Wanneer Alex Browning een nachtmerrie heeft over een vliegtuigexplosie, net voor hij en de rest van zijn klas opstijgen voor hun schoolreis, maakt de jongeman zoveel stennis dat hij samen met enkele andere leerlingen en een leerkracht uit het vliegtuig worden gezet. Iedereen is begrijpelijk kwaad op Alex voor zijn paniekaanval, nu het toestel zonder hen richting Parijs vertrekt. Tot ze het vliegtuig in een vuurbal zien veranderen en ze beseffen dat Alex gelijk had! Hij heeft net hun leven gered, al was het maar voor even. De Dood is nog niet klaar met de overlevenden van Vlucht 180 en komt hen alsnog één voor één halen!
Met de opkomende release van het langverwachte Final Destination: Bloodlines later dit jaar, is er geen betere tijd om deze 2000’s franchise nog eens onder de loep te nemen. Final Destination 2 hebben we al gehad maar laat ons nu eens terug gaan naar het hele begin. De The Twilight Zone episode Twenty-Two uit 1961… Oké, dat is misschien net iets te ver terug. Dan maar naar de eerste film in de franchise.
Begonnen als een idee voor een The X-Files aflevering, inspiratie puttend uit de vernoemde klassieke The Twilight Zone-aflevering én deels gebaseerd op de noodlottige vlucht TWA-800 uit 1996, Final Destination gaf de aftrap aan een serie die eigenlijk steeds dezelfde vraag stelt: wat als je ontsnapt aan de dood en de grimmige oogster is daarmee niet opgezet? Een verhaal dat simpel genoeg is, maar heel wat mogelijkheden biedt naar invulling toe en in het geval van deze eerste prent is dat als een semi-politiemysterie.
Hoewel de focus van het verhaal voornamelijk op Alex ligt, die ook het visioen heeft gekregen van de vliegtuigramp (ons gebracht door geweldige effecten), zijn de The X-Files-roots nooit ver weg met een FBI-onderzoek naar de vreemde omstandigheden rond Alex’ voorspelling. Dit is eerder een unieke situatie in deze reeks en zorgt voor wat extra spanning doordat de agenten op zijn huid zitten en Alex misschien de enigste is die zijn medeoverlevenden kan helpen.
Maar Final Destination is meer dan enkele spannende horrorthriller, het is ook vaak een zoektocht. Net als een kat, speelt de Dood graag met zijn prooi en dit doet deze sadistische entiteit door hints de wereld in te sturen naar wat zijn plannen zijn. Een aantal van deze zijn opvallend genoeg, waardoor je ze als filmkijker eigenlijk niet kan missen, maar daarnaast zijn er ook goed verstopte aanwijzingen, verborgen in woordspelingen, audiofragmenten, dialooglijnen en achtergrondbeelden. Dit maakt van elk deel dus evengoed een puzzel, waarbij je steeds de ogen kan uitkijken, speurend naar deze kleine details. Het is deze film die de traditie startte.
Gelijkaardig is de trend om de Dood met een wrede eigenzinnigheid zijn slachtoffers te zien claimen met Rube Goldberg machineachtige opeenvolgingen van kleine gebeurtenissen die cumuleren in dodelijke accidenten. In deze nog niet de splatterfestscènes waar de reeks later een claim-to-fame mee zou maken, maar daarom zijn ze niet minder beangstigend. Nee, het is beklijvend, sfeervol en des te griezeliger als we eens letten op hoe jong de slachtoffers zijn. Dit zijn hier voornamelijk schoolgaande tieners voor wie het leven eigenlijk nog moet beginnen, maar zoals al in de openingsscène duidelijk is: de Dood maalt niet om leeftijd.
Maar misschien net door deze jonge leeftijd, nemen de personages meestal niet de meest doordachte beslissingen, waardoor ze zich enkel dichter bij het lemmet van de Doodszeis brengen, noch zijn begeesterd met de fijnste persoonlijkheden. Zeker de rivaliteit tussen Devon Sawas Alex en Kerr Smiths bad boy Carter dat heel stukken van het plot drijft, is eerder ergerlijk. Het is veelzeggend dat het meest memorabele figuur uit deze franchise de lijkschouwer William Bludworth is geworden.
Oké, dat die wordt gespeeld door de geweldige Tony Todd speelt ook wel in het voordeel van dit personage. Een ander minpunt in deze eerste film is de Doods vreemde beslissing zijn sporen uit te wissen (een franchise-unicum). Heeft magere hein schrik van de FBI? Wel, ondanks de kleine foutjes was de film toch een groot succes, een blijvende hit die heel wat Millennials warm heeft gemaakt voor horror.
Genre: horror, thriller
Jaar: 2000
Regisseur: James Wong
Cast: Devon Sawa, Ali Larter, Kerr Smith, Kristen Cloke
Land: Verenigde Staten, Canada
Speelduur: 98 minuten
