De Keuze van Mike Davis (Dead, White & Blue) 

(English Version below)

De Amerikaanse regisseur en scenarist Mike Davis is geen onbekende naam in het independent filmwereldje. In 2004 richtte hij Stag Films – ‘Home of the Green Movie’ – op, waarmee hij projecten realiseert die vaak bestaan uit publieke domein-beelden of gerecycleerde stock-/overheidsfilms, gecombineerd tot nieuwe narratieven met een satirische of politiek geladen inslag.

In 2008 debuteerde hij met Sex Galaxy. Hij verknipte o.a. Voyage to the Planet of Prehistoric Women hierin tot iets nieuws. Enkele jaren later deed hij hetzelfde met The Werewolf of Washington. Die genrefilm met Dean Stockwell werd herwerkt tot de politieke satire President Werewolf, waarin de Amerikaanse president gebeten wordt en volgens de straten van Washington onveilig maakt.

In Dead, White & Blue (2025) gaat hij verder op hetzelfde pad: hij gebruikte meer dan 300 publieke domeinfilms (trainings- en educatieve films, overheids-, politie- en militaire beeld) om een absurd, maar scherp statement te maken over racisme, geweld, en collectief geheugen. Mike Davis komt de film persoonlijk voorstellen tijdens Razor Reel op 29 oktober en selecteerde in aanloop daarvan alvast 5 films die indruk op hem maakte.

Mike Davis’ filmtips:

Blood Feast (Herschell Gordon Lewis – 1963)

Hoewel AI binnenkort misschien de menselijke creativiteit overbodig maakt, houd ik vast aan het idee dat onze neiging tot verbeelding, absurditeit en vindingrijkheid onvervangbaar is. Als student van low-budget, B-filmmakers als Roger Corman en Dave Friedman ben ik altijd op zoek naar innovatieve kostenbesparende methodes bij het maken van films. De aanleiding voor Herschell Gordon Lewis’ beruchte horrorfilm Blood Feast uit 1963 is een schoolvoorbeeld van het maximaal benutten van de beschikbare middelen. Volgens de legende had Lewis nog een gallon nepbloed over van een eerdere productie. Omdat hij dit niet wilde verspillen, ontwierp hij het plot van zijn volgende film rondom die enorme kan, en zo werd het “splatter”-genre geboren.

Ed Wood (Tim Burton – 1994)

Er is een scène in Tim Burton’s biografische film Ed Wood (1994), over de slechtste regisseur uit de geschiedenis van Hollywood, waarin Ed (gespeeld door Johnny Depp) een praatje maakt met de beheerder van de stock footage-archieven van de studio, terwijl hij een backlot bezoekt. De man laat hem een kort fragment zien van een octopus onder water, waarop Ed zich hardop afvraagt: “Wat als ik een hele speelfilm zou maken met alleen archiefbeelden?” Ik kan niet met zekerheid zeggen dat daar mijn idee is ontstaan om “groene films” te maken – volledig opgebouwd uit gerecyclede stockbeelden en publiek domein-materiaal – maar ik besluit gewoon te zeggen dat dat zo is, omdat het een goed verhaal oplevert. Hoe dan ook, ik kan geen betere film bedenken om het plezier en de valkuilen van low-budgetfilmmaken te illustreren.

Pink Flamingos (John Waters – 1972)

John Waters was punkrock voordat punkrock bestond. Gewapend met een goedkope camera terroriseerden hij en zijn bende buitenbeentjes van artiesten, acteurs en echte karakters bij Dreamland Studios de straten en buitenwijken van Baltimore, Maryland als een homomotorbende op LSD. In de jaren zeventig draaide hij enkele van de wildste, grofste films ooit op celluloid vastgelegd. Alles was DIY (doe-het-zelf), en ondanks de magere productiebudgetten wist hij een alternatief universum te creëren van kartonnen sets, kringloopmeubels, uitzinnige kostuums, verwaarloosde trailers en hondenpoep. In films als Pink Flamingos (1972) laat Waters zien dat, met een beetje shockwaarde en een gelijkgestemde creatieve crew, alles mogelijk is.

The Producers (Mel Brooks – 1967)

Als kind zei iemand ooit spottend tegen me: “Voor jou is alles één grote grap, hè?” En ze hadden misschien niet eens ongelijk. Ik geloof dat humor één van de weinige dingen is die ons onderscheidt van de beesten in de jungle. En wanneer je weinig macht hebt, kan het een bijzonder effectief wapen zijn in je werk. Toen Mel Brooks gevraagd werd waarom hij films maakte die nazi’s en de Tweede Wereldoorlog op een ongepast komische manier afbeelden, zoals in zijn film The Producers uit 1967, antwoordde hij: “Als je met tirannen te maken hebt en je gaat op een zeepkist staan om te preken, dan verlies je. Maar als je ze belachelijk kunt maken, ze absurd en idioot kunt laten lijken, dan kun je ze neerhalen.”

