De Zaak Alzheimer 

We genoten nog eens met volle teugen genieten van de meeslepende en spannende zoektocht van het charismatische Antwerpse rechercheurduo Vincke (De Bouw) en Verstuyft (De Smedt) in De Zaal Alzheimer. De film opent in Antwerpen anno 1995. Tijdens een loense babbel biedt de zelfzekere café-uitbater Cuypers zijn 12-jarige dochter Bieke tegen een flinke smak Belgische franken aan een schuchter en nerveus typetje aan. Enkele ogenblikken later wordt Vincke ontmaskerd als undercover rechercheur. Verstuyft snelt impulsief zijn partner in nood, ter hulp. Dat is het startschot voor een reeks mysterieuze moorden die elkaar in een hels tempo opvolgen. De dader in kwestie is de hoogbegaafde en beheerste huurmoordenaar Angelo Ledda (Decleir). In opdracht van een illustere onbekende molt hij koelbloedig topambtenaar Bob Van Camp en steelt hij een belangrijk document uit diens brandkoffer. Wanneer Ledda’s volgend slachtoffer niemand minder blijkt te zijn dan de piepjonge Bieke Cuypers, knaagt zijn geweten en slaat de moordende zieke ijlings op de vlucht. Deze onthutsende confrontatie verergert zijn sluimerende ziekte van Alzheimer. Door de toename van de pijnlijke kwaalsymptomen en de vaststelling dat hij slechts een futiele pion is in een geraffineerd machtsspel, beslist hij om zijn opdrachtgevers vol lood te pompen. Ondertussen zijn Vincke en Verstuyft druk in de weer om het kluwen van intriges te ontwarren en de moorden op te helderen. Geen makkelijke klus, maar wanneer ze onverwacht hulp krijgen van Ledda, is het hek van de dam.

Na Ad Fundum en Shades was het met De zaak Alzheimer voor de Antwerpse filmkenner en cineast Erik Van Looy inderdaad derde keer, goede keer. Na heel lang wachten had Vlaanderen eindelijk ook zijn eerste spannende en efficiënt gemaakte actiethriller die zeker niet moet onderdoen voor gelijkaardige films uit Amerika, het land dat dit genre heeft uitgevonden. Akkoord, Van Looy sampelt er duchtig op los (Se7en, Memento. Heat) en kan zich niet bedwingen om bij monde van een taxichauffeur een toeristische lofzang te spuien over de Sinjorenstad. Maar goed, dit zijn muggenzifterige bemerkingen, want daarnaast kunnen wij deze film niets anders dan lof toezwaaien. Hoewel het een bewerking betreft van Geeraerts schitterende misdaadroman, is het verrassend sterke scenario intelligent opgebouwd en vaardig uitgewerkt. De gebalde dialogen oren goed en zijn gevat: ‘Weet ge wat het verschil is tussen u en mij, commissaris? Gij gelooft in mensen. Levensgevaarlijk is dat.’ De hoge dosis humor is amusant en vaak spitant (zet je schrap voor de anti- BMW-campagne en de woordspeling op autonummerplaat I A M 4 6 91). De ensemblecast presteert op hoog niveau en de mentorpupil-relatie tussen De Bouw en De Smedt zorgt voor gensters. Maar vooral een compleet ‘nieuwe’ Jan Decleir als pillenslikkende serial killer met een geweten, zet een onverwoestbare dijk van een rol neer. Voeg hierbij een blitse montage, snedig en nerveus camerawerk, een krachtige score van Stephen Shakespeare in Love Warbeck, een volgehouden en gedreven tempo, nagelbijtende spanning, hoge entertainmentwaarde en vakkundige regie, en je kan – voor één keer zonder blos op de wangen – concluderen dat De zaak Alzheimer ontegensprekeiijk een mijlpaal is in de Vlaamse filmgeschiedenis.

Genre: actie, misdaad, drama, thriller
Jaar: 2003
Regisseur: Erik Van Looy
Cast: Koen De Bouw, Werner De Smedt, Jan Decleir
Land: België, Nederland
Speelduur: 123 minuten