Motel Destino 

Na zijn in de 16e eeuw gesitueerde, eerder koel in beeld gebrachte historische film Firebrand met Alicia Vikander en Jude Law over de turbulente relatie tussen Henry VIII en Catharina Parr, zijn zesde gemalin en interim-regentes van Engeland, keert de Braziliaanse regisseur Karim Aïnouz, bekend om zijn atmosferische, sensuele cinema waarin de grens tussen verlangen, machtsverhoudingen en persoonlijke identiteit vaak vervaagt, terug naar zijn Zuid-Amerikaanse thuisland Brazilië.

Wat Aïnouz de kijker voorschotelt in zijn nieuwe creatie Motel Destino, is een visuele storm aan felle neonkleuren, zwetende naakte lichamen en orgasmerende kreungeluiden in een wereld van ontstellende misdaad, relationeel bedrog en dierlijke instincten. Helaas is de film net zo ongrijpbaar als de tropische hitte waarin hij zich afspeelt.

In het uurtariefhotel Motel Destino in het noorden van Brazilië, laat Aïnouz een jonge man stranden in een omgeving die doordrenkt is van tropisch verlangen en hitte. Hij wordt er nauwlettend in de gaten gehouden en omcirkeld door het echtpaar dat het hotel runt. Visueel ambitieus en met spanningsmomenten, maar te weinig geïnteresseerd in het eigenlijke seks-en-misdaad-verhaal, noemt Aïnouz zijn felgekleurde film zelf een ‘tropische neo-noir’. In plaats van de spanning op te voeren, laat de filmmaker zijn personages te lang besluiteloos rondhangen in het zwoele voorgeborchte van de rendez-vous-locatie.

De 21-jarige Heraldo (Iago Xavier) woont aan de noordkust van Brazilië en verdient zijn geld als loopjongen voor de lokale drugsbarones Bambina (Fabuona Liper). Hij zou liever als monteur aan de slag gaan. Eerst moet hij echter samen met zijn broer, nog een laatste klus klaren: een rivaal van zijn baas uit de weg ruimen. De avond voor de geplande moordaanslag verleidt Heraldo een jonge schoonheid, met wie hij in Motel Destino belandt.

Het blijft echter niet bij het gehoopte intieme moment want Heraldo wordt in het pseudo-bordeel verdoofd en beroofd. Hij mist daardoor zijn afspraak en kan alleen nog toekijken hoe het levenloze lichaam van zijn broer wordt weggevoerd. Gevolg: Heraldo wordt gezocht door de woedende Bambina én de politie, terwijl hij zelf wroeging heeft en zich schuldig voelt. Het Motel Destino wordt noodgedwongen zijn schuilplaats, waar hij klusjes gaat doen voor de neurotische eigenaar Elias (Fábio Assunção) en zijn zwoele sensuele echtgenote Dayana (Nataly Rocha).

De bekende Franse cameravrouw Hélène Louvart (La Chimera, Reading Lolita in Tehran, The Lost Daughter, Disco Boy) die al vaker met Aïnouz samenwerkte zoals onder meer in The Invisible Life of Eurídice Gusmãon en Firebrand, benut met haar rijk kleurenpalet – roze, paars, blauwgroen – de volledige mogelijkheden om de duistere, benauwde wereld waarin blinkende zwetende lichamen domineren te contrasteren met een decor van schetterende, steeds wisselende kleuren. Met haar artistiek camerawerk slaagt ze erin om elke scène te laten druipen van de hitte, het zweet en de lust. Hierbinnen ontwikkelt zich een door dominantie, verlangen en jaloezie gedreven liefdesdriehoek, die doet denken aan The Postman always Rings Twice. Regisseur Aïnouz creëert een vreemde sfeer door constant achtergrond-gekreun, menselijke lustkreten die de soundtrack domineren en een voortdurend voelbare verveling die slechts wordt onderbroken door het schoonmaken van de hotelkamers.

Zo wordt ’s nachts het in schelle kleuren badende motel een plek van afwachten, waar zelfs seksuele geluiden gaandeweg hun bijzonderheid verliezen. Het voyeuristische aspect van het met camera’s en kijkgaten uitgeruste bordeel, is zeker spannend en wordt af en toe ook belangrijk voor het verhaal, maar had visueel een grotere rol mogen spelen.

