Jarenlang heeft de Japanse overheid haar jeugd onder de knoet gehouden met de monsterlijke Battle Royale Act. Tot één van de overlevenden de wapens terug opneemt en ze nu op hen richt. Als de leider van Wild Seven pleegt hij nu aanslagen over heel Japan, met honderden doden op z’n conto, allemaal uit wraak voor de gruwel die hem en zoveel andere kinderen is aangedaan.
Dat kan het totalitaire regime echter niet zomaar laten passeren en er wordt een nieuwe wet gestemd: Millennium Antiterrorism Law: BRII-Act. Opnieuw wordt een hele klas gekidnapt en voorzien van een bomhalsband, maar hun Battle Royale ‘spel’ heeft volledig nieuwe spelregels. Dit keer zullen ze meer moeten samenwerken en hebben ze een nieuw doelwit. Het eiland waarop ze zullen gedropt worden, is de thuisbasis van de Wild Seven en de winnaar dit jaar zal de persoon zijn die hun leider kan ombrengen.
Onnodige sequels, het is duidelijk niet alleen een Westers probleem. Neem nu Battle Royale II: Requiem. De originele film, een adaptatie van erg controversieel boek, is tot op de dag van vandaag een cultklassieker en wordt gezien als een mijlpaal in de wereld van dystopische fictie. Het vervolg? Die ligt goed en wel begraven in zijn schaduw. Dubbel het budget maar slechts de helft van de opbrengst, de subtitel had niet profetischer kunnen zijn want dit was meteen ook de dodenmis voor de reeks.
Waar liep het mis? Eigenlijk een beetje overal. Hoewel de film kon rekenen op het vader-zoonduo Kinji en Kenta Fukasaku, die respectievelijk het eerste deel regisseerde en het script schreef, voelt deze sequel op z’n best aan als een zwak afkooksel van zijn voorganger, waarbij vooral de nihilistische charme is weggelekt. Het is wel lovenswaardige beslissing om de formule wat op te schudden en iets nieuws te proberen, maar haast direct begint de film uitschuivers te maken.
De intro is nog leuk, rustieker tegenover de wilde bombast van de vorige tot een explosie ons weer tot de orde van de dag roept en we leren over de nieuwe BRII-wet, die de lijnen van het verhaal volledig hertekenen. Maar misschien wel zodanig dat het haast onmiddellijk begint af te bleken tegenover het psychologisch vergif dat deel 1 in onze aderen spoot. De geheel nieuwe aanpak en de nieuwe regels zijn op papier dan wel interessant, de motivatie voor het gebruik van kindsoldaten respecteert de interne logica van de franchise perfect, toch verlies je eigenlijk al direct wat van de venijnige persoonlijkheid.
De jongeren zullen onbekende moeten ombrengen om hun eigen vege lijf te redden, onbekenden met wie sommigen onder hen zo al een appeltje te schillen hebben,wegens hun terrorisme, maar daarmee neem je wel de impact weg van het moeten vermoorden van vrienden en kennissen… Het is echter bij de executie dat de film echt steken laat vallen.
Het gegeven dat de jongens en meisjes nu gekoppeld zijn aan elkaar op een manier dat ze als duo’s ten onder zullen gaan, klinkt begrijpelijk op papier, maar zelfs dan is de zwakte van het plan onoverkomelijk. Het is een automatisch 1+1 moordactie op je troepen. Zeker als het aanvalsplan een D-Daybestorming is, waarbij de tegenstander zich pas erg laat bewust zal worden van de psychologische angel van de invasie, dan is dit een belachelijk slecht idee en draagt het er aan bij dat de plot heel snel begint te ontrafelen.
Misschien dat er nog iets te redden zou vallen met leuke nieuwe personages, maar ook daar blijft het origineel deze prent voor. De leerkrachtrol van de geweldige Kitano wordt nu ingenomen door Hiteo Takeuchi, terwijl Kitano’s rol nu louter flashbacks zijn en dat is toch een downgrade. Nanami Ohta speelt het wel fijntjes, maar Takeshi Kitano had gewoon een leuker karakter om te vertolken en de rol die ze zijn personage geven in deze film, voelt minder aan.
Battle Royale II slaagt ernooit in om dezelfde psychologische toppen te scheren als voorheen met z’n personages, je voelt veel minder mee met de kinderen en zelfs de actie voelt minder rauw aan. Eén van de weinige keren dat dit vervolg toch een beetje in de buurt weet te geraken, is qua thema’s. Natuurlijk is er nog steeds de eeuwige schrik van de Japanse cultuur voor haar eigen jeugd maar even opvallend zijn de sporen die 9/11 onmiskenbaar op de film heeft gehad.
De kritiek op hoeveel landen de VS sinds Wereldoorlog heeft gebombardeerd is onverholen maar toch interessant aangebracht. Verder zit de film ook vol verwijzingen naar de VS’s recente oorlogsgeschiedenis en oorlogshonger, terwijl terreurbewegingen ook een serieuze veeg uit de pan krijgen. Niet meteen de kritiek die we van dit soort werk hadden verwacht, maar het voelt niet verkeerd.
De laatste film waaraan Kinji Fukasaku heeft gewerkt voor z’n dood, vroeg in de productie, is jammergenoeg minder dan een schaduw van het meesterwerk waarmee hij een heel genre op de kaart zette. Leuk van ideeën, maar nergens kan Battle Royale II: Requiem tippen aan z’n voorhanger. Tonaal inferieur en met een veel zwakker script en actie, dit is een topvoorbeeld een serieuze kwalitatieve terugval en waarom je soms beter bij eentje stopt. En dat is ook de tip van de dag aan jullie: hou u enkel aan de eerste film, hier valt niks bijzonders te rapen.
Genre: actie, drama, thriller
Jaar: 2003
Regisseur: Kinji Fukasaku, Kenta Fukasaku
Cast: Tatsuya Fujiwara, Ai Maeda, Riki Takeuchi, Shūgo Oshinari
Land: Japan
Speelduur: 134 minuten
