Callie heeft het niet makkelijk als alleenstaande moeder zonder noemenswaardige financiën. Wanneer ze weer eens de huur niet tijdig heeft kunnen betalen, is haar huisbaas het beu en zet haar en haar kinderen op straat. Hierdoor hebben ze maar één optie over: intrekken in het oude huis van haar recentelijk overleden vader van wie ze al decennia vervreemd is. Nooit heeft hij echt naar haar omgekeken en ook zijn nalatenschap stelt niet zoveel voor. Een verlaten huisje in Summerville, Oklahoma; het is geen wonder dat noch zij, noch haar kinderen Trevor en Phoebe echt enthousiast worden van de kaarten die het lot hen hebben gedeeld.
Maar toch zit niet alles hen tegen. Callie ontmoet een aardige kerel in het dorp die les geeft aan Phoebe in zomerschool, Trevor vindt een zomerjob in een wegrestaurant en Phoebe zelf doet nog de boeiendste ontdekking. Altijd een beetje afzijdiger maar begeesterd door een enorme wetenschappelijke nieuwsgierigheid vindt ze een paar spulletjes van haar grootvader en samen met een nieuwe vriend Podcast en haar leraar Gary ontdekt ze een geestenval. Haar grootvader was een Ghostbuster! Nu, het is te hopen dat zijn kleinkinderen zijn talenten voor de spokenjacht van hem hebben overgeërfd, want met hun experimentjes hebben ze per ongeluk een spectraal monster losgelaten…
In 2021 brak een moment aan waar heel wat filmfans naar toegeleefd hadden, maar evengoed waar velen eigenlijk al niet meer van hadden durven dromen. 32 (!) jaar en één lauw onthaalde rebootpoging in 2016 later, was er eindelijk een canonieke Ghostbusters 3 met Ghostbusters: Afterlife. Wel moeten we er meteen bijzeggen dat dit derde deel in de originele Ghostbuster-tijdlijn een soft reboot is. De setting is gelijkend, de gebeurtenissen van vorige films is de geschiedenis van deze wereld, maar de hoofdcast is een volledig nieuwe generatie aan spokenjagers.
En dat leidt natuurlijk meteen naar de vraag die vooral de meer sceptische fan zal plagen: “hoe zal hij zijn voor fans van de originele films? Doet hij de franchise eer aan?” Eigenlijk wel. Het begint al erg goed met de keuze van regisseur en co-schrijver van de screenplay. Jason Reitman is de zoon van Ivan Reitman, de man achter de originele 1984 film, die de hele franchise aftrapte. En het is duidelijk dat Jason Reitman zijn vaders nalatenschap alle eer wilde aandoen.
Qua toon, qua sfeer en ook qua humor doet deze film meer dan een verdienstelijke poging om in die grote voetsporen te treden van de originele film en zeker voor fans van het eerste uur zal deze film waarschijnlijk erg nostalgisch aanvoelen. Nergens vergeet deze film dat het een vervolg is op de eerste 2 Ghostbusters-film (de reboot heeft zichzelf buitenspel gezet door te kiezen voor een nieuwe tijdlijn) en hij doet er alles aan om zoveel mogelijk aansluiting te zoeken met deze films.
Daarmee is echter niet gezegd dat het deze film aan een eigen identiteit ontbreekt en dat het gewoon een herhalingsoefening is. Verre van eigenlijk. Het is een stijlvolle en bovenal actievolle komediefilm waarbij de chaos en het geestenjagen het plot drijven, terwijl de humor eerder een smeermiddel is om alles wat luchtiger te maken. Zo opent het eigenlijk al erg spannend, haast als in een horrorfilm en zet al meteen de toon van griezelen eerst, lachen later.