Dat Aïnouz houdt van symboliek, is duidelijk. In Motel Destino laat hij een karrevracht metaforen op het publiek los: copulerende ezels op de binnenplaats, een reusachtige slang in de jacuzzi van een suite, groteske schilderijen aan de muren, observerende camera’s en verborgen doorkijkluiken. Het motel fungeert als metafoor voor het menselijk lichaam – afgesloten, benauwd, beheerst door driften – maar Aïnouz kiest ervoor om deze symboliek eerder te doelloos in te lassen dan er een markante dramatische betekenis aan te geven.

Deze keuze van de cineast kan zeker werken in meer experimentele cinema, maar Motel Destino flirt met genreconventies die uiteindelijk vragen om een spanningsboog, een moreel conflict, een ontwikkeling. Door deze elementen grotendeels te negeren, blijft de prent spijtig genoeg hangen in esthetiek, in plaats van te raken aan iets wezenlijks.

Iago Xavier oogt als onervaren hoofdrolspeler wat overweldigd en slaagt er niet echt in de innerlijke demonen van zijn personage over te brengen. Toch past zijn wat onbeholpen acteerwerk eigenlijk wel bij zijn rol als fysiek, enigszins naïeve speelbal voor de manipulerende mensen die hem begeren. Voor de duistere voorgevoelens en innerlijke angsten van de hoofdpersoon – op wiens schouder een demonentattoo prijkt – staan ook de reeds aangehaalde symbolen die bovendien en weinig subtiel, eveneens verwijzen naar de dierlijke aard van menselijke driften.

De sluwe Dayana, die lijdt onder haar tirannieke echtgenoot, wordt mysterieus en aantrekkelijk vertolkt door Nataly Rocha. Of ze daadwerkelijk gevoelens ontwikkelt voor de plots opduikende Heraldo, of slechts seksueel plezier met hem wil beleven en hem tegen Elias wil uitspelen, blijft onduidelijk. De Braziliaanse rasacteur Fábio Assunção (From Beginning to End, Christina Wants to get Married) in de transpirerende huid van Elias, de bedrogen en tilt slaande echtgenoot, zet al zijn ervaring in en maakt van de drie hoofdpersonen de meeste indruk. Hij voorziet zijn snel ontvlambaar personage van een boosaardig aura en ontpopt zich doorheen deze klamme erotische triller tot iemand die je beslist niet als vijand wil hebben.

Motel Destino bevat potentieel alle ingrediënten om een mysterieus geladen sensuele thriller met een psychoseksuele ondertoon te worden, maar is echter grotendeels een niet zo originele oefening in stijl. Aïnouz is minder geïnteresseerd in het opbouwen van spanning of het uitdiepen van zijn karakters dan in het creëren van een wellustige sfeer. De plot van deze zweterige koortsdroom stagneert, de personages blijven te vlak en de zeldzame actie wordt vaak overschaduwd door visuele overdaad en irriterende overkill aan symbolen.

Concluderend is Motel Destino een mooi verpakte, maar van binnen leeg thrillerdrama dat je bij vlagen betovert met zijn beeldtaal en geluidsontwerp, maar uiteindelijk te weinig te zeggen heeft. De thematiek: misdaad, schuld, lust en de zoektocht naar vrijheid, is rijk, maar wordt niet overtuigend uitgewerkt. Aïnouz lijkt volledig in de ban van zijn eigen esthetiek en laat daarbij de dramatische motor sputteren. De liefhebbers van atmosferische cinema vol visuele flair zullen wellicht likkebaarden, maar wie op zoek is naar een sterk verhaal of meeslepende personages zal gefrustreerd en dampend de bioscoop uitwandelen.

Genre: drama, thriller, erotiek
Jaar: 2024
Regisseur: Karim Aïnouz
Cast: Iago Xavier, Nataly Rocha, Fábio Assunção, Renan Capivara, Fabiola Liper
Land: Brazilië, Frankrijk, Duitsland, UK
Speelduur: 115 minuten