuro doet gelukkig geen enkele moeite om het geheel ietwat geloofwaardig te maken. Die luchtigheid is een pluspunt, maar daarmee ongeveer het enige. Carlos en Elena zetten onmiddellijk de grote middelen in om hun jongere versies uit elkaar te houden, tot bedreiging met vuurwapens toe. De resultaten van hun werk laten zich vooral merken door veranderingen in hun kapsel, wanneer hun leven een andere wending heeft genomen. Het lijkt alsof iemands haarsnit de meest betrouwbare graadmeter is om te weten of die geslaagd is in het leven of niet.
De acteerprestaties voor elke rol variëren van bedroevend naar slecht, met als kleine lichtpuntjes de oudere Elena (Sandra Echevarria) en de jongere Carlos (Fernando Cattori). Soms lijkt de regisseur een knipoog naar Tarantino te willen maken, met een wandelscène à la Reservoir Dogs, alsook een momentje in een diner dat doet denken aan de opener van Pulp Fiction. Maar het is halfslachtig uitgevoerd, zoals iemand die nonchalant een balletje achter zijn rug weggooit, nooit hopende om wat te raken.
Op zeldzame momenten lijkt de prent zich te herinneren dat die in eerste instantie een komedie wil zijn, maar dat uit zich dan steevast in eerder geforceerde pogingen tot slapstick. Het verhaal sleept zich maar langzaam voort, om uit te komen bij het moraliserende slot dat je al van bij het begin op de loer zag liggen. Om met een half oog naar te kijken als tv-film is dit nog net acceptabel. Maar zeer duidelijk blijkt dat wie luchtigheid serveert zonder goede grappen, vooral gebakken lucht op tafel zet.
Genre: romcom
Jaar: 2025
Regisseur: Roberto Girault
Cast: Michel Brown, Sandra Echevarria
Land: Mexico
Speelduur: 91 minuten
