SPECIES II 

De eerste bemande Marsmissie. De grootste en spannendste sprong voor de mensheid sinds de maanlanding. Misschien zelfs iets te spannend, want even lijkt het mis te gaan. Minutenlang is er geen contact met de bemanning, tot er dan toch een verlossend antwoord volgt. De missie is geslaagd en de helden kunnen terug naar Aarde. Maar zijn ze wel nog steeds dezelfde als voorheen?

Waar elk goed vervolg naar moet proberen te streven, is vernieuwing met tegelijkertijd trouw aan de voorganger en een wens om de open vragen te beantwoorden. Waar elke goede horrorsequel naar ijvert, is het origineel te overstijgen in actie en bloed. Species II zette op beide in. Zich enkele jaren na het “Sil-fiasco” afspelend, opent nummer 2 met een tripje voorbij de laatste grens, richting onze dichtste buur. Mars.

Het duurt niet lang voor we leren dat Mars gevaarlijker blijkt dan verwacht. De aliens die zo “vriendelijk” waren om wat DNA-instructies te sturen, waren niet aan hun proefstuk toe en met hetgeen de astronauten met zich meebrengen, gaat de prent aan de slag om een hypothese uit de eerste film te ontplooien. Wat als hun hybride mannelijk was, begeesterd door dezelfde geslachtsdrift als de vrouwelijke Sil? Het is het recept voor een grotere catastrofe natuurlijk.

Zonder zelf te moeten baren, gaat de voorplanting natuurlijk sneller, waardoor de klok nog een pak scherper staat dan voorheen. Gelukkig kan de mensheid rekenen op een paar bekende experten. Michael Madsen en Marg Helgenberger keren terug in hun rol als respectievelijk de mensenjager en de bioloog. Ze krijgen verrassend bijstand van Natasha Henstridge, die nu in de huid kruipt van een Sil-kloon, genaamd Eve.

Niet dat dit een hartelijke samenwerking zal worden. Hun personages, eens nog zo close, zijn nu eerder koud en afstandelijk. De film blijft hier niet lang op hangen maar het is duidelijk dat hun relatie geen happy ending had. Dat maakt hun missie er hier nu niet makkelijker op. Zij moeten namelijk terug op jacht, dit keer op de leider van het ruimteteam, Patrick Ross.

De astronaut voelt zich minder en minder zichzelf en laat een pad van lustige vernietiging achter zich. Waar een geslachtsdaad met Sil nog best leek mee te vallen voor de partner, eindigt een nacht met Patrick steevast in je reinste body horror, met enkele van gruwelijkste scènes uit nineties’ horror. Nog steeds geen moeite doend om de spirituele banden met Alien te breken en er zelfs eerder nog extra aan te halen met John Carpenters The Thing, is Species II een lust voor de ogen van iedereen die houdt van praktische effecten.

Veelvuldig, creatief, prachtig uitgewerkt en des te weerzinwekkender, de gore is weer van de bovenste plank net zoals de geweldig gedetailleerde aliendesigns en kostumering. Die ademen natuurlijk H.R. Giger uit elke porie. Zowel in uitzicht als de acties waaraan de figuren elkaar en anderen onderwerpen. Iedereen die ook slechts een vluchtig bekend is met het werk van de Zwitser zal zijn handtekening herkennen in de mix van erotica en biomechanische monsterlijkheid.

Toch kan het niet volledig uit de schaduw van zijn voorganger treden. Het neemt de nu gedateerde computereffecten over, maar tilt halters van een lichter thematisch gewicht ten opzichte van de eerste film. Diens typerende feministische onderstroom is hier nog niet volledig droog gelegd maar wel aanzienlijk minder uitgesproken. Het moet de baan ruimen voor thema’s rond verwachting en nalatenschap omtrent Patrick, maar weegt zelfs dan niet gelijkaardig door als voorheen.

Ook is Eve niet zo interessant geschreven als Sil, zijn er toch een paar gaten in haar geschiedenisverhaal en speelt ze eerder tweede viool tegenover Patrick. Daarnaast zijn er nog een paar kleine details rond ruimtevaart die de film volledig mis heeft… Allemaal net voldoende om Species II toch te laten aanvoelen als een kleine stap terug. Echter in vergelijking met heel wat andere sequels, houdt het wel zeker stand en het is bijna alles wat een horroropvolger moest zijn.

Genre: horror, sciencefiction, actie
Jaar: 1998
Regisseur: Peter Medak
Cast: Natasha Henstridge, Justin Lazard, Michael Madsen, Marg Helgenberger
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 93 minuten