SPECIES III 

Als alleenstaande ouder een kind opvoeden is nooit makkelijk. Maar als je je ‘kind’ hebt meegenomen uit een militair voertuig, is dat natuurlijk een heel ander scenario. Één waarin Dr. Abbott zich nu bevindt. Het ‘meisje’ dat hij onder zijn zorg heeft, is een uniek specimen, de nakomeling van een gevaarlijke unie tussen hybrides en mogelijk de voorloper van een nieuwe soort. Als hij haar ten minste kan beschermen tegen een reeks halfbloeden.

Voor het streamingstijdperk waren er twee termen waar elke franchisefan de kriebels van kreeg: “Direct-naar-thuismedia” én nog erger: “Gemaakt-voor-tv”. Dat laatste in het bijzonder was een teken dat een franchise z’n levenseinde aan het naderen was. Voor de fans van Species kwam dit label er al vanaf deel 3. Gemaakt voor SyFy, het zag er niet goed uit voor Species III. Maar was het allemaal zo dramatisch?

Laten we het houden op toch een serieuze stap terug die van dit derde hoofdstuk er eentje maakt dat toch vooral voor de fans zal zijn. De film zit ver van de hoogste toppen die de franchise heeft gehaald, maar naar televisiefilmstandaarden doet het eigenlijk niets onaardig. Te beginnen met het verhaal. Het eerste dat meteen wel opvalt, is dat de interesse van de filmmakers verder ging dan enkel de titel en dat is enkel maar positief.

Ze willen een eigen spin aan de formule geven, maar blijven trouw aan de voorgaande canoniek (waardoor de vorige delen verplicht kijkvoer worden) en beantwoorden eigenlijk een laatste open vraag die nog niet eerder werd geëxploreerd. Wat als we een alienhybride (of hier een nakomeling van twee exemplaren) opvoeden als een kind, meer dan als gewoon een experiment? Het is eenvoudig maar toch zorgt het voor uniek pad in de serie. De film doet hier eigenlijk niet zoveel verkeerd mee.

Zeker niet, omdat onze ‘lieve vader’ toch ook niet meteen zuiver op de graat is. Nee, op deze nieuwe weg voor de franchise worden ook een vers thema aangeboord. De (mannelijke) hunkering naar grootsheid en internationale erkenning, los van enige morele terughoudendheid. Dr. Abbott en zijn assistent zien in het meisje namelijk niet echt de persoon die ze is, maar enkel het potentieel dat ze in haar lichaam ronddraagt.

Daarmee weet de prent, althans op z’n eigen manier, toch ook nog steeds wat voeling te bewaren met de feministische wortels van het origineel. Niet zo sterk als het eerste deel, maar toch al weer wat beter dan deel 2 dat deed, zelfs nu de nieuwe alien, Sarah genaamd, minder de hoofdrol speelt. Niet dat dit haar de reeds vertrouwende afgedwongen autonomie ontneemt, die haar voorgangers Sil en Eve hadden. Oh nee, zelfs nog meer dan de dames voor haar, is Sarah, eenmaal volgroeid, een vrouw die weet wat ze zoekt in een partner en niet voor minder zal settelen. Nog steeds zal iedereen die geen nee begrijpt, geweten hebben dat ze geen dame is om mee te sollen. Zij het in mensengedaante, zij het in haar ondertussen iconische alienhuidje.

Enkel jammer dat hier de meeste kerels ditmaal in schaamte wandelen worden gestuurd, veel eerder dan in een lijkzak. Want dit is dus waar de concessies werden gemaakt bij de overstap naar televisie. De film is op bijna alle vlakken een heel pak braver worden – enkel de zelf verklaard status van meest sexy sci-fi thriller hebben ze per se willen houden met heel wat fanservice – en nergens valt dit meer op dan in gore scènes. Die zijn dan wel nog steeds aanwezig, met als hoogtepunt zonder twijfel de dood van een hybride en diens alienautopsie, maar wel minder in aantal dan voorheen.

Maar ook het plot zelf oogt magerder, met een komen en gaan van de halfbloeden die slechts uitzonderlijk een denkwaardige indruk weten achter te laten. Terwijl de speelduur van de film toch best lang is. Het duurt dan ook te lang en een paar omwegen teveel, voor het plot aankomt waar het eigenlijk echt wil starten en zelfs dan worden er te vaak teruggevallen op bedenkelijke beslissingen, tot na de grote finale. Nee, Species III is zeker geen verkeerde tv-film, maar meer dan licht vertier voor op de bank blijft er niet over van het eens geïnspireerde alienconcept.

Genre: horror, sciencefiction, actie
Jaar: 2004
Regisseur: Brad Turner
Cast: Robin Dunne, Robert Knepper, Sunny Mabrey, Amelia Cooke
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 111 minuten