Moonage Dream (Brett Morgen – 2022)

Muziek heeft altijd een buitengewoon grote rol gespeeld in mijn creatieve proces. Dromen over het perfecte nummer voor een filmscène is leuk, maar de kosten van muzieklicenties maken dit bij een klein budget vrijwel onmogelijk. Daarom haal ik mijn inspiratie uit de ideeën en houding van de artiesten zelf. David Bowie zei dat wanneer je iets moet creëren en je je overweldigd voelt, alsof het je capaciteiten te boven gaat, dat dat juist het moment is waarop je je beste werk zult leveren. Die les probeer ik altijd in gedachten te houden, of ik nu een film maak of iets anders. Brett Morgens documentaire Moonage Daydream uit 2022 is een fascinerende beschouwing over Bowie als kunstenaar, en over wat het betekent om een artiest te zijn.

English Version

American director and screenwriter Mike Davis is no stranger to the independent film scene. In 2004, he founded Stag Films – “Home of the Green Movie”, through which he creates projects that often consist of public domain footage or recycled stock/government films, reassembled into new narratives with a satirical or politically charged edge.

In 2008, he made his debut with Sex Galaxy, in which he spliced together material from films such as Voyage to the Planet of Prehistoric Women to create something entirely new. A few years later, he applied the same method to The Werewolf of Washington. That genre film starring Dean Stockwell was reworked into the political satire President Werewolf, where the American president is bitten and goes on a rampage through the streets of Washington.

With Dead, White & Blue (2025), Davis continues along the same path: he used more than 300 public domain films (training and educational films, government, police, and military footage) to craft an absurd yet incisive statement on racism, violence, and collective memory. Mike Davis will personally present the film during Razor Reel on October 29, and in the lead-up he has selected five films that made a lasting impression on him.

Blood Feast (Herschell Gordon Lewis – 1963)

While AI may soon make human creativity obsolete, I keep hold of the notion that our propensity for imagination, absurdity and ingenuity is irreplaceable. As a student of low budget, b-movie masters like Roger Corman and Dave Friedman, I’m always seeking out innovative cost cutting measures when it comes to making films. The impetus for Herschell Gordon Lewis’s infamous 1963 horror movie “Blood Feast” stands as a case study of making the most with the resources available. Legend has it, Lewis was in possession of a gallon of stage blood left over from a previous production. Not wanting it to go to waste, he designed his next movie plot around the gigantic jug, and the “splatter” genre was born.

Ed Wood (Tim Burton – 1994)

There is a scene in Tim Burton’s 1994 biopic “Ed Wood” about the worst director in the history of Hollywood in which Ed (played by Johnny Depp) chats it up with the studio’s stock footage curator while visiting a backlot. The man shows him a short reel of an octopus underwater, and Ed wonders aloud, “What if I made an entire feature using stock footage?” I can’t say that this was where my idea to create “green movies” entirely out of recycled stock and public domain footage originated, but I have decided to claim that it did because it makes for a good story. Either way, I can’t think of a better film to illustrate the joy and pitfalls of low budget filmmaking.

Pink Flamingos (John Waters – 1972)

John Waters was punk rock before punk rock was a thing. Armed with a cheap camera, he and his band of misfit artists and actors and real life characters at Dreamland Studios terrorized the streets and suburbs of Baltimore. MD like a gay biker gang on acid.. Through the 1970s, he shot some of the wildest, raunchiest films ever committed to celluloid. Everything was DIY, and despite meager production budgets he was able to create an alternative universe of cardboard sets, thrift store furniture, outrageous costumes, broken down trailers and doggie do. In films like 1972’s “Pink Flamingos” Waters shows that with some shock value in collaboration with a like minded creative crew, anything is possible.

The Producers (Mel Brooks – 1967)

As a kid, someone once disparaged me by saying, “Everything is one big joke to you, isn’t it?” They weren’t necessarily wrong. I believe our humor is one of the few things that separates us from the beasts in the jungle. And when you don’t have much power, it can be an extremely effective weapon in your work. When questioned about why he made films that portrayed Nazis and World War II in an inappropriately comedic way, as in his 1967 movie “The Producers,” Mel Brooks explained, “When dealing with tyrants, if you get on a soap box and indulge in rhetoric, you’re going to lose. But if you can make fun of them, make them look ludicrous and ridiculous, you can tear them down.”

Moonage Dream (Brett Morgen – 2022)

Music has always played an outsized role in my creative process. Dreaming of the perfect song to accompany a film sequence is fun, but the expense of licensing music on a low budget makes it prohibitive. So I take inspiration from the ideas, and attitudes of the artists themselves. David Bowie said that when you have to create something and you feel out of your depth like it’s beyond the scope of your abilities, that is when you will do your best work. I try to keep that lesson in mind with anything I do, filmmaking or not. Brett Morgen’s 2022 documentary “Moonage Daydream” Is a fascinating meditation on Bowie as an artist, and the definition of what an artist is.