Turtles Can Fly 

De Iranees-Koerdische regisseur Bahman Ghobadi (A Time for Drunken Horses) focust zich in Turtles can Fly op het zielige lot van Koerdische kinderen in een desastreus en roekeloos oorlogsgebied. Het schrijnende verhaal situeert zich in een vluchtelingenkamp in het grensgebied tussen Irak en Turkije, kort voor de Amerikaanse invasie in Irak anno 2003.

Hangao, een jongen zonder armen maar met een voorspellende gave, stapt in het gezelschap van zijn mooie zus Agrin en een aanvankelijk ongekende blinde dreumes, als een voorbode van de Amerikaanse invasie, een chaotisch dorp binnen aan de Irakese grens. Met lede ogen is hij getuige hoe de plaatselijke kinderen, ondanks hun erbarmelijke leefomstandigheden, vindingrijk genoeg zijn om geld te verdienen en te overleven. Er is zelfs af en toe wat ruimte voor humor. Sexy westerse videoclips kleuren plots het gammele televisietoestel van de rigide raad der Arabische wijzen. De bijna ouderloze kindermaatschappij heeft zijn eigen hiërarchie. De amper 13-jarige belhamel Soran, bijgenaamd Satellite omdat hij altijd druk in de weer is om via allerlei schotels en antennes nieuws over het naderend conflict te capteren, is duidelijk de leider dito surrogaatvader. Hij organiseert gevaarlijke spelletjes zoals het demonteren van landmijnen, met als gevolg dat een groot deel van de jongens fysiek gehandicapt is. De nerveuze Satellite raakt gefascineerd door de schoonheid van Agrin en probeert het wat bizarre universum van het mysterieus trio binnen te dringen. Elk van hen is getekend door zijn individuele tragedie en bovendien komt de gevreesde oorlog alsmaar dichterbij.

Het duurde drie maand vooraleer Ghobadi toelating kreeg om in Irak te filmen maar het resultaat is een aangrijpend en hartverscheurend verslag waar niet alleen de oorlog van Bush en/of Saddam wordt gedocumenteerd, maar eerder hard registrerend wordt ingezoomd op de psychologie, het dagelijks leven en het geestelijk lijden van talrijke reddeloze oorlogskinderen in nood. De scène waar de armloze knaap een mijn ontmantelt met zijn mond, is huiveringwekkend realistisch in beeld gebracht en vat meteen alle mogelijke sociaal of politiek maatschappelijke kritiek samen. De belangrijkste rollen worden gespeeld door kinderen zonder acteerervaring, die onder de geëngageerde en oprechte leiding van een groot regisseur, heel natuurlijke en innemende vertolkingen leveren. Om alle misverstanden te vermijden droeg Ghobadi zijn ontroerende film, vol hartverscheurende metaforen, op aan alle onschuldige kinderen die de slachtoffers zijn van het wraakroepend politiek beleid van alle dictators en fascisten! Kortom, een must.

Genre: drama, oorlog
Jaar: 2004
Regisseur: Bahman Ghobadi
Cast: Soran Ebrahim, Avaz Latif, Hiresh Feysal Rahman
Land: Iran, Frankrijk, Irak
Speelduur: 98 minuten