Een scène die die werkingsfilosofie nog meer in de verf zet, is de marshmallowscène. De lachende doodsverachting waarmee kleine mannetjes spelend hun eigen vernietiging ingingen, had zowel iets zorgwekkend, als iets uitermate hilarisch door hoe schattig ze waren en hoe blij ze ten onder gingen. Maar ook de dialoog was eigenlijk al meer in de stijl van de originele films dan bij reboot het geval was, met een veeleer gevatte opmerkingen die dit keer niet worden gesmoord door het feit dat ze te lang aanslepen. Zoals de “Ik ben volwassen… en kan daarvoor aansprakelijk gesteld worden…” was erg snedig.
Ja, de film verstaat zijn roots wel beter dan de reboot en is daardoor ook meteen de betere film van de twee moderne Ghostbusters. Het is ook een gepaster doorgeven van de fakkel als je het ons vraagt. Zo zijn er de kinderen, in het begin enkel Phoebe en haar nieuwe vriend Podcast (geen andere naam gegeven), maar later worden ze een viertal met onder andere haar broer Trevor die tegen het einde van de film meer dan waardig de protonpakken opnemen. Ze weten zichzelf geweldig staande te houden tegen een gigantische bedreiging, die er met moderne effecten nog beter uitziet dan zoveel jaren geleden…
Want ja, de grote bedreiging in deze film is een oude bekende en ergens is dit wel jammer. Ofschoon een gemiste kans. Dat deze iconische slechterik ooit nog eens zou opduiken in deze franchise was te verwachten. Het is haast een verplichting, maar om ook al meteen te dienen als de eerste echte test voor deze jonge Ghostbusters… Wachten tot een later moment in deze soft reboots tijdlijn zou beter zijn geweest. Nu voelt het erg vroeg aan en net iets teveel als makkelijke fanservice. Een nieuwe, eigen bedreiging voor de kids had dan ook leuker geweest.
Niet dat ze dit grote kwaad in het geheel niet al eens hadden mogen laten pieken, een eindkredietscène was hier perfect voor geweest. Maar dit “kijk eens wie er ook terug is” is wat veel in een film die de kijker nu al overlaad met nostalgisch moment na nostalgisch moment. Een ander probleem, wat meeste komedies eigenlijk wel plaagt, is dat niet elke grap even goed werkt. De manier waarop ze Phoebes’ gewoonte om vaak dwaze woordgrappen en raadseltjes te vertellen een grotere rol proberen te laten hebben, kwam bijvoorbeeld een beetje ongemakkelijk over.
Een vermakelijke revival van de franchise én één die waarschijnlijk toch al minder omstreden zal zijn dan de 2016 reboot (hoewel, zeg dat misschien niet te hard), Ghostbusters: Afterlife zou wel eens het dichtst in de buurt kunnen komen van het perfecte derde deel voor deze reeks. Het is toch ongeveer het beste dat ze hadden kunnen doen na een onderbreking van meer dan 3 decennia. Een soft reboot was eigenlijk nog maar de enige weg vooruit. Maar laten we vooral de nadruk leggen op het woord soft hier.
Het is een erg nostalgisch eerbetoon aan de eerste twee films (met de slechterik, misschien iets te nostalgisch; een nieuwe slechterik had beter gewerkt dan dit te vroeg terugkerend icoon). De griezelsfeer is terug, de humor is terug, de Ecto-1 is terug! Een eerbetoon dat toch ook niet vergeet zijn eigen identiteit op poten te zetten. Met de nieuwe cast van jonge spookjagers weet de film best te imponeren, ze zijn namelijk erg goed en komen geloofwaardig over in een erg actievol verhaal. Een geslaagde Ghostbusters deze, zeker voor de fans die nu mogen genieten van de volgende generatie aan spokenjagers en nu te zien in Netflix.
GENRE: Avontuur, komedie, sci-fi
JAAR: 2021
REGISSEUR: Jason Reitman
CAST: Carrie Coon, Paul Rudd, Mckenna Grace, Finn Wolfhard
LAND: Verenigde Staten, Canada
